ΙΔΟΥ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ISIS

Δεν χρειάζεται κανείς να ψάξει πολύ για να βρει αποδείξεις για το παράνομο λαθρεμπόριο πετρελαίου που γίνεται με συνέταιρους την Τουρκία και τους Τζιχαντιστές. Αρκεί να παρακολουθήσει σχετικές αποκαλύψεις του ίδιου του τουρκικού τύπου.

Σύμφωνα λοιπόν με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Cumhurriyet, (1/12), μέσα στους τελευταίους οχτώ μήνες η Τουρκία κέρδισε οχτώ εκατομμύρια δολάρια από το λαθρεμπόριο πετρελαίου από τις περιοχές των Τζιχαντιστών, όπως δείχνει και ο αποκαλυπτικός χάρτης που δημοσίευσαν. 
Η νέα αυτή αποκάλυψη για το λαθρεμπόριο πετρελαίου έγινε από τον σύμβουλο του Ιρακινού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας του Ιράκ, Muvaffak Rubaı, ο οποίος μιλώντας στο ρωσικό κανάλι Russian TV, κατήγγειλε με σκληρά λόγια την συνεργασία της Τουρκίας με τους Τζιχαντιστές που κλέβουν το πετρέλαιο από το ιρακινό έδαφος του βορείου Ιράκ και το στέλνουν για εξαγωγή στην Τουρκία. 
Εκεί συγκεντρώνεται σε τουρκικά διυλιστήρια και στη συνέχεια από τα τουρκικά λιμάνια γίνεται η εξαγωγή του σε πρόθυμους πελάτες. Μάλιστα μέρος του κλεμμένου πετρελαίου, όπως τόνισε ο Ιρακινός πολιτικός, καλύπτει τουρκικές ενεργειακές ανάγκες. 
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ιρακινοί καταγγέλλουν τους Τζιχαντιστές αλλά και το καθεστώς του Κούρδου ηγέτη του βορείου Ιράκ, Μεσούντ Μπαρζανί, για την ληστεία που γίνεται από τις ιρακινές πετρελαιοπηγές, αλλά αυτή την φορά οι καταγγελίες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία μετά την επίσημη καταγγελία του ίδιου του Ρώσου προέδρου, Βλαδιμήρ Πούτιν προς την Τουρκιά, ότι διεξάγει λαθρεμπόριο πετρελαίου μαζί με τους Τζιχαντιστές. 
Ο χάρτης δείχνει χαρακτηριστικά την διαδρομή του παράνομου πετρελαίου από τα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ που ελέγχουν οι Τζιχαντιστές προς την Τουρκία και στη συνέχεια στα τουρκικά λιμάνια της Μεσογείου. 

nikosxeiladakis.gr

Αν πάρεις στα σοβαρά τον κόσμο, οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη

Παρατηρώντας και ζώντας σ’ αυτό τον κόσμο, τα συμπεράσματα που βγάζεις παίρνοντας τον στα σοβαρά, σε οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη κατάθλιψη. Βιωματικά και πρακτικά και όχι θεωρητικά, κατανοεί ο καθένας μας πως το απόφθεγμα ¨Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα¨ είναι η κοντινότερη προσέγγιση της εποχής.

Την κατάντια του ανθρώπινου είδους τη βλέπεις σε πάρα πολλές πτυχές της κοινωνίας, από το ότι δεν υπάρχει κανένας δισταγμός στο να θανατώσει άνθρωπος άνθρωπο, μέχρι τις διαπροσωπικές σχέσεις στις οποίες  δεν υπάρχει βάθος ούτε κατά διάνοια. Οι σχέσεις είτε στηρίζονται στη χρόνια εξάρτηση είτε στο συμφέρον. Η φιλία είναι ένα σπάνιο είδος, πόσο μάλλον η ερωτική σχέση που περιέχει μέσα και τεράστιες δόσεις εγωισμού.

 Για την πρώτη πτυχή του ¨ανθρώπου¨ που αφορά δολοφονίες (είτε με τη πρόφαση του πολέμου, της ομάδας, της θρησκείας κλπ) είναι κάτι που όσο και να μεγαλώσω, όση περισσότερη σοφία και να αποκτήσω, ποτέ δεν θα πάψει να μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως αντί ο κόσμος τα 60-70 χρόνια της ζωής του να τα περνάει όμορφα γαλήνια στον πιο γεμάτο πλανήτη (απ’ όλες τις απόψεις) προτιμά να σκορπά το θάνατο, να καταστρέφει τη φύση, να δολοφονεί ζώα. Για ποιο λόγο; Ποτέ δε θα μάθω πραγματικά τι ψυχικά τραύματα επουλώνει ο καθένας απ’ αυτούς, κάνοντας ανεπανόρθωτο κακό στο συνάνθρωπο.

Η δεύτερη πτυχή που σίγουρα είναι πιο βαριάς μορφής γιατί τη βιώνουμε καθημερινά στον κύκλο μας και δεν τη βλέπουμε απλά στην τηλεόραση, είναι αυτή των διαπροσωπικών σχέσεων. Η αλήθεια είναι πως με το πέρας των χρόνων, μετά από συλλογή εμπειριών καταλήγεις στο συμπέρασμα πως ουσιαστικές και βαθιές ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχουν. Σιγά σιγά βλέπεις γύρω σου την απαξίωση πολλών εννοιών, όπως της φιλίας, της συντροφικότητας  ή της συνεργασίας. Ο άνθρωπος μεγαλώνει, αλλάζει και χάνεται. Πράγματα που ένωναν δύο ανθρώπους στο παρελθόν πλέον όχι απλά έχουν ξεθωριάσει, αλλά έχουν διαγραφεί εντελώς. Έτσι μένει μόνο η συνήθεια η οποία κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί κ αυτή.

Το πρόβλημα σ’ αυτή τη περίπτωση είναι πως μεγαλώνοντας δυσκολεύεσαι ολοένα και περισσότερο να βάλεις καινούρια άτομα στην καθημερινότητα σου. Μπορεί να διευρύνονται οι ορίζοντες σου και να γίνεσαι διαλλακτικότερος στα στραβά της εποχής και των γύρω σου, αλλά πολύ δύσκολα συνυπάρχεις μαζί τους.   Ευτυχώς που στα δικά μου μάτια υπάρχουν δύο πολύ σημαντικοί παράγοντες που μας δίνουν πνοή κι ενέργεια και μας γλυτώνουν από τη ματαιότητα. Το ένα είναι η τέχνη και το άλλο ο έρωτας. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι ο έρωτας αφορά κυρίως τους νέους ανθρώπους. Όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς πως κι αυτός είναι εγωιστικός και υπερτιμημένος. Οπότε μένει μόνο η τέχνη, η οποία έχει τόσες πολλές μορφές, που είναι αδύνατον να μη βρεις κάτι να σε εκφράζει και να σε γεμίζει ενέργεια και ζωή. Μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, ποίηση, ζωγραφική, φωτογραφία και φύση (κι αυτή τέχνη είναι).

Όλα είναι πράγματα που καθαρίζουν τελείως τον εγκέφαλο και σε κάνουν να δεις τη ζωή όμορφη(κι ας μην είναι). Χωρίς την ανάγκη αναγκαστικής συντροφιάς από ανθρώπους που δεν εκτιμάς ή δεν σε συνδέει τίποτα πλέον. Δεν είναι άσχημο πράγμα η μοναχικότητα όταν έχεις για φίλο τη μαγεία της τέχνης, ανακαλύπτεις στον εαυτό σου κρυμμένες γωνίες  που δεν γνώριζες καν την ύπαρξη τους. Βέβαια αν υπάρξει η σπάνια περίπτωση του να βρεθεί ένας άνθρωπος που θα έχετε πνευματική και συναισθηματική ταύτιση τόσο δυνατή που να περάσετε όλα τα παραπάνω μαζί, νομίζω πως θα είστε πολύ κοντά στο να αγγίξετε το θεό.

Στενεύουν τα περάσματα

οι φίλοι μου φαντάσματα

κι η πόλη μοιάζει γενικώς

τάφος οικογενειακός

Του Αλέξανδρου Παύλου

lifo

antikleidi.com

Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό

«Οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί, γιατί δεν θα ‘χουν αγάπη στα δένδρα»

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Παραπέμπω, εν πρώτοις, σ’ ένα έξοχο κείμενο του τροπαιούχου Νομπελίστα μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Έλεγε το 1936: «Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα, πώς δεν είμαστε στην Ελλάδα, πώς αυτό το κατασκεύασμα, που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με μία πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό». Κι αν αυτά λέγονται λίγο πριν από το ένδοξο ΄40, όπου οι Έλληνες μπορούσαν ακόμη να «μεθύσουν» από το «αθάνατο κρασί του Εικοσιένα», τι να πούμε για το σήμερα;

Σήμερα η νοσταλγία έγινε θλίψη ανείπωτη, θρηνωδία ασίγαστη για τον ξεπεσμό της Πατρίδας μας.

Όμως «το πιο πυκνό σκοτάδι, είναι λίγο πριν ξημερώσει ο Θεός», έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Το Γένος μας και άλλες φορές σταυρώθηκε, αλλά «ιδού ζώμεν». Όταν έπεσε η βασιλεύουσα Πόλη, «η χαρά και ελπίδα των Ελλήνων», ο λαός μας δεν ζητεί παρηγοριά από την Θεομάνα μας, την Παναγία, αλλά σπεύδει και την παρηγορεί, ρίχνοντας συγχρόνως και τον σπόρο της ανάστασης του Γένους. «Σώπασε κυρά-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά σου θα ‘ναι».

Και σήμερα αυτό πρέπει να κάνουμε, για να ξεπεράσουμε την στενωπό της κρίσης, να στραφούμε πίσω. «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω», έλεγε ο αθηναιογράφος Δημήτρης Καμπούρογλου (1852-1942).

Πόλεμοι, αστυφιλία, φτώχεια, μανιώδες κυνήγι του εύκολου και άκοπου πλουτισμού απομάκρυναν τον λαό μας από τα ευλογημένα χωριά μας. Συνωστιζόμαστε στις τσιμεντουπόλεις, τις απρόσωπες και απάνθρωπες, γεγονός με τραγικές συνέπειες στο ήθος και τον χαρακτήρα μας. Μακριά από την φύση, την γη, το «λίαν καλό» έργο του Δημιουργού, θαμπωθήκαμε από τα πρόσκαιρα και μηδαμινά έργα των χειρών μας, τις πολύχρωμες βιτρίνες και ξεχάσαμε τον Κτίστη, πέσαμε σε απιστία. Μα «οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού». Κλείσαμε, κλειδώσαμε και τα παιδιά μας στα πανέμορφα παιδικά δωμάτιά τους, στερώντας τα από το σημαντικότερο πράγμα για την υγιή ανατροφή τους, το παιχνίδι. («Το σπουδαιότερο πράγμα που κάνει ένα παιδί είναι το παιχνίδι», έλεγε ο Ελύτης). Αντί να ανατρέφουμε αυτούς, που θα πετούν ψηλά και θα αγναντεύουν το πέλαγος, φυλακίσαμε τα παιδιά σε «χρυσά κλουβιά».

Τα παιδιά, όμως για να «ανθίσουν», θέλουν γη, χώμα, να απολαύσουν και να χαρούν το ατίμητο δώρο του Θεού, την ελευθερία. Αυτό ισχύει για όλους μας. Ας μην μας διαφεύγει το γεγονός πώς η κατοχή γης – ιδιοκτησίας τονώνει ακόμη ακόμη το εθνικό αίσθημα λόγω προσωπικού γοήτρου και αλληλεγγύης προς την Πατρίδα. Τροφοδοτεί δεσμούς, που κινούν τα ζωτικά νεύρα της ανθρώπινης υποστάσεως, σε αντίθεση με την «πολυκατοικημένη» συνοίκηση, όπου ανθεί η δυσαρέσκεια, η νευρικότητα, μειώνεται, εν τέλει, και η αγάπη προς την Πατρίδα. Και ακόμη «αυτός που δεν έχει έδαφος κάτω από τα πόδια του, δεν έχει μήτε Θεό, κι όποιοι αρνείται την Πατρίδα του, αρνείται τον Θεό» γράφει ο Ντοστογιέφσκι.

Και αυτό ισχύει περισσότερο για εμάς τους Έλληνες, για τούτο το «ένδοξο καλυβάκι», που μας δώρισε ο Θεός. Η συχνότατη επωδός του Μακρυγιάννη: «πίστη και Πατρίδα μου», ήταν για όλους εκείνους που μας παρέδωσαν αυτό τον τόπο, ως «τζιβαϊρικόν πολυτίμητο» ένα δίδυμο, αλλά αδιαίρετο χρέος ιστορικής υπάρξεως.

Η κρίση, που ταλανίζει τους λαούς μας, είναι απότοκος και της απομάκρυνσής μας από την πατρώα γη. Διασώζει η ελληνική μυθολογία μια βαθιάς έννοιας και λεπτότητας αλληγορία: Τον γιό του Ποσειδώνα και της Γης, τον τρομερό και δυσπολέμητο γίγαντα Ανταίο, που αντλούσε την δύναμή του από την γη. Όσο την πατούσε, ήταν ανίκητος. Τον φόνευσε ο Ηρακλής ανασηκώνοντάς τον από το χώμα. «Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία», μας προτρέπει ο ποιητής Μ. Κατσαρός. Και αυτό το νερό είναι η παράδοση. Οι νέοι πρέπει να μάθουν, ότι δεν είμαστε χθεσινοί, ότι ερχόμαστε από πολύ μακριά και έχουμε χρέος να πάμε πιο μακριά. Και αυτή η εθνική αυτογνωσία γίνεται με την επιστροφή στο σπίτι, όπου γεννηθήκαμε. «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι στοιχειό είναι και με προσκαλεί ψυχή και με προσμένει», γράφει ωραιότατα ο Παλαμάς. Οι μπαζωμένες πόλεις κουράστηκαν και κούρασαν. Τα «ρόδινα ακρογιάλια της Πατρίδας μας», τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου. Περιμένουν τους ανθρώπους τους. Ο άνθρωπος, όταν τα ποτίζει με τον τίμιο ιδρώτα του, τα ημερώνει. Έγραφε με πίκρα ο Φώτης Κόντογλου για «τη ζάλη και την αηδία», που τον έπιανε στις γυάλινες πολιτείες με τους γυάλινους ανθρώπους: «Θαρρώ πώς βρίσκομαι σε καμμιά βρώμικη φυλακή, χάνω το κέφι μου και θέλω γρήγορα να φύγω μακρυά, ν’ απομείνω με τον εαυτό μου. Συζητήσεις ατελείωτες και μπερδεμένες, δουλειές, επιχειρήσεις, θέατρα, βιβλία, πολιτική αγωνία, αδιαντροπιά, λεφτά, λεφτά… Ο ιδρώτας τρέχει από πάνω μου. Μηχανές λογής-λογής μουγκρίζουνε γύρω μου. Οι άνθρωποι τρέχουνε σαν να ‘ναι στο φρενοκομείο. Φεύγω μακριά. Τρέχω, σαν να ξέφυγα από ληστές. Δεν πιστεύω τα μάτια μου πώς βρίσκουμαι μακρυά από την κόλαση! Ησυχία! Κάθομαι σε μία πέτρα. Κοιτάζω τα βουνά, τα δέντρα, το χώμα, τα σύννεφα, κι αναστενάζω. Βλογημένη πλάση του Θεού. Αγαπημένο καταφύγιο…» (Μυστικά Άνθη, σελ. 223).

Αυτό το ευλογημένο καταφύγιο, την γη μας, την ιθαγένειά μας, να ξαναβρούμε. Την ταπεινή ομορφιά του τόπου μας, τα πρόσωπα των εν Χριστώ αδελφών μας, τα αρώματα, τις γεύσεις της Πατρίδας μας, να ζεσταθεί πάλι η καρδιά μας, που είναι ξυλιασμένη από την παγωνιά της «μεθυσμένης» πολιτείας.

Και ας ανοίξουμε το στόμα μας για να πούμε αυτό που έλεγαν οι παλιοί, οι Ρωμιοί, όταν τους εύρισκαν «περιστάσεις και θλίψεις και συμφοραί του βίου». «Την πάσαν ελπίδα μας εις σε ανατίθεμεν, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν μας υπό την σκέπη σου».

Και ας μην ακούμε τον μάταιο αυτό κόσμο. Ο κόσμος σήμερα πλανάται. Ένας από τους τελευταίους Γεροντάδες του Γένους έλεγε ότι άκουσε μία μάνα να λέει στην κόρη της: «Άκουσε, κόρη μου, εγώ σαν μεγαλύτερη θα πεθάνω, και οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες. Μπορεί να έρθει μία περίοδος όπως τότε στους Εβραίους της Π.Δ. και να χαθούν οι γραφές και τα Ευαγγέλια. Αν λοιπόν, έλθει μία περίοδος τέτοια, της λέει, και δεις ότι δεν υπάρχει το Ευαγγέλιο και έτσι δεν θα ξέρετε τι να κάνετε, τότε να κοιτάς τι κάνει ο κόσμος κι εσύ να κάνεις το αντίθετο. Και αυτό θα είναι το Ευαγγέλιο». Με άλλα λόγια αυτό είναι η Επανάσταση…


thesecretrealtruth.blogspot.com

Όταν οι άνθρωποι σε απογοητεύουν…

Ξεκινάς από μικρός τη συνειδητή διαδρομή σου και έχεις τόση δίψα για τη ζωή… Έχεις ανάγκη να γνωρίσεις ανθρώπους, να εμπιστευτείς, να πιστέψεις στο καλοπροαίρετο, να ρουφήξεις τη γνώση, να κάνεις κάτι σημαντικό, να βρεις απαντήσεις σε ό,τι σε βασανίζει υπαρξιακά, να ερωτευτείς, να νιώσεις πλήρης. Ανυπομονείς για τη στιγμή που θα μεγαλώσεις και θα βρεις το «δρόμο» σου, όπως όλοι σου λένε.

Μεγαλώνοντας ανακαλύπτεις ότι όλα εκείνα που κάποτε σου φάνταζαν απλά, δεν είναι και τόσο απλά τελικά. Στην πορεία βιώνεις ματαιώσεις, προδοσίες, κακίες, ψέματα και παρόλο που πονάς, πείθεις τον εαυτό σου ότι όλα αυτά γίνονται για να δυναμώσεις, για να αποκτήσεις δεξιότητες, για να ωριμάσεις.

Πιστεύεις ακόμα στο «καλό» και αρνείσαι πεισματικά με το ρομαντισμό και την αφέλεια της νεανικής ηλικίας σου ότι τα πράγματα μπορεί τελικά να είναι τόσο πεζά και ωμά. Αρνείσαι το γεγονός ότι η πραγματικότητα μπορεί να είναι τόσο σκληρή και γκρίζα. Ως αντίδοτο σε ό,τι σε πληγώνει, εσύ συνεχίζεις να καλλιεργείς τα όνειρά σου, τις φιλοδοξίες σου, τους στόχους σου. Νιώθεις ότι κάτι καλύτερο σε περιμένει και ότι απλά δεν έχει έρθει ακόμα. Περιμένεις με ενθουσιασμό, αισιοδοξία και ανυπομονησία.

Ο χρόνος περνάει και αρχίζει και κλονίζεται η εμπιστοσύνη σου σε εκείνο το «καλύτερο». Προσπαθείς να μείνεις ανεπηρέαστος σε ό,τι σκυθρωπό, απαισιόδοξο και ισοπεδωτικό υπάρχει γύρω σου. Αντιστέκεσαι με όλο σου το «είναι» γιατί είναι ό,τι σου έχει μείνει από εκείνη την παιδική αθωότητα που σου «έταζε» όλα όσα μπορούσες σαν παιδί να ονειρευτείς, όλα όσα ήθελες να ανακαλύψεις και να γευτείς.

Ξαφνικά νιώθεις ότι κινδυνεύεις να γίνεις και εσύ γκρίζος. Και αυτό ίσως είναι το χειρότερο από όλα. Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς. Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι να πιαστείς από τους ανθρώπους γύρω σου. Αναζητάς μια έμπνευση, ένα βλέμμα, μια σκέψη, μια ιδεολογία, ένα όραμα, μια αξία. Έχεις επιθυμήσει να νιώσεις ζωντανός. Θέλεις να βρεις ξανά τα βασικά συστατικά που κάποτε σε έκαναν να γελάς από το τίποτα, να νιώθεις γεμάτος με το τίποτα και να ζεις μέσα από τη ζεστασιά των δικών σου ανθρώπων.

Ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι μάλλον δεν σκέφτονται όλοι όπως εσύ. Και δυσκολεύεσαι να το αποδεχτείς. Νιώθεις ότι όλοι γύρω σου έχουν αλλάξει. (Ίσως και οι άλλοι να σκέφτονται το ίδιο για σένα). Το μόνο που αντιλαμβάνεσαι, ωστόσο, έντονα γύρω σου είναι μια ατέρμονη βιασύνη από όλους για όλα.

Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο για συναισθήματα, δεν έχουν χρόνο για στιγμές. Τα προβλήματα πληθαίνουν, οι πιέσεις αυξάνονται, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις πολλαπλασιάζονται και ο άνθρωπος μοιάζει να προδίδει ο ίδιος τον εαυτό του: σταματάει να ονειρεύεται. Δεν το κάνει επίτηδες και πολλές φορές δεν το συνειδητοποιεί παρά μόνο αργότερα, σε βάθος χρόνου.

Αναρωτιέσαι αν όλοι είναι εγκλωβισμένοι σε μια εκδοχή του εαυτού τους η οποία «κουβαλάει» περισσότερα «πρέπει» από ότι «θέλω». Ο φόβος, το άγχος, το συμφέρον, ο εγωισμός, η απαξίωση της αλήθειας, της εντιμότητας και της ειλικρίνειας έχουν ως αποτέλεσμα να κυκλοφορούμε όλοι μας με τα «προσωπεία» μας.

Ενώ μιλάμε μεταξύ μας δεν επικοινωνούμε ουσιαστικά, ενώ είμαστε σε ερωτικές σχέσεις δεν ερωτευόμαστε αυθεντικά, ενώ λέμε ότι νοιαζόμαστε με την πρώτη αναποδιά τείνουμε να εγκαταλείπουμε και να φεύγουμε. Ενώ είμαστε σε παρέες, νιώθουμε πιο μόνοι από ποτέ…

Κάνοντας τον απολογισμό σου ως άνθρωπος, στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη σου και δεν μπορείς να βγάλεις άκρη. Δυσκολεύεσαι να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα θα πάνε καλά. Λαμβάνεις καθημερινά τόσα αρνητικά ερεθίσματα που νιώθεις ότι αλλάζεις εξαιτίας τους.

Προσπαθείς να αντισταθείς, αλλά η διάβρωση είναι τόσο αργή και ύπουλη που δεν μπορείς εύκολα να την αναγνωρίσεις. Νιώθεις –όσο κι αν δεν το θες- μια βαθιά απογοήτευση: αναρωτιέσαι τι πήγε τόσο λάθος στον πολιτισμό μας που στο όνομα της ειρήνης σκοτώνουμε, που στο όνομα της εκάστοτε θρησκείας καταδιώκουμε και αφανίζουμε, που στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης εξαθλιώνουμε όλο και περισσότερο τους οικονομικά αδύναμους.

Πόσα άλλα τέτοια παράδοξα συμβαίνουν στον κόσμο μας… Πώς μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος από όλα αυτά και να εστιάσεις στη δική σου πορεία; Πώς μπορείς να παρακάμψεις τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας και να παραμείνεις ρομαντικός;

Δυσκολεύεσαι να βρεις απαντήσεις που θα κατευνάσουν τις σκέψεις σου και θα σε καθησυχάσουν. Το μόνο ίσως που σε παρηγορεί είναι η διαπίστωση ότι παρόλο που σαν μονάδα δεν μπορείς να αλλάξεις πολλά στον κόσμο σου, ωστόσο μπορείς να γίνεις ο ίδιος -σαν άτομο- ο φορέας της αλλαγής που οραματίζεσαι!

Τουλάχιστον, έτσι, μπορείς να κοιμάσαι λιγότερο «ένοχος» μπροστά σε ό,τι γύρω σου τρομακτικά αλλάζει προς το χειρότερο…


 rodiaki.gr

Το δίλημμα του ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ...

Πόσο κοστίζει ο εγωισμός; Γιατί εμείς οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα πρέπει να μάθουμε να συνεργαζόμαστε; Ένα μαθηματικό παίγνιο μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα; Και πως σε όλα αυτά εμπλέκονται η οικονομία, το δίκαιο, η πολιτική επιστήμη και η βιολογία;

Καλιφόρνια 1950. Ο ψυχρός πόλεμος στα φόρτε του. Δύο Αμερικανοί μαθηματικοί, ο Merrill Meeks Flood και ο Melvin Dresher εργάζονται στο ερευνητικό κέντρο που τροφοδοτεί με μελέτες τις Αμερικανικές Ένοπλες δυνάμεις, τη RAND Corporation. Το ερευνητικό κέντρο ήθελε μελέτες στη θεωρία των παιγνίων με σκοπό την χρησιμοποίησή τους σε ενδεχόμενο πυρηνικό πόλεμο. Κατά τη διάρκεια των ερευνών τους οι Flood και Dresher ανακαλύπτουν ένα απλό μαθηματικό μοντέλο σε μορφή παιγνίου στο οποίο οι δύο παίκτες μπορούν είτε να συνεργαστούν μεταξύ τους είτε να προδώσουν ο ένας τον άλλον. Τον ίδιο χρόνο, ο μαθηματικός Albert William Tucker (1905-1995), καθηγητής του νομπελίστα John Nash (1928- ) στο Princeton, απευθυνόμενος σε ψυχολόγους στο πανεπιστήμιο του Stanford, χρησιμοποιεί ένα παράδειγμα με φυλακισμένους και ποινές με σκοπό να κάνει πιο κατανοητό στο κοινό το παίγνιο των Flood και Dresher. Από τη διάλεξη του Tucker και έπειτα το παίγνιο ονομάζεται “Δίλημμα του Φυλακισμένου” και αποτελεί το πιο διάσημο πρόβλημα της θεωρίας των παιγνίων.

Το δίλημμα έχει ως εξής: Δύο άνθρωποι (εμείς θα τους αποκαλούμε Α και Β) είναι ύποπτοι για την τέλεση ενός εγκλήματος. Όμως η αστυνομία δεν έχει επαρκή στοιχεία για την ενοχή τους . Ο ανακριτής καλεί τον Α στο γραφείο του και του λέει τα εξής. Αν επιρρίψει την ευθύνη στον Β και ο Β δεν μιλήσει θα αφεθεί ελεύθερος ενώ ο Β θα κάνει 10 χρόνια φυλακή. Αν όμως και ο Β επιρρίψει την ευθύνη στον Α και οι δύο θα φυλακιστούν για 4 χρόνια. Αν δεν μιλήσει και τον καρφώσει ο Β, οι όροι αντιστρέφονται. Ο Β θα αφεθεί ελεύθερος και ο Α θα μείνει στη φυλακή για 10 χρόνια. Αν όμως και οι δύο δεν ομολογήσουν θα φυλακιστούν μόνο για ένα χρόνο. λόγω έλλειψης στοιχείων. Την ίδια συζήτηση κάνει και με τον ΠαίκτηΒ. Ο Α και ο Β δεν συναντιούνται και δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Ας έρθουμε λοιπόν στη θέση του Παίκτη Β. Σκέπτεται: “Αν ο Α με έχει καρφώσει, εμένα με συμφέρει να τον καρφώσω γιατί αν το κάνω θα φάω 4 χρόνια ενώ αν δεν το κάνω θα κάτσω στη στενή 10 χρόνια. Αν δεν με έχει καρφώσει, πάλι με συμφέρει να τον καρφώσω γιατί θα αφεθώ ελεύθερος ενώ αν δεν το κάνω θα κάτσω ένα χρόνο στη φυλακή. Άρα ό,τι και να κάνει ο Α εμένα με συμφέρει να τον καρφώσω”.

Φωνάζει τον δεσμοφύλακα και του λέει ότι θα ομολογήσει και θα ρίξει την ευθύνη στον Α. Όμως και ο Α σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο και τον καρφώνει. Συνεπώς και οι δύο φίλοι μας θα κάτσουν 4 χρόνια στη φυλακή.

Ήταν όμως λογική η επιλογή τους; Αν σκεφτούμε ότι και οι δύο σκέφτηκαν το συμφέρον τους, ναι. Και οι δύο έλπιζαν ότι ο άλλος δεν θα μιλούσε και θα αφήνονταν ελεύθεροι. Τα ήθελαν όλα για τον εαυτό τους. Να κερδίσουν όσο μπορούν περισσότερα ή έστω να υποστούν όσο το δυνατόν λιγότερη ζημιά. Να όμως που ο εγωισμός τους δεν έφερε το καλύτερο αποτέλεσμα και για τους δύο, δηλαδή να μην καρφώσει ο ένας τον άλλο και να τη γλιτώσουν φτηνά με ένα χρόνο φυλάκισης ο καθένας.

Το Δίλημμα του Φυλακισμένου έγινε ευρέως γνωστό στους επιστημονικούς κύκλους και απασχόλησε επιστήμονες από πολλούς και διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους. Οι οικονομολόγοι είδαν στα πρόσωπα των δύο φυλακισμένων τον homο economicus, τον άνθρωπο που συμπεριφέρεται έτσι ώστε να μεγιστοποιήσει το κέρδος και να ελαχιστοποιήσει το κόστος. Οι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με τα ηθικά διλήμματα των παικτών. Το δίλημμα του φυλακισμένου έχει εφαρμογές στο δίκαιο, την ψυχολογία, ακόμα και τη βιολογία. Πολύ εντυπωσιακό για ένα απλό μαθηματικό παίγνιο.

Ένας από τους επιστήμονες που εντυπωσιάστηκαν από το Δίλημμα του Φυλακισμένου στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήταν ο Αμερικανός μαθηματικός και πολιτικός επιστήμονας Robert Axelrod. Ο Axelrod βρήκε στο Δίλημμα του Φυλακισμένου μία πιθανή απάντηση στο ερώτημα που τον απασχολούσε: υπό ποιες συνθήκες δύο θεμελιωδώς εγωιστικά όντα μπορούν να επιλέξουν να συνεργαστούν; Για να απαντήσει στο ερώτημα δημιούργησε το Επαναλαμβανόμενο Δίλημμα του Φυλακισμένου, όπου το παίγνιο δεν παίζεται μια φορά αλλά πολλές. Στο Επαναλαμβανόμενο Δίλημμα του Φυλακισμένου οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να μάθουν από τα λάθη τους και να επανορθώσουν, ανοίγοντας έτσι ένα παράθυρο στην αμοιβαία συνεργασία. Το 1979 καλεί τους σημαντικότερους θεωρητικούς των παιγνίων να υποβάλλουν στρατηγικές, υπό τη μορφή προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών, για να παίξουν το Επαναλαμβανόμενο Δίλημμα του Φυλακισμένου. Υποβάλλονται 14 στρατηγικές από ψυχολόγους, μαθηματικούς, κοινωνιολόγους και πολιτικούς επιστήμονες. O Axelrod βάζει τις διάφορες στρατηγικές να αναμετρηθούν μεταξύ τους. Νικητής του διαγωνισμού αναδεικνύεται ο Αμερικανοεβραίος μαθηματικός και ψυχολόγος Anatol Rapoport (1911- ) με τη στρατηγική Tit for Tat ή αλλιώς Μία Σου και Μία Μου. Η στρατηγική αυτή είναι πολύ απλή: Ο παίκτης ξεκινά συνεργαζόμενος με τον αντίπαλο και κατόπιν πράττει ότι έπραξε και ο αντίπαλος στον προηγούμενο γύρο. Συνεργάστηκε, θα συνεργαστεί. Πρόδωσε, θα τον προδώσει κι εκείνος στον επόμενο γύρο.

Ο Axelrod διοργάνωσε και ένα δεύτερο τουρνουά τον επόμενο χρόνο. Αυτή τη φορά υποβλήθηκαν 63 στρατηγικές. 62 καινούριες και η Μία Σου και Μία Μου. Πολλές από αυτές ήταν παραλλαγές του Μία Σου και Μία Μου. Η πιο πετυχημένη παραλλαγή ήταν η στρατηγική Δυο Σου και Μία Μου (Tit for Two Tats) του Βρετανού εξελικτικού βιολόγου και γενετιστή John Maynard Smith (1920-2004) όπου ο παίκτης προδίδει μετά από δύο συνεχόμενες προδοσίες. Όμως νικητής αναδείχθηκε και πάλι ο Rapoport

Το 1981 ο Axelrod μαζί με τον Βρετανό εξελικτικό βιολόγο William Donald Hamilton (1936-2000) δημοσιεύουν ένα άρθρο στο περιοδικό Science για την εξέλιξη της συνεργασίας. Σε αυτό μεταφέρουν τις μελέτες του Axelrod στην εξελικτική βιολογία και αποδεικνύουν ότι η συνεργασία είναι μια εξελικτικά σταθερή στρατηγική, δηλαδή μια συμπεριφορά που επιτρέπει να διαχυθούν τα χαρακτηριστικά που κάνουν ένα είδος να επικρατήσει και να επιβιώσει. Οι ζωντανοί οργανισμοί που συνεργάζονται μεταξύ τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπαραχθούν και επομένως να περάσουν τα γονίδιά τους στην επόμενη γενιά. Οι νυχτερίδες, τα ψάρια που ανήκουν στο είδος των γαστερόστεων που επιλέγουν αν θα είναι αρσενικά ή θηλυκά, οι μαϊμούδες ακόμα και οι ιοί και οι βακτηριοφάγοι όπως ο φ6 χρησιμοποιούν κατά κόρον τη στρατηγική Μια Σου και Μία Μου. Το άρθρο των Axelrod και Hamilton αποτελεί ένα από τα πιο πολυσυζητημένα επιστημονικά άρθρα και αναφέρεται συχνά στη σχετική βιβλιογραφία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το 1989 ένας από τους πιο διάσημους εκλαϊκευτές της επιστήμης, ο Βρετανός εξελικτικός βιολόγος Richard Dawkins (1941- ), στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του Το Εγωιστικό Γονίδιο αφιερώνει ένα νέο κεφάλαιο στα ευρήματα του Axelrod και στην εφαρμογή τους στην εξελικτική βιολογία (Δυστυχώς αυτό το κεφάλαιο δεν υπάρχει στην ελληνική έκδοση του βιβλίου).

Ας φύγουμε λοιπόν τώρα από τη θεωρία και να περάσουμε στην πράξη. Όσο κι αν σας φαίνεται παράλογο η Μαφία, ο Ελευθεροτεκτονισμός και οι λοιπές μυστικές οργανώσεις έχουν μια πολύ καλή λύση στο να επιβάλλουν τη συνεργασία μεταξύ των παικτών στο Δίλημμα του Φυλακισμένου. Τον νόμο της σιωπής ή αλλιώς Ομερτά. Όποιος μιλήσει, όποιος προδώσει, πεθαίνει ή πέφτει σε δυσμένεια. Οπότε ο παίκτης δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο από το να σιωπήσει, να συνεργαστεί και να αφήσει τον εγωισμό του στην άκρη. Το πρόβλημα λύνεται με την ιδιαίτερα μεγάλη αύξηση του κόστους της προδοσίας. Η προδοσία κοστίζει τη ζωή του παίκτη. Και η ζωή είναι ανεκτίμητη.

Όμως ο νόμος της σιωπής δεν είναι και η καλύτερη εναλλακτική λύση. Ίσως και εμείς οι άνθρωποι όπως και άλλοι ζωντανοί οργανισμοί να είμαστε γενετικά προγραμματισμένοι να συνεργαζόμαστε, πιθανόν με τη μορφή Μια Σου και Μια Μου. Ο Αμερικανός Edward O. Wilson (1929- ), ο βιολόγος που το 1975 θεμελίωσε την Κοινωνιοβιολογία, υποστηρίζει πως όταν οι άνθρωποι συγκρότησαν κοινωνίες και δημιούργησαν πολιτισμό, η αλτρουιστική συμπεριφορά έγινε από ένστικτο κανόνας κοινωνικής συμπεριφοράς (social norm), μετά νομική επιταγή και τελικά ηθική αρχή. Οι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς μας επιβάλλουν τη συνεργασία. Όμως αυτή η συζήτηση ξεφεύγει από τα όρια της εκλαϊκευμένης επιστήμης και περνά στα χωράφια των κοινωνικών επιστημών και της φιλοσοφίας.

ideoscope.blogspot.gr

antikleidi

thesecretrealtruth.blogspot.com

Πρώτη φορά Αριστερά... Χαϊδεύει τους εφοπλιστές, σκοτώνει τους συνταξιούχους!

ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΕΤΕ -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- ΤΟΥΣ ΕΧΟΝΤΕΣ Ή ΤΑ ΕΧΕΤΕ...ΒΡΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ; ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΙΔΟΥ ΤΟ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ

Δεν πρέπει -τελικά- να υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο στο δράμα που αποδεδειγμένα έχει προκαλέσει με την παρουσία της στη διακυβέρνηση της χώρας, η... πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά.

Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας αριστερός σε αυτό τον πλανήτη που να μπορούσε να φανταστεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας θα έφταναν στο σημείο να τσακίσουν συνταξιούχους και τους εναπομείναντες εργαζόμενους, ακριβώς και μόνο για να αποφύγουν ή να καθυστερήσουν προκλητικά, τη φορολόγηση των εφοπλιστών.

Του εφοπλιστικού κλάδου που χρόνια ολόκληρα κατόρθωνε και εξακολουθεί και κατορθώνει να αποφεύγει την πραγματική συνεισφορά στην προσπάθεια ανοικοδόμησης της ελληνικής οικονομίας, με διάφορα τερτίπια και τρικ, κυρίως όμως μέσω των συνεχών απειλών για τη... μετακόμιση της σημαίας των καραβιών τους, διασφαλίζοντας τη συνέχιση του προκλητικού καθεστώτος φοροαπαλλαγών.

Κι αν για τη Νέα Δημοκρατία, άντε και το ΠΑΣΟΚ κάτι τέτοιο μπορεί και να έμοιαζε φυσιολογικό, καθώς ήταν οι πρώτοι διδάξαντες της εγκληματικής πολιτικής «σκοτώνουμε το λαό, σώζουμε τους εφοπλιστές...», κανείς -πραγματικά- δεν μπορεί να δεχτεί πως αυτό το σλόγκαν, περήφανα το τραγουδούν και τα στελέχη της πρώτης αριστερής κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα. Προφανώς και της τελευταίας...

Ο Αλέξης Τσίπρας κατόρθωσε στο διάστημα 10 μηνών να μην κάνει ούτε ένα βήμα προς την διασφάλιση μιας έξτρα φορολόγησης των εφοπλιστών, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει ως το πολυπόθητο ισοδύναμο που σε λίγο καιρό θα αρχίσει και πάλι να αναζητά, δήθεν για να δικαιολογήσει τις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών, για να τσακίσει περαιτέρω τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους αυτής της χώρας.

Δέκα μήνες τώρα, η αριστερή διακυβέρνηση αυτού του τόπου δεν έχει λάβει ούτε ένα μέτρο εις βάρος των κατέχοντων. Και σα να μην φτάνει αυτό, εμφανίζεται και να... προετοιμάζει το έδαφος για την αποφυγή όσων προβλέπονται από το μνημόνιο, για τη σταδιακή αύξηση σε ποσοστό 4% ανά έτος μέχρι το 2020% της φορολογίας επί του τονάζ των πλοίων.

Βλέπετε, οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι, αυτοί που χάρισαν στον Αλέξη Τσίπρα τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, δεν έχουν καράβια και... σημαίες για να απειλήσουν τον πρωθυπουργό ότι θα τα στείλουν στη Μάλτα και στις υπόλοιπες χώρες που ισχυρίζονται οι εφοπλιστές ότι τους παρακαλάνε για να «μετακομίσουν» το στόλο τους, ώστε να διασφαλίσουν τη συνέχιση της φορολογικής ασυλίας.

Για να το καταστήσουμε σαφές και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις...

Ο ελληνικός λαός, κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρέσει μια τέτοια προδοτική πράξη, αν όντως βρίσκεται σε εξέλιξη, η κάτω απ' το τραπέζι διαπραγμάτευση για επίτευξη συμφωνίας με τους εφοπλιστές. Δεν μπορεί να αποτελεί γεγονός, η αναζήτηση... ισοδύναμων για να απαλύνετε τον πόνο των εφοπλιστών, αν και όποτε τελικά αποφασίσετε να υλοποιήσετε όσα προβλέπει εις βάρος τους το τρίτο μνημόνιο.

Δεν πρόκειται να σας παραπέμψουμε στα όσα είχατε υποσχεθεί προεκλογικά για την φορολόγηση των εφοπλιστών διότι όπως και όλες οι άλλες προεκλογικές εξαγγελίες σας δεν αποτελούν παρά ένα κουρελόχαρτο, το οποίο οι δανειστές σας έβαλαν να το κάψετε στο τζάκι.

Πράξτε, τουλάχιστον, το αυτονόητο.

Σταματήστε να τσακίζετε στους φόρους τους μισθωτούς, πάψτε να σχεδιάζετε τη μείωση των συντάξεων και βρείτε χρήματα από αυτούς που μπορούν να ζήσουν και με ένα εκατομμύριο ευρώ το μήνα.

Ο λαός που παλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για 300 και 480 ευρώ μισθό δεν σας φταίει σε τίποτα. Και δεν πρόκειται να σας το συγχωρέσει. Αριστεροί να μειώνουν συντάξεις; Ποτέ...

Και θα σας το αποδείξει πολύ σύντομα, καθώς αντιλαμβάνονται άπαντες ότι με τις πράξεις σας θα διαμορφώσετε έτσι την κατάσταση στην ελληνική κοινωνία που θα υποχρεωθείτε να αποχωρήσετε μόνοι σας από τη διακυβέρνηση αυτής της περήφανης -κατά τ' άλλα- χώρας!

Ο καιρός γαρ εγγύς!!!




newsbomb.gr

 

Κυβερνοεπίθεση σε τέσσερις ελληνικές τράπεζες!

Μέχρι και την Πέμπτη τα ξημερώματα, τέσσερις ελληνικές τράπεζες θα «πρέπει» να καταβάλουν στην ομάδα χάκερ που απειλεί ότι θα «διαλύσει» τα ηλεκτρονικά τους συστήματα, τα λύτρα που ζητεί.
Με την υπόθεση να χαρακτηρίζεται σοβαρή και να έχει απασχολήσει τα τελευταία εικοσιτετράωρα τις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους αλλά και τον Τύπο...
, η «διορία» για να καταβληθούν τα λύτρα λήγει την Πέμπτη τα ξημερώματα, μετά την παράταση που δόθηκε από τους χάκερ.
Η ομάδα απειλεί ότι εάν δεν λάβει τα 700 bitcoin που ζητεί (περίπου 250.000 ευρώ) θα προβεί σε κυβερνοεπίθεση στα διάφορα ηλεκτρονικά συστήματα των τεσσάρων ελληνικών τραπεζών.
«Αφήστε τους μπάτσους και ελάτε σ΄ εμάς για την προστασία σας», αναφέρεται, σύμφωνα με πληροφορίες, σε ένα μήνυμα των χάκερ προς τις τράπεζες.
Οι τράπεζες που έχουν δεχτεί την απειλή είναι η Alpha Bank, η Πειραιώς, η Εθνική και η Attica Bank.
Η Εθνική Αρχή Αντιμετώπισης Ηλεκτρονικών Επιθέσεων (CERT) της ΕΥΠ, η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, οι ίδιες οι τράπεζες καθώς και οι εταιρείες τηλεφωνίας που παρέχουν υπηρεσίες Ιnternet βρίσκονται από το Σάββατο το πρωί σε ετοιμότητα προετοιμάζοντας τις «γραμμές άμυνας».
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η πηγή της απειλής δεν έχει εντοπιστεί ακόμα από τις αρμόδιες αρχές. Τα ίχνη μέχρι στιγμής οδηγούν στη Ρωσία αλλά χωρίς η ομάδα να μπορεί να εντοπιστεί.
Σημειώνεται, ότι τα χρήματα των καταθετών δεν κινδυνεύουν ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, δεν προκύπτει κανένα ζήτημα ασφάλειας συναλλαγών καθώς η απειλή δεν αφορά υποκλοπή στοιχείων ή λογαριασμών.

kafeneio-gr.blogspot.com

Βάλε φωτιά για να μην σβήσεις!

Εδώ από κάτω, από τα λαγούμια της απόγνωσης που μάς έχετε χώσει βλέπουμε σε προοπτική όλο τον τρούλο της αισχρότερης τοιχογραφίας που πρωταγωνιστείτε. Όσα φτερά αγγέλου και να φορέσετε και όσες πόζες αγίου και να πάρετε δεν πείθετε ότι…

είστε εκεί για να μην μάς πάρει ο διάολος όλους τους από κάτω.

Δεν είναι μόνο που βλέπεις έναν 42χρονο πρωθυπουργό προερχόμενο από την αριστερά να κορδώνεται όταν ένα καθίκι σαν τον πρόεδρο του Ισραήλ του λέει: «Θα κάνεις αυτό που χρειάζεται ο λαός και όχι αυτό που θέλει ο λαός». Είναι ότι γνωρίζεις ότι ο φασιστάκος που κυβερνά είναι χειρότερος και από τον μακελάρη που τον συμβουλεύει. Καταπατά το θέλω του λαού για να κάνει αυτό που χρειάζεται αποδεικνύοντας ότι διορίστηκε στην θέση αυτή με το επιτελείο του για να κάνει ό,τι χρειάζεται το σύστημα για να κινηθούν οι κρεατομηχανές και όχι αυτό που θέλει ο λαός για να μην καταλήξει κιμάς για τα μπιφτέκια της εξουσίας. Και το πολιτικό σύστημα χρειάζεται σκλαβάκια, χρειάζεται τρόμο, μαστίγιο και καθημερινές απειλές.

Ένας φόρος κάθε μήνα μέχρι τον Δεκέμβριο του 2016 θα πληρώνουν τα σκλαβάκια γιατί αυτό χρειάζονται. Πτωχευτικό Δίκαιο Νοικοκυριών και επιτήρηση τριών ετών για να μην χάσουν όλοι οι Έλληνες την στέγη τους. Αυτό μάς χρειάζεται. Τρόμος ότι αν δεν κάνουμε ό,τι χρειάζεται το οικονομικό επιτελείο με επικεφαλής έναν κομπλεξικό εφοριακό ονόματι Αλεξιάδη, θα καταστήσουν άστεγο το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών. Μη και χάσεις δόση από τους απανωτούς φόρους που θα σου βάζουν γιατί ο κλητήρας θα είναι στημένος στην γωνία να σου φέρει το χαρτί κατάσχεσης γιατί αυτό χρειάζεται.

Τρομάξτε μας κι άλλο. Ούτως ή άλλως όλα τα καθίκια που το παίζουν αυτή την στιγμή αντιπολιτευόμενοι πασόκοι, νεοδημοκράτες, κεντρώοι, αριστεροδημοκράτες είχαν στρώσει το χαλί πριν από σας να χωθούμε στα λαγούμια σαν λαγοί. Δουλέψτε μας κι άλλο ότι αυτοί θα κάνουν αυτό που θέλει ο λαός και όχι αυτό που χρειάζεται. Έχετε άλλωστε και τους χρυσαυγίτες στην γωνία να τους πετάξετε στην αρένα ότι τέτοιους θα έχουμε αν γίνει αυτό που θέλει ο λαός και όχι αυτό που χρειάζεται. Πετάξτε στα διαλείμματα του απίστευτου θεατρικού σας και τους ΚΚΕδες να μάς βάλουν σε μια τάξη λέγοντας μας ότι αυτό που χρειάζεται ο λαός είναι συντονισμός σε πορείες και απεργίες. Σε τι να κάνει απεργία η ανεργία; Να απεργήσει από το 7ετές σκούριασμα των χεριών και του μυαλού από την τιμωρητική απραξία που τους έχουν επιβάλλει οι φιλοευρωπαϊστές; Ελάτε να απεργήσουμε για την ανεργία μας και για την ασφάλεια που δεν έχουμε και για την σύνταξη που δεν θα προλάβουμε να δούμε ούτε στα 67 μας.

Ο πρόεδρος των Εβραίων καλά το είπε στον Τσίπρα: «Να κάνεις αυτό που χρειάζεται». Πάρε παράδειγμα από τους κολλητούς σου μακελάρηδες, Αλέξακο. Αν τολμήσει κάποιος να σου πετάξει πέτρα σαν καταπιεσμένος Παλαιστίνιος εσύ χτύπα τον με πύραυλο και εξαΰλωσε όχι μόνο αυτόν αλλά και τους ομοίους του για να έχει ο λαός αυτό που χρειάζεται: Έναν λιγότερο, δύο λιγότερους, δέκα λιγότερους που χαλάνε το έργο της ευρωπαϊκής πορείας σου. Δείξε τις ευρωπαϊκές αξίες που σε γαλούχησαν και όχι τις ελληνικές που κολλάνε επίμονα σαν μασημένες τσίχλες κάτω από το ιταλικό παπουτσάκι σου.

Εδώ κάτω στο λαγούμι η θερμοκρασία έχει αρχίσει να πέφτει κατακόρυφα και οι άδειες τσέπες μας δεν μπορούν να ζεστάνουν τα άπραγα χέρια μας. Δεν κουνιόνται τα πόδια μας από το μούδιασμα για πορείες και τα δόντια μας θα αρχίσουν να κροταλίζουν τόσο που ούτε ένα σύνθημα δεν θα μπορούμε να αρθρώσουμε.

Φωτιά, μόνο φωτιά θα μάς σώσει και όπως βλέπουμε τους λιπώδεις εγκεφάλους των πολιτικών να κάνουν ό,τι θέλουν φαντάζουν σαν τα καλύτερα προσανάμματα που μια φωτιά χρειάζεται για να φουντώσει. Να μπει τόσο καπνός στα λαγούμια που να μάς αναγκάσει να βγούμε στο φως. Αυτό μάς χρειάζεται.

stontoixo

thesecretrealtruth.blogspot.com

Μήπως πριν πάρουμε την Πόλη, να πάρουμε πρώτα την Ελλάδα;

Με αφορμή την ένταση στις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας, φούντωσαν πάλι οι προφητείες και οι μύθοι που θέλουν τους Έλληνες να παίρνουν την Κωνσταντινούπολη, αφού θα ξεμαρμαρώσει ο άγγελος τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και αυτός θα μπει στην Πόλη και θα πάει καροτσάκι 15 εκατομμύρια Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.
Προσωπικά, δεν έχω καμία αντίρρηση να πάρουν οι Έλληνες την Πόλη. Όποιος θέλει να πάρει την Πόλη, να πάει να την πάρει.
Αναρωτιέμαι, όμως, αν θα μπορούσαμε, πριν πάρουμε την Πόλη, να πάρουμε πρώτα την Ελλάδα.
Η χώρα μας δεν είναι στα χέρια μας και κάποιοι θέλουν να πάρουν την Πόλη.
Αναρωτιέμαι τι μυαλά κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι.
Δεν είναι δυνατόν η χώρα σου να ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι, οι πολίτες της να την εγκαταλείπουν και εσύ να ονειρεύεσαι να πάρεις την Πόλη.
Πού να τρέχεις τώρα στην Κωνσταντινούπολη;
Μια και είμαστε εδώ, ας πάρουμε την Ελλάδα που είναι μέσα στα πόδια μας.
Ας πάρουμε πρώτα την Ελλάδα και βλέπουμε μετά.
Υπάρχει τρόπος να πάρουμε την Ελλάδα.
Αρκεί να ξεμαρμαρώσουν οι Έλληνες.
 
pitsirikos.net

Ἡ μεγαλυτέρα ἀναδιανομὴ πλούτου ὅλων τῶν ἐποχῶν…

Ἡ μεγαλυτέρα ἀναδιανομὴ πλούτου ὅλων τῶν ἐποχῶν...Αν δεν είσαι δημόσιος υπάλληλος, συνταξιούχος ή ολιγάρχης, η περιουσία σου θα δημευτεί.

Ψηφίζουν την μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου όλων των εποχών.

Η κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας εν μέσω κρίσεως (συσσωρευμένη απώλεια επάνω από 27% του ΑΕΠ από το 2008), ήταν το Ισοδύναμο που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ για την μη-κατάργηση:

– των 700 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως επιχορήγηση του ταμείου συντάξεων της ΔΕΗ,
– των 535 εκατομμυρίων ετησίως επιχορήγηση του ταμείου συντάξεων του ΟΤΕ,
– των καθαριστριών που την δουλειά τους κάνουν ιδιωτικοί εργολάβοι και μετατίθενται στο δικαστικό σώμα,
– των 3-6 ΕΡΤ,
– των υπέρογκων μισθών της ΔΕΗ και των διπλασίων των απαιτουμένων υπαλλήλων της που φέρνουν την τιμή του ρεύματος στο διπλάσιο της τιμής της Γερμανίας, προκαλώντας την αποβιομηχάνιση και αποβιοτεχνοποίηση της χώρας,
– των 34 δημοσίων υπαλλήλων στην Λάρισσα που έλλειπαν από την υπηρεσία τους εν ώρα εργασίας εκ των 38 συνολικών, αλλά η προϊσταμένη τους απεκάλυψε ότι με 4 άτομα η δουλειά του τμήματος γίνεται μια χαρά!

…και χιλιάδων άλλων καθημερινών παραδειγμάτων, πάλι εν μέσω κρίσεως.

Θυμίζω πως η Ύφεση και η Ανεργία που προκαλούνται από την υπερφορολόγηση, προκειμένου να πληρώνονται τα «δωράκια» από το κράτος στους προνομιούχους, είναι η βασική αιτία των κόκκινων στεγαστικών και των κόκκινων επαγγελματικών και των κόκκινων καταναλωτικών δανείων!

Η υπερφορολόγηση όμως συνεχίζει ενισχυόμενη, ενώ ισοδύναμα κρίνονται η θήρευση των εξαθλιωμένων, χωρίς νομικό πλαίσιο για ελάφρυνση των χρεών όσων δεν είναι είτε δημόσιοι υπάλληλοι, είτε άνεργοι χωρίς καμμία ιδιοκτησία στο όνομά τους!

Συμφώνησαν και θα βγάλουν στο σφυρί το 75% των σπιτιών όσων χρωστούν στις τράπεζες.

Αυτό σημαίνει πως αποφάνθηκαν ότι το 75% όσων Ελλήνων χρωστούν καθυστερημένες οφειλές στις τράπεζες, είναι μπαταχτσήδες, δόλιοι και απατεώνες. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη όπου οι «δόλιοι» υπολογίστηκαν στατιστικά στο 4%-5%!

Αν το 75% λέει κάποιος ότι είναι δόλιοι δανειολήπτες, τότε λέει πως οι Έλληνες είναι κατά 75% απατεώνες! Την ίδια στιγμή που εκκρεμούν 250.000 καταγγελίες για διαφθορά στο Δημόσιο, στην Αρχή Καταπολεμἠσεως της Διαφθοράς!

Αλλιώς δεν γίνεται να πάρουν το σχεδόν εξοφλημένο διαμερισματάκι του ανέργου με τα τρία παιδιά, όταν μάλιστα προκάλεσαν αύξηση της ανεργίας και ύφεση σε 7 μόλις μήνες.

Το 75% των Ελλήνων μπαταχτσήδες!

Μάλιστα, η κυβέρνηση αψηφώντας την απόφαση Νοεμβρίου 2014 από το ΣτΕ, για αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών έως τον Μάιο του 2015 (που πέρασε προ εξαμήνου), συνεχίζει και βεβαιώνει αντισυνταγματικούς φόρους ΕΝΦΙΑ σε πλασματικές τιμές.

Πλάκα επίσης έχει, που κανείς δεν λέει πως χωρίς προστασία 1ης κατοικίας, οι μικρομεσαίοι θα χάσουν τα σπίτια τους για τα εταιρικά δάνεια που εγγυήθηκαν προσωπικά προ κρίσεως.

Ο νόμος 4321/15 (άρθ. 31) που ίσχυσε και αναδρομικά, δηλαδή θα εφαρμοστεί και για χρέη που γεννήθηκαν πριν ο νόμος αυτός ψηφισθεί, αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη πως το Σύνταγμα της Ελλάδος έχει καταπατηθεί.

Ο 4321/15 περνάει χρέη εταιρειών σε κατόχους άνω του 10% των μετοχών μικρομεσαίων Ελληνικών εταιρειών, ενώ εξαιρεί εισηγμένες και πολυεθνικές (κάτι έλεγε το Σύνταγμα για ισονομία;).

Σε συνδυασμό με την κατάργηση της προστασίας της 1ης κατοικίας, καταλήγει ότι οι μικρομεσαίοι θα χάσουν τα σπίτια τους γιατί υπέστησαν τις επιπτώσεις της κρίσης που προκαλεί η αλόγιστη σπατάλη των χρημάτων των φορολογούμενων και η υπερφορολόγηση.

Η ελληνική οικονομία μετατράπηκε σε ένα τοξικό κοκτέιλ. Οι 2,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι της παραγωγικής οικονομίας φορολογούνται για να συντηρούν 1,2 εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους (με ΔΕΚΟ κλπ), συν 3 εκατομμύρια συνταξιούχους, συν 1,5 εκατομμύριο ανέργους, συν φυσικά τον εαυτό τους!

Ο ΣΕΒ έβγαλε και μελέτη για αυτό: ένας εξαιρετικός εργαζόμενος δουλεύει εξαιρετικά παραγωγικά, και ο εργοδότης του αποφασίζει να του δώσει υψηλό μισθό για να τον κρατήσει ευχαριστημένο:
– Ο εργαζόμενος παίρνει €2780
– Το κράτος παίρνει €3448
– Ο εργοδότης πληρώνει €6228

Ποιος σας είπε ότι ο ιδιωτικός τομέας δουλεύει για τον εαυτό του;;;
Για το κράτος δουλεύουμε όλοι. Και εκείνο δουλεύει για τους υπαλλήλους του.

Στο μεταξύ, δεδομένου ότι τα €80 δις καθυστερημένων οφειλών προς το δημόσιο οφείλουν αποκλειστικά συμμετέχοντες της παραγωγικής οικονομίας, ετοιμάζεται κολχόζ που θα ζήλευε και ο Λένιν:

Μετά από 6 χρόνια υποτιμήσεως των τιμών των ακινήτων κατά 50%-60% από τα προ κρίσεως επίπεδα, φορολογούν με τιμές του Ζενίθ των τιμών των πλέον απαξιωμένων ακινήτων, αλλά όταν τα κατάσχουν και τα πλειστηριάσουν η οφειλή θα μειωθεί μόνο για το ποσόν που θα πιάσουν στις προφανώς στημένες δημοπρασίες όπου θα πωλούνται ανά 10.000 διαμερίσματα την φορά σε fund-κοράκια για το 10% της πραγματικής εμπορικής τους αξίας.

Οι 100 δόσεις έγιναν μια ακόμα παγίδα που στήθηκε στους μετέχοντες της παραγωγικής οικονομίας, (καθώς δεν υπάρχει δημόσιος υπάλληλος που να πληρώνει φόρους. Οι φόροι για όποιον λαμβάνει αμοιβή από το κράτος δεν είναι παρά έκπτωση που κάνει το κράτος στις αμοιβές του.)

Θα δημεύσουν και θα βγάλουν στο σφυρί τα σπίτια της μεσαίας τάξεως, αλλά τουλάχιστον δικαιώθηκαν οι καθαρίστριες-δικαστίνες!

Η παρούσα δρομολόγηση οδηγεί να καταλήξουμε ένας λαός διχασμένος σε 2,8 εκατομμύρια σκλαβάκια που θα δουλεύουν ασταμάτητα για να πληρώνουν υπέρογκους και αντισυνταγματικούς φόρους σε πλασματικά εισοδήματα, ώστε οι υπόλοιποι 8 εκατομμύρια Έλληνες να περνούν μιαν καλή, άκοπη και χωρίς ανησυχία ζωή.

Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι παρούσες οικονομικές πολιτικές οδηγούν σε αιματοχυσίες στο σύντομο μέλλον.

Το ερώτημα είναι αν οι αιματοχυσίες θα γίνουν με την παρούσα κυβέρνηση, ή με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ.

Παρεμπιπτόντως, με την χρονιά που είχαμε εφέτος στον Τουρισμό, αν δεν είχαμε κάνει 3 φορές εκλογές και δεν είχαν μπει και τα capital controls, θα είχαμε 3%-4,5% ανάπτυξη εφέτος, και τα μέτρα που θα χρειαζόταν να πάρουμε θα ήταν περί το 1 δις ευρώ.

Για όσους ακόμη έχουν αυταπάτες…

 
Ἀγησίλαος Βερούτης

εἰκόνα

filonoi.gr

 

thesecretrealtruth.blogspot.com