Το χειρότερο για έναν άνθρωπο είναι να νομίζει ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία είναι σκλάβος. Πως γίνεται αυτό; θα ρωτήσει κάποιος. Μα όταν η ελευθερία είναι ψευδαίσθηση. Αυτό που χαρακτήριζε τον Ελληνισμό σε βάθος χρόνου ήταν η πραγματική ελευθερία. Η ελευθερία του να μπορεί άποιος να ορίζει τη ζωή του πραγματικά, χωρίς να βλάπτει το διπλανό του. Μάλιστα όταν κάποιος προσπαθούσε να τους στερήσει αυτή τη δυνατότητα, δεν δίσταζαν οι Έλληνες να την υπερασπισθούν με νύχια και με δόντια. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.
Δυστυχώς σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αφού λησμονήσαμε το παρελθόν μας, χαρακτηρίζοντάς το ως κάτι το οπισθοδρομικό, η καθημερινότητά μας γέμισε με άλλου είδους «ιδανικά» ξένα σε εμάς. Αφεθήκαμε στο να κατρακυλήσουμε σ’ ένα καθεστώς εσωτερικής σκλαβιάς. Ειδικά η λεγόμενη γενιά της Μεταπολίτευσης θεωρούσε επί ματαίω ότι όριζε τη ζωή της και τη ζωή των παιδιών της.
Και να τώρα εμείς εδώ οι νέοι άνθρωποι, γεμάτοι απαισιοδοξία. Θεωρούμε ότι το παιχνίδι είναι χαμένο και αναλογιζόμαστε αυτόματα ότι μιας και «θα πέσουμε που θα πέσουμε», ας ζήσουμε τη ζωή μας. Έτσι η απαραίτητη διασκέδαση, το χαλάρωμα, τα ταξίδια αφήνουν την κατηγορία ξεκούραση και γίνονται σκοπός ζωής. Εκεί πατάει το σύστημα που ξέρει ότι, εφόσον κατανικήσει τον αυθορμητισμό του νέου και την έμφυτη τάση του για πραγματική ελευθερία, αντικαθιστώντας την με δήθεν νεανικές ανησυχίες που ταυτίζονται άρρηκτα με τον καταναλωτισμό, θα έχει κερδίσει το παιχνίδι. Δίπλα πλασάρονται ψεύτικα και κούφια «ιδανικά» από ομάδες ανθρώπων που ούτε καν γνωρίζουν τι πρεσβεύουν. Έτσι τα προβλήματα παραμένουν, αφού, ενώ βρέχει, όλοι ψάχνουν να βρουν αντηλιακό. Σε τέτοιου είδους κοινωνίες δεν μένεις επαναστάτης για πολύ, αλλά στο τέλος σου μένει ο καταναλωτισμός.
Φανταστείτε μια εικόνα όπου ο καθένας διαλέγει τη φυσαλίδα του μέσα σ’ ένα μπουκάλι σαμπάνιας. Σ’ αυτή τη φυσαλίδα βρίσκεται με άτομα, με τα οποία μοιράζεται τις ίδιες «ανησυχίες», αδυνατώντας η μη θέλοντας να επικοινωνήσει με άλλους εκτός φυσαλίδας. Παλιά λοιπόν οι άνθρωποι φυλακίζονταν παρά τη θέλησή τους. Σήμερα η τακτική έχει αλλάξει και αυτοβούλως ανοίγουμε την πόρτα του κελιού και μπαίνουμε μέσα, πετώντας με μανία το κλειδί μακριά.
Κάποιοι νιώθουμε τύψεις γι’ αυτή τη συμπεριφορά και προσπαθούμε κατά καιρούς να μιλήσουμε για την πραγματική κατάσταση στην κοινωνία. Όταν έρθει η ώρα, όμως, να μετουσιώσουμε τα λόγια μας σε πράξη, ολιγωρούμε. Κοιτάμε γύρω μας βλέπουμε τους άλλους και αναλογιζόμαστε: Καλύτερα να μοιάσω στη μάζα, έτσι θα είμαι ασφαλής και κανείς δεν θα με «σατιρίσει» στους υπόλοιπους. Και έτσι αν και καμιά φορά η ψυχή είναι πρόθυμη, το σώμα ασθενεί.
Όλοι οι νέοι άνθρωποι βιώνουμε την παραπάνω κατάσταση. Απλά με την πάροδο του χρόνου δημιουργούνται δύο κατηγορίες από τα παραπάνω. Για κάποιους η φυσαλίδα είναι κάτι το παροδικό, μια μεταβατική φάση, ας το πούμε. Στο τέλος γίνονται μέρος της υγρής σαμπάνιας, μπαίνοντας σε διάφορες φυσαλίδες, που είναι άπειρες. Εκεί αποκτούν την εμπειρία που χρειάζεται για να μπορούν να επικοινωνήσουν με όλους τους ανθρώπους και να μην γίνονται βαρετοί στο σύνολο. Είναι ελεύθεροι!
Για άλλους, ωστόσο, η φυσαλίδα γίνεται τρόπος ζωής και μετατρέπονται στους σκλάβους της παραβολής του σπηλαίου του Σωκράτη.
Δικαίως παραπονούμαστε για τα λάθη της πριν από εμάς γενιάς. Στην πράξη όμως, οφείλουμε να αποδείξουμε ότι εμείς διαφέρουμε. Ότι ξέρουμε να διασκεδάζουμε αλλά δεν ξεχνάμε πως σκοπός μας είναι, αφού καλυτερέψουμε ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο χωρίς να κρίνουμε το διπλανό μας, να έρθει η ώρα που θα συμβάλλουμε στην επόμενη μέρα. Πιστέψτε το θα γίνει! Μην στριμώχνεστε σε φυσαλίδες που στο τέλος σκάνε…
ΠΥΓΜΗ.gr