Ο Ιωάννης Καποδίστριας είπε…

Εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν. (αρνούμενος το μισθό του Κυβερνήτου) 
Εάν ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών. (η πρώτη φράση από την πρώτη του ομιλία προς τον Ελληνικό λαό, Αίγινα, 1828) 
Απέκαμα! Αλλ’ όμως θα παραμείνω στη χαλάστρα, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου και ας κινδυνεύσω να χαθώ… 
Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης. (σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του) 
Είμαι αποφασισμένος να άρω τον ουρανόθεν επικαταβαίνοντά μου σταυρόν. 
Ως ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις τα δάκτυλα την επικράτειάν μας. (σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του) 


ΓΝΩΜΟΛΟΓΙΚΟΝ

Φύγε από αυτούς που δεν σε κοιτούν στα μάτια και στοχεύουν στην ραχοκοκκαλιά σου

Σώπασε, σώπασε παιδί μου, θα σε ακούσουν. Να μη μιλάς, να μην κρίνεις γιατί έχεις την αγάπη τους ανάγκη. Έχεις την αγκαλιά τους που χρειάζεσαι. Να τους μιλάς καλά, να μην κηρύττεις πόλεμο, θα σε κατασπαράξουν. Να χεις το κεφάλι χαμηλά, να μην κοιτάς ποτέ τα αστέρια. Να μη ζητάς, παίρνε ό,τι απλόχερα σου δίνουν και ας μη σου αρέσει- εσύ να λες ευχαριστώ. Σώπα παιδί μου, μην τον ακούς αυτόν, αυτόν τον ανθρωπάκο τον τσαμπουκαλεμένο που σε ξεσηκώνει σε φασαρίες… Αυτή την τσιριχτή φωνή που θέλει να σε ξυπνήσει, μην την ακούς…

“Να αντιδράς… Να αντιδράς σε ό,τι σε καίει, στο ψέμα που έχει ντύσει τους ανθρώπους με τόσο χοντρό νήμα που μέσα τους δε βλέπεις την αλήθεια. Σε όσους έχουν στο λαιμό τους για κασκόλ φίδια πλεγμένα, έτοιμα να αμολήσουν σε όποιον δεν τους κάνει το χατίρι. Σε όσους δεν είναι αληθινοί, υποκρίνονται πως αγαπιούνται για να πίνουν κρασί από το ίδιο το ποτήρι, να χουν να παίρνουν μια γουλιά από τον άλλον…

Να αντιδράς, στα κάστρα που βλέπεις μπροστά σου και σε καλούν οι πρίγκηπες να μπεις στις κάμαρες , να γευτείς λίγο νέκταρ κι ύστερα από λόγια αγάπης να σε νανουρίσουν σε μεταξωτά σεντόνια. Μην τους ακούς. Να αντιδράς στα χέρια που ανοίγουν, αυτών που χουν γεμίσει τις τσέπες τους με στιλέτα. Μην τρέχεις μέσα να κρυφτείς. Στο χρυσάφι που γυαλίζει μπροστά σου, στα πολλά λεφτά που βλέπεις στα όνειρα σου, να αντιδράς.

Να αντιδράς σε όσους θέλουν τα παραμύθια σου γιατί σε εχθρεύονται με την αλήθεια, σε όσους σε χτυπούν, σου φέρονται χυδαία γιατί δεν αντέχουν τη δύναμη σου. Φύγε, από αυτούς που δε μπορούν να σε κοιτούν στα μάτια, που μόλις γυρίσεις την πλάτη σου στοχεύουν στη ραχοκοκαλιά… Στους ψεύτες, τους υποκριτές, σε όσους πετούν λασπόνερα στο δρόμο σου και θέλουν να σε βλέπουν να πνίγεσαι μέσα σε αυτά. Να μη φοβάσαι, να αντιδράς.

Σα πρέπει και στα μη, στις συμβουλές απ τους ξερόλες που γέμισαν με λάθη τη ζωή τους, να κλείνεις τα αυτιά. Να μην απολογείσαι, να ερωτευτείς μέχρι να σέρνεσαι στο πάτωμα, να νιώσεις τον πόνο κι ύστερα όταν τον βλέπεις να αντιδράς. Στις φτηνιάρικες φίλες που κουτσομπολεύουν, που δε φωνάζουν για σένα και δεν ουρλιάζουν , να γυρνάς την πλάτη. Σε αυτούς, τους απαίδευτους που βρίζουν στη μάνα το παιδί της, που θέλουν να διαλύουν οικογένειες, να αντιδράς. Να είσαι εσύ, με τα στραβά σου, τα ωραία σου, εσύ. Να κοιτάς ψηλά τον ουρανό και σε όσους γελούν στις μάχες σου να ανέβεις τα σκαλιά, με αδιαφορία να αντιδράς.

Να μιλάς, να σκέφτεσαι δυνατά, να φωνάζεις για το δίκιο, να λες την αλήθεια. Να μη φοβάσαι τίποτα παρά μονάχα το Θεό κι εκείνον εκεί, τον ανθρωπάκο που σε θέλει φοβισμένο και ταπεινό… Γιατί τάχα, έτσι σε αγαπούν όλοι. Γιατί λέει, γίνεσαι μισητός αν είσαι αληθινός. Αλήθεια λέει.

Ακόμη και σε αυτό όμως, στη γνώμη των άλλων να αντιδράς.


πηγή
awakengr.com

Οι χαρισματικοί άνθρωποι...

Έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι το χάρισμα είναι κάτι με το οποίο οι άνθρωποι γεννιούνται. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια… «Το χάρισμα είναι αποτέλεσμα συμπεριφοράς που τη μαθαίνουμε», δηλώνει η Ολίβια Φοξ Κομπέιν, συγγραφές του βιβλίου «Ο μύθος για το χάρισμα». Όπως υποστηρίζει, αν διδαχθούν αυτές τις συμπεριφορές οι άνθρωποι μπορούν να τις μάθουν. Έχουμε ποτέ σκεφτεί όμως τι είναι αυτό που τους ξεχωρίζει; Η γνώση, η μεγαλοψυχία, το χρήμα ή η εξουσία; Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει κάποιον χαρισματικό;

Οι χαρισματικοί άνθρωποι:

Βλέπουν τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία.

Οι σύγχρονες επιταγές της κοινωνίας που εστιάζουν περισσότερο στα υλικά αγαθά και λιγότερο στην πνευματική διάσταση του εαυτού μας δεν εκφράζουν έναν χαρισματικό άνθρωπο. Φυσικά και είναι χρήσιμα και καλά τα υλικά αγαθά, αλλά από μόνα τους δεν είναι αρκετά για να δώσουν νόημα και μια βαθύτερη διάσταση στη ζωή.

Έχουν αποδεχτεί πως δεν είναι τέλειοι. 

Είναι πολύ σπουδαίο να «αγαπήσει» κάποιος τις ατέλειές του αλλά και τις αδυναμίες του χαρακτήρα του. Δεν υπάρχει τελειότητα. Υπάρχει ένα τεράστιο περιθώριο για συνεχή βελτίωση. Μπορεί κανείς να αλλάξει πράγματα στην προσωπικότητά του αλλά πάντα βασιζόμενος σε δικά του κριτήρια. Ο περισσότερος κόσμος στηρίζει εκείνον που δεν είναι τέλειος, γιατί πολύ απλά η τελειότητα τρομάζει. Δεν προσπαθούμε να είμαστε άψογοι και αψεγάδιαστοι. Οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας και προσπαθούμε να γινόμαστε διαρκώς καλύτεροι. Αυτό που πρέπει να κυνηγάει κανείς είναι η εξέλιξη και όχι η τελειότητα.

Δεν κουτσομπολεύουν. 

Δεν σημαίνει αυτό πως οι χαρισματικοί άνθρωποι νιώθουν υπεράνω. Απλώς ξέρουν πως το να μιλήσουν άσχημα για κάποιον που δεν είναι παρών είναι άδικο για εκείνον. Ο κάθε άνθρωπος έχει τις ατέλειές του αλλά και τα προτερήματά του, προτιμούν λοιπόν να αναφέρουν τα καλά στοιχεία κάποιου που θαυμάζουν και εκτιμούν και όχι τα αρνητικά ενός άλλου ανθρώπου.

Επικοινωνούν την αυτοπεποίθησή τους με μη λεκτικό τρόπο.

Οι χαρισματικοί άνθρωποι πιστεύουν στον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους. Έχουν υψηλή αυτοπεποίθηση και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που στέκονται και κινούνται στο χώρο.

Επικοινωνούν σε ένα πιο βαθύ επίπεδο. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι μιλούν ακατάπαυστα χωρίς να ακούν. Νομίζουν πως τα προβλήματά τους είναι πιο σημαντικά των άλλων. Η διαφορά των χαρισματικών ανθρώπων είναι πως ακούν περισσότερο από όσο μιλούν. Έχουν έντονα αναπτυγμένη την ενσυναίσθησή τους και ενδιαφέρονται πραγματικά για όσα τους λένε. Δεν είναι απόλυτοι με τις απόψεις τους. Τίποτα δεν αποσπά την προσοχή τους την ώρα της συζήτησης. Κοιτούν το συνομιλητή τους στα μάτια και συνδέονται μαζί του σε ένα πιο βαθύ επίπεδο.

Έχουν Αυτογνωσία.

Για να ανακαλύψουμε τον ανώτερό μας εαυτό θα πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει! Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να επενδύσουμε στην εσωτερική μας καλλιέργεια και αυτογνωσία. Για οτιδήποτε επιθυμούμε να πετύχουμε στη ζωή μας, το σημαντικό είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Μιλάνε θετικά.

Μαθαίνουμε να μιλάμε θετικά, τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους. Δεν λέμε πράγματα που δεν τα εννοούμε και δεν πληγώνουμε με τα λόγια μας τους άλλους. Μιλώντας θετικά, η διάθεσή μας βελτιώνεται και μαζί με αυτή και η ποιότητα της ζωής μας. Η δύναμη της γλώσσας συνδέεται με τη δύναμη του πνεύματος.

Περνάνε χρόνο με τον εαυτό τους.

Βρίσκουν χρόνο με τον εαυτό τους. Μένουν μόνοι τους και αφουγκράζονται την εσωτερική τους φωνή. Παρατηρούν τους ανθρώπους, τις καταστάσεις γύρω τους. Είναι πολύ σημαντικό να ελέγχουμε το σύνολο των σκέψεων, των αμφιβολιών, των κρίσεων και των κατακρίσεων και να ηρεμούμε εσωτερικά.

Γράφουν τις σκέψεις τους.

Είναι καλό να σημειώνουμε σε καθημερινή βάση τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα όνειρά μας. Αυτό θα μας βοηθήσει να έρθουμε σε επαφή με τη βαθύτερη πλευρά του εαυτού μας, πέρα από τα πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας.

Μαθαίνουν από τις εμπειρίες τους.

Αντί να στεναχωριόμαστε για κάθε τι που μας συμβαίνει και δεν είναι τέλειο ή όπως θα το επιθυμούσαμε, προσπαθούμε να διδαχτούμε από το μάθημα ζωής μας δίνει αυτό που μου συμβαίνει. Πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις έχουν να μας διδάξουν κάτι, να μας δείξουν το δρόμο προς κάτι καλύτερο. Όμως κανένα θαύμα δεν είναι αρκετό από μόνο του, αν δεν αναλάβουμε δράση εμείς οι ίδιοι.

Έχουν Όνειρα.

Τα όνειρα συχνά μας δίνουν κλειδιά για να κατανοήσουμε αυτά που μας απασχολούν ή να μας προτείνουν λύσεις και διαφορετικά μονοπάτια. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τα ερμηνεύσουμε!

_____________

Πηγή: Εφημερίδα «Πρωινή»
eproini.gr

awakengr.com

Θα ζήσω ελεύθερος και θα πεθάνω ελεύθερος...

Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση:

 Ξέρετε γιατί ένας άνθρωπος καταλήγει στα ναρκωτικά(και το αλκοόλ ναρκωτικό είναι) και αρνείται πεισματικά να τα σταματήσει και ας ξέρει πως το τίμημα είναι ο θάνατος;

Και προτού πεθάνει βιολογικά ξέρει, πως θα χάσει την αξιοπρέπειά του, θα χάσει την πνευματικότητα του, θα χάσει σχέσεις φιλικές, θα χαλάσει την οικογένειά του, θα χάσει την δουλειά του, πιθανότατα θα βρεθεί σε φυλακή σπάζοντας τις ηθικές και νομικές αξίες της ζωής του, πιθανότατα θα βρεθεί σε κάποιο ψυχιατρείο, πιθανότατα θα βρεθεί στο δρόμο ζητιανεύοντας κέρματα για την επόμενη δόση που πιθανότατα θα τον φέρει στην λύτρωση, δηλαδή στον θάνατο.

Μία είναι η αιτία:

---

Ο ΦΟΒΟΣ…

 Ναι φοβάται να ζήσει, φοβάται να νιώσει τα συναισθήματά του, φοβάται να πολεμήσει για την ίδια του την ζωή, φοβάται να ονειρευτεί μην τύχει και δει εφιάλτες, φοβάται το κάθε τι που θα του προκαλέσει ένα ρήγμα στο ψεύτικο προσωπείο που νομίζει ότι κρύβει τον πραγματικό του εαυτό.

Φοβάται να αποκαλύψει τον πραγματικό του εαυτό μην τυχών και τον απορρίψουν και ας είναι τελείως μόνος ψυχικά.

Φοβάται όλα αυτά που νομίζει πως θα συμβούν αν βγει από την εικονική πραγματικότητά του και έρθει στην φυσική πραγματικότητα και ας είναι κόλαση η ζωή του.

Και το τραγικό ποσοστό που φοβάται να κόψει τα ναρκωτικά και να ζήσει, δυστυχώς είναι 98% .

Ναι το 98% προτιμά να πεθάνει γιατί φοβάται να ζήσει.

Και αν νομίζεις φίλε μου πως εσύ δεν είσαι ναρκομανής και δεν πεθαίνεις όπως ένας ναρκομανής, τότε γιατί δεν ανατρέπεις τους 300 της βουλής και τις 10-15 οικογένειες που σου κάνανε την ζωή κόλαση;

Μήπως φοβάσαι;

 Υ.Γ. μέσα από την ψυχή μου : για 25 χρόνια φοβόμουνα την ζωή και ας ήθελα απεγνωσμένα να ζήσω, φοβόμουνα να κοιμηθώ μην τύχει και ονειρευτό, φοβόμουνα την μοναξιά και ας είχα βρεθεί στον δρόμο σαν ζόμπι να ζητιανεύω, φοβόμουνα να αγαπήσω μην τύχει και πληγωθώ και ας τρυπούσα κάθε μέρα τον εαυτό μου.

Φοβόμουνα μέχρι ένα πρωί γύρισα από τον θάνατο και δεν ξέρω ακόμη για πιο λόγο δεν πέθανα εκείνο το πρωί, αλλά κατάλαβα πως η ζωή είναι ένα ανεκτίμητο δώρο και το δέχτηκα.

Και για να ελευθερωθώ από τα δεσμά των ναρκωτικών και να έρθω αγκαλιά με τον εαυτό μου δεν ήταν κάτι το απλό.

Πονούσα κάθε φορά που ξεκολλούσε ένα κομμάτι από το προσωπείο του ψεύτικου εγώ και ανακάλυπτα τον αληθινό εαυτό μου.

Και σήμερα αυτό που ξέρω είναι πως η λευτεριά θέλει πόνο, έχει φόβο για το άγνωστο και το άγνωστο είναι αυτό που σε κρατάει στο σημερινό μαρτύριο.

Και το άγνωστο που θα συναντήσεις στον δρόμο σου, σου έχουν πει πως είναι ο θάνατος αλλά στο άγνωστο βρίσκεται ο θρόνος της λευτεριάς του κάθε ανθρώπου…..

Ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο της ζωής και τον φοβόμαστε όλοι, το θέμα είναι θα πεθάνεις λεύτερος και περήφανος πάνω στον θρόνο σου ή θα κρύβεσαι μέχρι που να πεθάνεις φοβισμένος;

 Εγώ παντός θα ζήσω ελεύθερος και θα πεθάνω ελεύθερος όποιο και αν είναι το τίμημα ……

ΕΣΥ;

upogia-taxi.blogspot.gr

Μην στριμώχνεστε σε φυσαλίδες που στο τέλος σκάνε…

Το χειρότερο για έναν άνθρωπο είναι να νομίζει ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία είναι σκλάβος. Πως γίνεται αυτό; θα ρωτήσει κάποιος. Μα όταν η ελευθερία είναι ψευδαίσθηση. Αυτό που χαρακτήριζε τον Ελληνισμό σε βάθος χρόνου ήταν η πραγματική ελευθερία. Η ελευθερία του να μπορεί άποιος να ορίζει τη ζωή του πραγματικά, χωρίς να βλάπτει το διπλανό του. Μάλιστα όταν κάποιος προσπαθούσε να τους στερήσει αυτή τη δυνατότητα, δεν δίσταζαν οι Έλληνες να την υπερασπισθούν με νύχια και με δόντια. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.

Δυστυχώς σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αφού λησμονήσαμε το παρελθόν μας, χαρακτηρίζοντάς το ως κάτι το οπισθοδρομικό, η καθημερινότητά μας γέμισε με άλλου είδους «ιδανικά» ξένα σε εμάς. Αφεθήκαμε στο να κατρακυλήσουμε σ’ ένα καθεστώς εσωτερικής σκλαβιάς. Ειδικά η λεγόμενη γενιά της Μεταπολίτευσης θεωρούσε επί ματαίω ότι όριζε τη ζωή της και τη ζωή των παιδιών της.

Και να τώρα εμείς εδώ οι νέοι άνθρωποι, γεμάτοι απαισιοδοξία. Θεωρούμε ότι το παιχνίδι είναι χαμένο και αναλογιζόμαστε αυτόματα ότι μιας και «θα πέσουμε που θα πέσουμε», ας ζήσουμε τη ζωή μας. Έτσι η απαραίτητη διασκέδαση, το χαλάρωμα, τα ταξίδια αφήνουν την κατηγορία ξεκούραση και γίνονται σκοπός ζωής. Εκεί πατάει το σύστημα που ξέρει ότι, εφόσον κατανικήσει τον αυθορμητισμό του νέου και την έμφυτη τάση του για πραγματική ελευθερία, αντικαθιστώντας την με δήθεν νεανικές ανησυχίες που ταυτίζονται άρρηκτα με τον καταναλωτισμό, θα έχει κερδίσει το παιχνίδι. Δίπλα πλασάρονται ψεύτικα και κούφια «ιδανικά» από ομάδες ανθρώπων που ούτε καν γνωρίζουν τι πρεσβεύουν. Έτσι τα προβλήματα παραμένουν, αφού, ενώ βρέχει, όλοι ψάχνουν να βρουν αντηλιακό. Σε τέτοιου είδους κοινωνίες δεν μένεις επαναστάτης για πολύ, αλλά στο τέλος σου μένει ο καταναλωτισμός.

Φανταστείτε μια εικόνα όπου ο καθένας διαλέγει τη φυσαλίδα του μέσα σ’ ένα μπουκάλι σαμπάνιας. Σ’ αυτή τη φυσαλίδα βρίσκεται με άτομα, με τα οποία μοιράζεται τις ίδιες «ανησυχίες», αδυνατώντας η μη θέλοντας να επικοινωνήσει με άλλους εκτός φυσαλίδας. Παλιά λοιπόν οι άνθρωποι φυλακίζονταν παρά τη θέλησή τους. Σήμερα η τακτική έχει αλλάξει και αυτοβούλως ανοίγουμε την πόρτα του κελιού και μπαίνουμε μέσα, πετώντας με μανία το κλειδί μακριά.

Κάποιοι νιώθουμε τύψεις γι’ αυτή τη συμπεριφορά και προσπαθούμε κατά καιρούς να μιλήσουμε για την πραγματική κατάσταση στην κοινωνία. Όταν έρθει η ώρα, όμως, να μετουσιώσουμε τα λόγια μας σε πράξη, ολιγωρούμε. Κοιτάμε γύρω μας βλέπουμε τους άλλους και αναλογιζόμαστε: Καλύτερα να μοιάσω στη μάζα, έτσι θα είμαι ασφαλής και κανείς δεν θα με «σατιρίσει» στους υπόλοιπους. Και έτσι αν και καμιά φορά η ψυχή είναι πρόθυμη, το σώμα ασθενεί.

Όλοι οι νέοι άνθρωποι βιώνουμε την παραπάνω κατάσταση. Απλά με την πάροδο του χρόνου δημιουργούνται δύο κατηγορίες από τα παραπάνω. Για κάποιους η φυσαλίδα είναι κάτι το παροδικό, μια μεταβατική φάση, ας το πούμε. Στο τέλος γίνονται μέρος της υγρής σαμπάνιας, μπαίνοντας σε διάφορες φυσαλίδες, που είναι άπειρες. Εκεί αποκτούν την εμπειρία που χρειάζεται για να μπορούν να επικοινωνήσουν με όλους τους ανθρώπους και να μην γίνονται βαρετοί στο σύνολο. Είναι ελεύθεροι!

Για άλλους, ωστόσο, η φυσαλίδα γίνεται τρόπος ζωής και μετατρέπονται στους σκλάβους της παραβολής του σπηλαίου του Σωκράτη.

Δικαίως παραπονούμαστε για τα λάθη της πριν από εμάς γενιάς. Στην πράξη όμως, οφείλουμε να αποδείξουμε ότι εμείς διαφέρουμε. Ότι ξέρουμε να διασκεδάζουμε αλλά δεν ξεχνάμε πως σκοπός μας είναι, αφού καλυτερέψουμε ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο χωρίς να κρίνουμε το διπλανό μας, να έρθει η ώρα που θα συμβάλλουμε στην επόμενη μέρα. Πιστέψτε το θα γίνει! Μην στριμώχνεστε σε φυσαλίδες που στο τέλος σκάνε…

ΠΥΓΜΗ.gr

Ο επίλογος της τραγωδίας

Χειρότερο από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε, είναι η άγνοια του τι έχει ή τι θα χάσει – αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να καίει περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις €, έναντι δανείων 300 δις €. «Οι πραγματικές αιτίες της οικονομικής επιτυχίας της Γερμανίας είναι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων, η μικρή άνοδος των τιμών των ακινήτων, καθώς επίσης η επέκταση της γερμανικής βιομηχανίας στην Ανατολική Ευρώπη.Τα δύο πρώτα κατέστησαν εφικτή τη στασιμότητα των μισθών των Γερμανών εργαζομένων μετά το 2000 – αφού μόνο για την παιδεία η Γερμανία δαπανά 1% του ΑΕΠ λιγότερα από τη Γαλλία, ενώ τα ακίνητα στη Γερμανία κοστίζουν τρεις φορές χαμηλότερα σε σχέση με τη Γαλλία. Το τρίτο είχε σαν αποτέλεσμα την παραγωγή φθηνότερων προϊόντων, λόγω των………..

χαμηλών μισθών στις συγκεκριμένες χώρες – αφού μέχρι πρόσφατα οι αμοιβές των εργαζομένων στην Πολωνία ήταν σχεδόν στο 10% των γαλλικών. Εάν λοιπόν κατασκευάζει κανείς προϊόντα στην Πολωνία αντί στη Γαλλία, αποκτά ένα τεράστιο πλεονέκτημα κόστους στις διεθνείς αγορές – το οποίο εκμεταλλεύθηκε η γερμανική βιομηχανία, ανταγωνιζόμενη μέσω αυτού ακόμη και την Κίνα. Η κρίση χρέους τώρα της Ευρωζώνης προκάλεσε μία γιγαντιαία μεταφορά ευημερίας από όλες τις χώρες προς τη Γερμανία. Το γερμανικό δημόσιο ωφελήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εισροή κεφαλαίων στο ασφαλές γερμανικό λιμάνι, αφού μειώνονταν συνεχώς τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων, έως ότου σχεδόν μηδενίσθηκαν. Μόνο από τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού της μετά το 2008 η Γερμανία κέρδισε 193 δις € (πηγή) – ενώ ο ιδιωτικός της τομέας χρηματοδοτείται με τα χαμηλότερα επιτόκια στην ιστορία του, έχοντας άφθονα κεφάλαια στη διάθεση του. Ένα επόμενο πλεονέκτημα της κρίσης για τη Γερμανία είναι η μετανάστευση νέων ανθρώπων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία κλπ. – γεγονός που επέλυσε το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας λόγω του χαμηλού ποσοστού γεννήσεων, χωρίς να της κοστίσει ούτε ένα Σεντ. Ειδικότερα, για να φροντίσει κανείς έναν άνθρωπο έως το 20ο έτος της ηλικίας του στην Ευρώπη, χρειάζεται περίπου 200.000 € – για να τον σπουδάσει σε ανώτατα επίπεδα πολύ περισσότερα. Επομένως, η μετεγκατάσταση των εργαζομένων από τις χώρες της περιφέρειας προς τη Γερμανία, ειδικά αυτών με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, αποτέλεσε ουσιαστικά μία γιγαντιαία αναδιανομή πλούτου εντός της Ευρωζώνης – προς όφελος της. Τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της Γερμανίας (άνω των 250 δις €), τεκμηριώνουν όλα τα παραπάνω – ενώ, επειδή τα πλεονάσματα πρέπει υποχρεωτικά να επενδύονται στο εξωτερικό, η Γερμανία «αναγκάζεται» να εξαγοράζει τις άλλες χώρες, έχοντας τεράστια επενδυτικά κεφάλαια στη διάθεση της. Διαφορετικά θα έπρεπε να τις δανείζει, διακινδυνεύοντας να χάσει τα κεφάλαια της, οπότε η κρίση χρέους τη διευκολύνει και σε αυτό το σημείο – αφού, εάν δεν υπήρχε, οι άλλες χώρες δεν θα της πουλούσαν τη δημόσια και ιδιωτική τους περιουσία, πόσο μάλλον στις εξευτελιστικές τιμές που διαπιστώνονται στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα κοκ.     Χωρίς τις χρηματοοικονομικές μεταφορές λοιπόν εντός της νομισματικής ένωσης, από τις πλεονασματικές χώρες προς τις ελλειμματικές, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία, οι ασυμμετρίες θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο – ενώ οι χώρες που απομυζούνται αχόρταγα από τη Γερμανία κάποια στιγμή θα αντιδράσουν, οπότε η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει.» (G. Duval με παρεμβάσεις). .

Ανάλυση

Το 2010 η Ευρωζώνη, με ηγέτη τη Γερμανία, έδειξε για πρώτη φορά το εφιαλτικά σκοτεινό της πρόσωπο, το οποίο αντίκρισε τότε η Ελλάδα – όταν η καγκελάριος αρνήθηκε την απαιτούμενη αλληλεγγύη, αφενός μεν εγκρίνοντας στη χώρα μας ένα δάνειο με τοκογλυφικό επιτόκιο, αφετέρου επιβάλλοντας της το ΔΝΤ.
Βοηθούμενη λοιπόν από το σκόπιμα διογκωμένο έλλειμμα του προϋπολογισμού εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, κατάφερε αφενός μεν να διασώσει τις τράπεζες της, μεταφέροντας τα δάνεια τους προς τους Ευρωπαίους Πολίτες, αφετέρου να παγιδεύσει τις Η.Π.Α. – μέσω της συμμετοχής του ΔΝΤ σε μία διαδικασία, η οποία νόμιζε πως θα το ωφελούσε, ενώ τελικά ανέλαβε ανόητα τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της καγκελαρίου.
Λίγο αργότερα, στα τέλη του 2010, η ΕΚΤ έδειξε επίσης για πρώτη φορά το κακό της πρόσωπο, όταν εκβίασε τους Ιρλανδούς Πολίτες να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζών τους (άρθρο) – ενώ το ΔΝΤ οδηγήθηκε σε ακόμη περισσότερες παγίδες, αναλαμβάνοντας το ρόλο του μπράβου στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία.
Ειδικότερα η ΕΚΤ, υπηρετώντας από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης την πρωσική Γερμανία («το βρώμικο μυστικό»), εξελίχθηκε τελικά στο δυνάστη ολόκληρης της ευρωπαϊκής περιφέρειας – δολοφονώντας την Κύπρο το 2013, καθώς επίσης την Ελλάδα το 2015, μέσω του κλεισίματος των τραπεζών τους, της ληστείας των μετόχων τους, καθώς επίσης της σκανδαλώδους εξαγοράς τους (άρθρο).
Έτσι οι χώρες της Ευρωζώνης, εν πρώτοις αυτές του Νότου, ευρίσκονται αντιμέτωπες με δύο αιμοβόρα, αποτρόπαια τέρατα – τα οποία υπηρετούν αφενός μεν τη γερμανική βιομηχανία, αφετέρου το χρηματοπιστωτικό κτήνος. Μετατρέπονται λοιπόν η μία μετά την άλλη σε κατεχόμενες, άβουλες αποικίες, αφού εξαγοράζονται σταδιακά όλα τα πολύτιμα περιουσιακά τους στοιχεία, ενώ διοικούνται απολυταρχικά από την Τρόικα – καθώς επίσης σε περιοχές χαμηλού εργατικού κόστους, για την εξασφάλιση των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων της Γερμανίας απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη.
Στο συγκεκριμένο σημείο προηγείται η Πορτογαλία (άρθρο), η οποία έχει ήδη μετατραπεί σε μία χώρα της Lidl– κάτι που απέφυγε η Ιρλανδία, επειδή αποτελεί προπύργιο των αμερικανικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, καθώς επίσης έως το 2015 η Ελλάδα, λόγω του ότι υπήρξαν πολλές «αντιμνημονιακές» αντιδράσεις.
Η χώρα μας όμως, μετά την εκλογή μίας κυβέρνησης που δεν τήρησε απολύτως τίποτα από όσα υποσχέθηκε,ενώ την οδήγησε σκόπιμα (προδοτικά) στο αδιέξοδο του τρίτου μνημονίου, φαίνεται πως θα ακολουθήσει τελικά τα ίχνη της Πορτογαλίας – κάτι που έχει ήδη δρομολογηθεί, με την λεηλασία των τραπεζών της, με την πώληση των αεροδρομίων στη Γερμανία, με την ολοκληρωτική απελευθέρωση των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, καθώς επίσης με αυτά που θα ακολουθήσουν το 2016 (πρόβλεψη).
.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση

Περαιτέρω, το 2015 η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε επίσης το εφιαλτικό, άθλιο πρόσωπο της – στο θέμα των προσφυγικών κυμάτων, όπου η μία χώρα μετά την άλλη άρχισαν να κλείνουν τα σύνορα τους, με κίνδυνο να μετατραπούν οι υπόλοιπες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ακόμη χειρότερα, η Ελλάδα πιέζεται να μοιρασθεί τη διαφύλαξη των συνόρων της με άλλες, ξένες δυνάμεις – ενώ έμμεσα προσφέρεται στην Τουρκία η δυνατότητα να απαιτήσει μέρος του Αιγαίου, ως αντάλλαγμα για την παροχή βοήθειας στην Ευρώπη, στο θέμα των προσφύγων.
Με δεδομένο δε το ότι, στη Μ. Βρετανία επικρατούν οι ψήφοι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση τίθεται επίσης σε αμφισβήτηση – ενώ όλο και περισσότερες χώρες της ηπείρου μας δεν θέλουν να υπαχθούν ούτε σε αυτήν, ούτε στην Ευρωζώνη, κατανοώντας πως δεν είναι προς το συμφέρον των οικονομιών τους.
Το τρίτο εφιαλτικό σενάριο που ευρίσκεται σε εξέλιξη είναι το γεγονός πως, παρά το ότι όλοι περιμένουν τη διάλυση της Ευρωζώνης είτε από τη Γαλλία, εάν τυχόν εκλεγεί το Εθνικό Μέτωπο της κυρίας Le Pen, είτε από την Ιταλία, επειδή δεν φαίνεται να έχει άλλη επιλογή, η μοναδική χώρα που προετοιμάζεται για κάτι τέτοιο είναι η Γερμανία – έχοντας ήδη στο συρτάρι της ένα σχέδιο Β. Υπενθυμίζουμε δε τα λόγια του Βρετανού N. Ridley το 1990, σύμφωνα με τον οποίο «Η σχεδιαζόμενη νομισματική ένωση είναι μία γερμανική συνωμοσία, με στόχο την κατάκτηση της Ευρώπης«.
Η Γερμανία άλλωστε γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα, το οποίο είναι αδύνατον να επιβιώσει χωρίς την τραπεζική και δημοσιονομική ένωση των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – ενώ φαίνεται καθαρά πως δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση, επιδιώκοντας μόνο την επέκταση του ζωτικού της χώρου (όρος του Χίτλερ), αυτή τη φορά με οικονομικά μέσα.
Άλλωστε οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων της συνεχίζουν να παραμένουν κάτω από τον πληθωριστικό στόχο της ΕΚΤ (γράφημα) και δεν αυξάνονται σημαντικά – έτσι ώστε να τονωθεί η εσωτερική της ζήτηση και να αυξηθούν οι εισαγωγές από τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, οπότε να μειωθούν τα τεράστια πλεονάσματα της. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, δεν έχει καμία διάθεση να λειτουργήσει εξισορροπητικά, υποστηρίζοντας την ανάπτυξη των υπολοίπων εταίρων της – οπότε λειτουργεί υπέρ της διάλυσης της Ευρωζώνης.
.

.
Περαιτέρω, δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση τυχόν συνεργασία της με τη Ρωσία, έτσι ώστε να μοιραστεί μαζί της την ηγεμονία της Ευρασίας – αποκτώντας την εθνική της ανεξαρτησία από τις Η.Π.Α.
Φαίνεται πάντως πως σχεδιάζει τη μετατροπή των χωρών της Ευρωζώνης σε αποικίες της, είτε με άμεσο τρόπο, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, είτε με έμμεσο – όπως συμβαίνει με πολλά άλλα κράτη, τα οποία ήδη την υπηρετούν χωρίς αντιρρήσεις (Ολλανδία, Βέλγιο κλπ.).
Ολοκληρώνοντας, στις αποικίες πιθανολογείται ότι θα δοκιμασθεί εν πρώτοις ένα παράλληλο νόμισμα, με αφετηρία την Ελλάδα, έτσι ώστε το ευρώ να αποτελέσει το νόμισμα του κέντρου – όπου, εάν τυχόν αποτύγχανε το εγχείρημα, η Γερμανία θα επέστρεφε στο μάρκο. Φυσικά δεν θα το έκανε μόνη της, αφού θα ήθελε να αποφύγει τυχόν ένωση των υπολοίπων, αλλά μέσω κάποιων άλλων χωρών – τις οποίες θα υποχρέωνε έμμεσα να εγκαταλείψουν πρώτες την Ευρωζώνη, ανοίγοντας της το δρόμο.
.

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη

Με βάση τα παραπάνω, εάν η Ελλάδα θέλει να αποφύγει τη μετατροπή της σε αποικία της Γερμανίας, παραμένοντας εθνικά ανεξάρτητη, καθώς επίσης εάν οι Έλληνες δεν θέλουν να χάσουν όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία, καταλήγοντας στα σκουπίδια της ιστορίας, έχουν μόνο δύο επώδυνες λύσεις στη διάθεση τους – οι οποίες μοιάζουν δυστυχώς με το πέρασμα του ελληνικού πλοίου, από τα στενά που καιροφυλακτούν η Σκύλλα και η Χάρυβδη.
Η επιλογή δε της Σκύλλας η οποία, σύμφωνα με τη μυθολογία, καταβρόχθισε ορισμένους ναυτικούς, επιτρέποντας στο πλοίο να συνεχίσει την πορεία του, φαίνεται πιο λογική – αφού η Χάρυβδη, η σκοτεινή δίνη, η μαύρη τρύπα της θάλασσας, θα ρουφούσε αύτανδρο ολόκληρο το πλοίο. Οι λύσεις τώρα αυτές είναι οι εξής:
(α) είτε η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους με ίδια μέσα (ανάλυση), ταυτόχρονα με την πολύ μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μηδενικά επιτόκια,
(β) είτε η απαίτηση της ονομαστικής διαγραφής τουλάχιστον του 50%, έτσι ώστε να μειωθεί ανάλογα το ιδιωτικό χρέος – οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα της χώρας μας.
Ουσιαστικά βέβαια, καμία από τις δύο αυτές λύσεις, κυρίως η δεύτερη, δεν μπορεί να επιτευχθεί, χωρίς την απειλή της στάσης πληρωμών – εάν βέβαια την επιτρέπουν νομικά οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί από τις κυβερνήσεις της εποχής των μνημονίων (από το PSI έως την ημέρα που θα πρέπει να θεωρηθεί πένθιμη για την Ελλάδα, τη 13η Ιουλίου).
Επομένως, ισοδυναμούν με την επιλογή της Σκύλλας, αφού θα μπορούσαν να κοστίσουν ανθρώπινες ζωές – ενώπροϋποθέτουν και οι δύο τη συνεργασία όλων των πολιτικών κομμάτων μεταξύ τους, καθώς επίσης την άμεση εκδίωξη της Τρόικας. Εάν δηλαδή η Τρόικα παραμείνει στην Ελλάδα, ενδεχομένως θέτοντας το ως προϋπόθεση για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, η χώρα μας δεν θα αποφύγει τη Χάρυβδη – μετατρεπόμενη από κράτος σε περιοχή.
Η τρίτη προϋπόθεση είναι η προετοιμασία ενός σχεδίου εξόδου της Ελλάδας τόσο από την Ευρωζώνη, όσο και από την ΕΕ – το οποίο έτσι ή αλλιώς θα χρειαστεί, αφού η διάλυση της νομισματικής ένωσης θεωρείται πλέον νομοτελειακή.
Χωρίς ένα τέτοιο σχέδιο, η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί απολύτως τίποτα – ενώ, εάν δεν συνεργασθούν όλα τα πολιτικά κόμματα μεταξύ τους, δεν πρόκειται ποτέ να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, χωρίς την οποία δεν έχει μέλλον η πατρίδα μας, ακόμη και αν της χαριστεί το 100% του χρέους της.
.

Επίλογος

Χειρότερο ίσως από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε στο παρελθόν, είναι η άγνοια του τι έχει, τι έχασε, καθώς επίσης του τι πρόκειται να χάσει, εάν δεν ενεργήσει άμεσα και ορθολογικά. Αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να «καίει» περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις € (μείωση της τιμής των ακινήτων πάνω από 600 δις €, των μετοχών του χρηματιστηρίου πάνω από 200 δις €, κόκκινα δάνεια άνω των 200 δις €, ολοκληρωτική απώλεια του χρηματοπιστωτικού της συστήματος κοκ.), έναντι συνολικών δανείων της τάξης των 300 δις € – τα οποία είναι πλέον ενυπόθηκα, ενώ θα πρέπει να επιστραφούν στο πολλαπλάσιο. Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, το ενδεχόμενο της απώλειας εδαφών, τα ενεργειακά μας αποθέματα, την εκκλησιαστική περιουσία που υπερβαίνει το 1 τρις € (τη γνωρίζουν πολύ καλά οι Γερμανοί και την επιβουλεύονται – βίντεο), θα κατανοήσουμε το μέγεθος του παραλογισμού μας – απλά και μόνο επειδή αδυνατούμε να συνεννοηθούμε, υιοθετώντας άμεσα τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις της οικονομίας μας και επιλύοντας ριζικά το πρόβλημα του χρέους. Πρώτη προτεραιότητα μας οφείλει να είναι η εκδίωξη της Τρόικας (Γερμανίας), με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία, αφού όσο διοικεί τη χώρα μας, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον – ασφαλώς πριν ακόμη ξεκινήσει η μεγάλη σφαγή το 2016. Το γεγονός δε ότι, δεν είμαστε ποτέ υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, δεν σημαίνει ούτε πως τη φοβόμαστε υπό τις σωστές προϋποθέσεις, ούτε ότι δεν θα την επιλέγαμε, εάν το αντάλλαγμα θα ήταν η καταστροφή που προδιαγράφεται στον ορίζοντα – πόσο μάλλον αφού έτσι ή αλλιώς θα την υποστούμε, εφόσον η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα. Εμείς θα προτιμούσαμε βέβαια την ονομαστική διαγραφή του 50% του χρέους, ενώ σε δεύτερη μοίρα την εξυπηρέτηση του με δικά μας μέσα, υπό την προϋπόθεση της μεγάλης επιμήκυνσης του με μηδενικά επιτόκια –αρκεί φυσικά είτε το ένα, είτε το άλλο, να συνοδευόταν από την άμεση απομάκρυνση της Τρόικας. Εάν όμως δεν συμβεί, τότε δεν θα διστάζαμε να δοκιμάσουμε οποιαδήποτε άλλη λύση – η οποία θα ήταν ασφαλώς προτιμότερη, από τη συνέχιση της υποταγής μας στη Γερμανία. Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική τραγωδία οδηγείται στο τέλος της – ελπίζοντας πως, έστω την τελευταία στιγμή, θα επικρατήσει η κοινή λογική, η οποία έχει δυστυχώς χαθεί από την πατρίδα μας για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

analyst.gr

Η απάτη του χρέους

Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1.000 ευρώ.

Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του. Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500; Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.

Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης.

Ενδεικτικά.

-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.

-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.

-Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.

Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος. Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:

Ερώτηση 1η

Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2η

Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισό αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να «ξετινάξει» μία χώρα;

Ερώτηση 3η

Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% τη στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4η

Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο να πληρώνεται με 2.000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5η

Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;

Ερώτηση 6η

Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 0.5 τρις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7η

Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8η

Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9η

Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10η

Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;

Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki
Greece

πηγή: http://www.triklopodia.gr/

Η σπάνια ιστορία ενός φυλακισμένου που έγινε μοναχός και ζει πάνω σ’ ένα βράχο

Θεοδώρα Αβαγιανού
Τη ζωή του στο Θεό φαίνεται πως έχει αφιερώσει εδώ και είκοσι χρόνια ένας μοναχός από τη Γεωργία, ο οποίος κατοικεί πάνω σε ένα βράχο, ζώντας μια αυστηρή ασκητική ζωή, 
μακριά από τα προβλήματα και τους πειρασμούς της σύγχρονης κοινωνίας.
Ο μοναχός Μάξιμος (Maxime Qavtaradze), μετά την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ και έχοντας περάσει κάποιο διάστημα στη φυλακή, αποφάσισε να αλλάξει τρόπο ζωής και να γίνει καλύτερος άνθρωπος.
Όπως είπε και ο ίδιος στη dailymail, έπινε και ήταν χρήστης παράνομων ουσιών, αλλά μόλις βγήκε από τη φυλακή, ήξερε ότι ήταν ώρα για μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του.

Ο 59χρονος άνδρας, ζει πάνω στο βράχο που ονομάζεται Katshki, πάνω στον οποίο είναι χτισμένη μια Εκκλησία. Στους πρόποδες του, υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια θρησκευτική κοινότητα.
Για να εγκαταλείψει το βράχο, πράγμα που κάνει μόνο δύο φορές την εβδομάδα, πρέπει να χρησιμοποιήσει μια σκάλα 40 μέτρων, η κατάβαση της οποίας διαρκεί περίπου είκοσι λεπτά.Όταν παραμένει για αρκετές μέρες στο βράχο, προμηθεύεται τα τρόφιμα απο ένα καλάθι που είναι δεμμένο με σχοινί.

Συχνά τον επισκέπτονται ιερείς ή άνθρωποι προβληματισμένοι και απογοητευμένοι από τις δυσκολίες της ζωής και τα προβλήματα, για να ζητήσουν τη βοήθειά του.
Τρέφονται, κοιμούνται , και προσεύχονται με τους ιερείς, γύρω στις επτά ώρες την μέρα. Ξυπνούν από τις δύο η ώρα τα ξημερώματα και βοηθούν στις δουλειές της Μονής.
Μέχρι τον 15ο αιώνα, όπου εισέβαλλαν οι Οθωμανοί στη Γεωργία, κατοικούσαν στυλίτες, ορθόδοξοι Χριστιανοί που ζούσαν πάνω σε βράχους για να αποφεύγουν τους πειρασμούς.

Για αρκετούς, αιώνες ο βράχος ήταν ακατοίκητος. Το 1944 ένα γκρουπ ορειβατών με επικεφαλής τον Alexander Japaridze, ανακάλυψαν τα ερείπια ενός παρεκκλησιού και τα οστά ενός στυλίτη.
Η ζωή που έχει επιλέξει ο άνδρας αυτός δεν είναι καθόλου εύκολη. Απαιτεί μεγάλες θυσίες και απομόνωση, αφοσίωση στην προσευχή και στο Θεό.
Λίγοι θα διάλεγαν να ακολουθήσουν αυτόν τον δύσκολο τρόπο ζωής. Ο μοναχός Μάξιμος, φαίνεται πως έχει βρει το νόημα της ζωής και τον πραγματικό του εαυτό τα τελευταία είκοσι χρόνια διαμονής στον βράχο Katshki.

www.orthodoxos.com