Ο θαυμαστός κόσμος των τραπεζών – Οι κομπίνες που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους. «Τα παίρνουμε από τους πολλούς, για να δώσουμε στους λίγους», αυτή η φράση που ακούστηκε στην ταινία «Το Κεφάλαιο» συμπυκνώνει μία μεγάλη αλήθεια: το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα ανακαλύπτει τρόπους και εφαρμόζει μεθόδους για να κάνει τους πλούσιους ακόμα πιο πλούσιους και τους τραπεζίτες πλουσιότερους.
Αν τύχει και αυτά τα παιγνίδια κριθούν παράνομα, τότε τα πρόστιμα που πέφτουν λειτουργούν τις περισσότερες φορές ως ένας ακριβός εξαγνισμός. Άλλωστε, η πρόσφατη εμπειρία δείχνει ότι καμία τράπεζα δεν χρεοκόπησε εξαιτίας των προστίμων, σε αντίθεση με τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, που είτε λιμοκτόνησαν είτε χρεοκόπησαν εξαιτίας των πρακτικών των τραπεζών.
Για οιονδήποτε ανώνυμο επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα ή σε κάποια άλλη χώρα της ΕΕ, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία ή οπουδήποτε στον αναπτυγμένο κόσμο, η συμμετοχή σε δραστηριότητες που: διευκολύνουν τη φοροδιαφυγή, φουσκώνουν τις τιμές, νοθεύουν τον ανταγωνισμό ή που με τεχνητούς τρόπους ανεβάζουν τις τιμές ή διαθέτουν επικίνδυνα ή «μαϊμού» προϊόντα, θα σήμαινε λουκέτο, πολυετείς ποινές κάθειρξης, διασυρμό και διαπόμπευση κι εξοντωτικά πρόστιμα. Κοντολογίς, για εκατομμύρια μικρούς μεσαίους και ανώνυμους επιχειρηματίες, η ποινή είναι μία: ο οικονομικός, κοινωνικός και βιολογικός θάνατος.
Αν όμως η επιχείρηση είναι τράπεζα, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Το μαγαζί «γλυτώνει» με ένα πρόστιμο, που όσο μεγάλο και αν ακούγεται για τα αυτιά των κοινών θνητών, απλώς περιορίζει τα κέρδη της συγκεκριμένης οικονομικής χρήσης. Τα αφεντικά της, εξακολουθούν να απολαμβάνουν τις παχυλές αμοιβές τους. Και οι μέτοχοι να τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους, αφού τα κέρδη που είχαν απολαύσει τα προηγούμενα χρόνια άξιζαν και με το παραπάνω την ταλαιπωρία ενώ, η συνέχιση της λειτουργίας του «μαγαζιού» προοιωνίζει ακόμα καλύτερες και ανέφελες μέρες. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός, ότι θα πρέπει να ψάξει κανείς πολύ για να βρει μία μεγάλη διεθνή τράπεζα, η οποία τα τελευταία χρόνια να μην έχει εμπλακεί σε δικαστικές έρευνες.
Η λίστα είναι μακροσκελής: Deutsche Bank , Goldman Sachs, JP Morgan Chase, HSBC,Standard Chartered Bank, Credit Agricole, Societe General,UBS, Monte dei Paschi , Bank of America, Citi, RBS, Barclays, Banco Espirito Santo, Anglo Irish, HBOS, Τράπεζα του Βατικανού, Credit Suisse, Zuercher Kantonalbank, Julius Baer, BNP Paribas, Commerzbank,Morgan Stanley … κλπ
Τα μαφιόζικα παιγνίδια» που έχουν παίξει την τελευταία δεκαετία καλύπτουν όλες σχεδόν τις δραστηριότητες της οικονομίας: Χειραγώγηση επιτοκίων, «παρεμβάσεις» στις αγορές πρώτων υλών, μετάλλων και τροφίμων, πωλήσεις τοξικών ομολόγων, φουσκωμένες χρεώσεις, χειραγώγηση της αγοράς συναλλάγματος, συναλλαγές με χώρες στις οποίες είχε επιβληθεί εμπάργκο, βοήθεια για φοροδιαφυγή πλουσίων, παρεμβάσεις στην αγορά χρυσού, κερδοσκοπία με τις τιμές των τροφίμων, βίαιο κλείσιμο μικρών επιχειρήσεων. Ο κατάλογος κάθε μέρα διευρύνεται και κανείς πλέον δεν μπορεί να είναι σίγουρος που –και αν- θα σταματήσει.
Τα πρόστιμα όταν επιβάλλονται, αποτέλεσμα συμβιβασμού με τις αρμόδιες αρχές, αποδεικνύονται χάδι, το οποίο στη χειρότερη περίπτωση να προκαλεί ζημιές σε μία οικονομική χρήση. Από την άλλη όμως, δίνουν το επιχείρημα για χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, καθώς, όπως λένε οι επικεφαλής τους με τους μετόχους, με τον τρόπο αυτό θα αντιμετωπιστούν οι απώλειες. Φυσικά, οι επικεφαλής τους κάθε χρόνο βλέπουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους να φουσκώνουν και αντιδρούν σε κάθε απόπειρα να τεθούν όρια και φραγμοί. Η πρόσφατη αντιπαράθεση μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με τη θέσπιση ορίου στις αμοιβές, είναι ενδεικτική.
Από αυτόν το χορό της αυθαιρεσίας (;) οι μόνοι ανυπεράσπιστοι είναι τα θύματα:
– οι πτωχοί του κόσμου που αναγκάζονται να δαπανούν σχεδόν όλο το πενιχρό εισόδημά τους προκειμένου να ανταποκριθούν στις φουσκωμένες, από τα παιγνίδια στα παράγωγα, τιμές των τροφίμων.
-οι μικροεπιχειρηματίες που υφίστανται τις επιπτώσεις από τα παιγνίδια με τα επιτόκια, ενώ πολλές φορές γίνονται θύματα χρεωκοπίας, προκειμένου οι τράπεζες να αποκτήσουν στοιχεία του ενεργητικού, από τα οποία μπορούν να βγάλουν κέρδη.
-οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι πληρώνουν το λογαριασμό της φοροδιαφυγής των πλουσίων.
-τα κράτη που δανείζονται και οι πολίτες τους που βρίσκονται σε κατάσταση «ομηρίας» από τους δανειστές.
Στην πραγματικότητα, η ατάκα: «Τα παίρνουμε από τους φτωχούς για να τα δώσουμε στους πλούσιους» που είπε ο πρωταγωνιστής της ταινίας του Κώστα Γαβρά «Το Κεφάλαιο», περιγράφει με τον πιο απλό τρόπο την πραγματικότητα. Σίγουρα, η ελληνική κρίση χρέους αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτηματικά, για τον τρόπο και τη στάση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος στην υπόθεση αυτή. Αν και δεν υπάρχουν αναφορές για μεθοδεύσεις, εντούτοις το γεγονός ότι οι ελληνικοί τίτλοι χρέους ήταν στα χαρτοφυλάκιά τους, είναι μία καλή αφορμή για να αναρωτηθεί κανείς, «αν η ελληνική κρίση χρέους ήταν πραγματική ή αν υπήρξε έξωθεν παρέμβαση». ‘Όσον αφορά τις τράπεζες που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά, μέχρι στιγμής, δεν έχει εμφανιστεί κάποια πληροφορία που να τις εμπλέκει στα παγκόσμια τραπεζικά παιγνίδια. [Άλλωστε είναι μικρές για την Μαφία των αγορών.] Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αιωρούνται κάποια ερωτήματα σχετικά με τις πρακτικές που ακολουθούν, όπως για παράδειγμα: αν ελέγχθηκε η πιστή τήρηση από την πλευρά τους του θεσμικού πλαισίου για τα εισοδηματικά κριτήρια στη χορήγηση δανείων ή για το εύρος των υπηρεσιών που παρέχουν στους μεγάλους πελάτες των διευθύνσεων του private banking.
Τεχνογνωσία σε πλούσιους για να φοροδιαφεύγουν.
Στη παροχή τεχνογνωσίας για να φοροδιαφεύγουν πλούσιοι έχει εντοπιστεί η εμπλοκή πολλών παγκόσμιων τραπεζικών κολοσσών. Για παράδειγμα, η Credit Suisse κατέβαλε στις αμερικανικές αρχές, πρόστιμο που της επιβλήθηκε για σύμπραξη σε φοροδιαφυγή. H Credit Suisse έφτασε σε συμβιβασμό με τις αμερικανικές αρχές, αφού ομολόγησε ότι βοήθησε χιλιάδες Αμερικανούς πολίτες να ανοίξουν μυστικούς offshore λογαριασμούς, για να αποκρύψουν περιουσιακά στοιχεία και εισοδήματα από την εφορία των ΗΠΑ. Επίσης και η η Deutsche Bank βρέθηκε αντιμέτωπη με έρευνα για φοροδιαφυγή. Σύμφωνα με πληροφορίες το 2013, η γερμανική τράπεζα φαίνεται πώς να ήταν υπερδραστήρια στον τομέα της υπεράκτιας οικονομίας. Σύμφωνα με τις έρευνες των γερμανικών μέσων ενημέρωσης, μόνον μέσω του υποκαταστήματός της στη Σιγκαπούρη, η DB ίδρυσε για λογαριασμό πελατών της περισσότερες από 300 εταιρίες σε φορολογικούς παραδείσους, ως επί το πλείστον, στις Παρθένους Νήσους.
Η τράπεζα δεν θέλησε να αποκαλύψει σε ποιους ανήκουν οι εταιρίες αυτές και ποιά ακριβώς είναι η επιχειρηματική τους δραστηριότητα, αναφέρει η SZ. Πέρυσι, υπήρχαν πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες στο μικροσκόπιο της Bundesbank και της Ανεξάρτητης Αρχής Bafin μπήκαν οι λογαριασμοί της Deutsche Bank, από το 2007 έως το 2010. Η έρευνα ξεκίνησε μετά από καταγγελίες στις αμερικανικές αρχές, ότι η Deutsche Bank εσκεμμένα αποτιμούσε λάθος την αξία παραγώγων που είχε στο χαρτοφυλάκιό της, για να αποκρύψει ζημιές ύψους €9,3 δισεκατομμυρίων, κατά την περίοδο της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
«Καπέλα» σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Τα «καπέλα» είναι όπως αποδείχθηκε μία προσφιλής ενασχόληση. Ήδη, η Bank of America κρίθηκε ένοχη για παραπλάνηση πελατών και παράνομες χρεώσεις σε πιστωτικές κάρτες. Επέβαλλε «παράνομες χρεώσεις» για παρακολούθηση κίνησης λογαριασμών, που ποτέ δεν προσέφερε. Επίσης, υπάλληλοι tele-marketing παραπλανούσαν τους πελάτες, αποκρύπτοντας χρεώσεις. Καλείται να πληρώσει 550 εκατομμύρια ευρώ για αποζημίωση πελατών της και πρόστιμα προς τις αμερικανικές ομοσπονδιακές αρχές. Μέσα στο 2012, ο μεγαλύτερος τραπεζικός όμιλος της Ευρώπης, η HSBC, πλήρωσε €1,3 δισεκατομμύρια για παραπλάνηση καταναλωτών σε στεγαστικά δάνεια και €460 εκατομμύρια για αλλοίωση επιτοκίων σε μικρές επιχειρήσεις.
Στη Μεγάλη Βρετανία, τα «ψιλά» γράμματα στα συμβόλαια των δανείων που υπέγραφαν οι βρετανοί καταναλωτές, έκρυβαν «παγίδες» που τους κόστισαν περίπου 25 δισεκατομμύρια στερλίνες, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις. Υποχρεώνονταν να δέχονται επιπλέον ασφαλιστικές χρεώσεις, που δεν τους χρειάζονταν. Πριν λίγες μέρες στη Μεγάλη Βρετανία ανακοινώθηκε η καθιέρωση πλαφόν στις χρεώσεις που επιβάλουν οι βρετανικοί δανειστικοί οργανισμοί. Η υπόθεση αφορά εταιρείες που δανείζουν άμεσα μετρητά με αντάλλαγμα μία επιταγή για την ημέρα μισθοδοσίας του δανειολήπτη. Ονομάζονται «δανειστές της μισθοδοσίας» (payday lenders). Η μεγαλύτερη βρετανική εταιρεία του είδους είναι η Wonga με υποκαταστήματα σε Ν. Αφρική, Πολωνία, Ισπανία και Καναδά. Οι payday lenders έχουν κατηγορηθεί για υπέρογκα επιτόκια και κρυφές χρεώσεις.
@Γ. Τριποταμιανος
Για να αντιληφθείς τις μαφιόζικες πρακτικές των τραπεζιτών και των αγορών τους, δες την ταινία margin call, [εικ. πάνω] απλά θα πάρεις μια ιδέα, η αλήθεια είναι πολύ χειρότερη. Πέραν των άλλων θα απολαύσεις ερμηνείες, από κορυφαίους ηθοποιούς. Είναι γνωστή η δήλωση του Αβραάμ Λίνκολν κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου: «Έχω δυο μεγάλους εχθρούς. Το στρατό των Νοτίων μπροστά μου και το στρατό των τραπεζιτών πίσω μου. Από τους δυο αυτούς εχθρούς ο χειρότερος είναι ο πίσω μου». Ας υποθέσουμε ότι είναι αληθινή δήλωση.
Πότε έκανε αυτή τη δήλωση ο Λίνκολν; Όταν κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου οι τραπεζίτες που δάνειζαν το κράτος με 24% τόκο προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να τους δίνει τόκο 36%. (!!) Τι έκανε ο Λίνκολν; Απλά ενεργοποίησε το δικαίωμα που έχει κάθε κράτος να εκδίδει χρήμα. Έτσι ο Λίνκολν θαρραλέα άρχισε να τυπώνει δολάρια για τη χρηματοδότηση του πολέμου, σώζοντας τη χώρα του από τις μελλοντικές πληρωμές των υπέρογκων τόκων προς τις τράπεζες. Όλοι γνωρίζουμε τι απέγινε ο Λίνκολν λίγο καιρό μετά. Δολοφονήθηκε. Μετά τη δολοφονία του Προέδρου Λίνκολν το 1865 κανένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να αρνηθεί να δανειστεί η χώρα από τους τραπεζίτες και να μη τους πληρώνει τόκο. Ο Λίνκολν κήρυξε τον πόλεμο στον Νότο, με την δικαιολογία της απελευθέρωσης των δούλων. Στον Νότο ένα 20% είχε δούλους στις φυτείες, το υπόλοιπο 80% δεν είχε. Επίσης σε άλλες πολιτείες, που δεν κήρυξαν την ανεξαρτησία τους από τον Βορά και οι οποίες είχαν δούλους, Λίνκολν δεν κήρυξε πόλεμο.
Η επίθεση στον Νότο έγινε επειδή οι Νότιοι αρνήθηκαν να συνεχίσουν να πληρώνουν την τεραστία φορολογία που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση τους είχε επιβάλει. Σε αντίθεση ο Βοράς κατέβαλε λιγότερους φόρους. Το 70% των εσόδων από την φορολόγηση προερχόταν από τον Νότο. Επίσης οι Νότιοι είχαν αρχίσει να κόβουν δικό τους νόμισμα. Ήταν εντολή των Εβραίων μαφιόζων – ουπς τραπεζιτών ήθελα να πω- το παραμύθι με την απελευθέρωση των δούλων, οι όποιοι παρεμπίπτοντος, ουδέποτε ελευθερώθηκαν.
Ένας ακόμα Πρόεδρος των ΗΠΑ τόλμησε 100 χρόνια μετά τον Λίνκολν να το ξανακάνει, δηλαδή να μη δανειστεί η χώρα από τις τράπεζες αλλά να εκδώσει χρήμα χωρίς τόκο και ο οποίος και αυτός είχε την ίδια κατάληξη με τον Λίνκολν Δολοφονήθηκε και αυτός λίγο καιρό μετά την απόφασή του. Ήταν ο Τζον Κένεντι. Αλλά για να καταλάβουμε πώς ακριβώς οι μεγαλοτραπεζίτες καταδυναστεύουν τις χώρες και τις οικονομίες πρέπει να εξηγήσουμε τα παρακάτω απίστευτα και Μαφιόζικα, αλλά απόλυτα αληθινά ΓΕΓΟΝΟΤΑ.
Ενώ το Σύνταγμα των ΗΠΑ δίνει το δικαίωμα στο Κογκρέσο να εκδίδει χρήμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση έχει μεταφέρει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος και μάλιστα με επιτόκιο στο “Federal Reserve” το οποίο δεν είναι κρατικό αλλά ένα όργανο των μεγάλων τραπεζών που είναι και οι μέτοχοί του, οι περισσότεροι Εβραίοι. Έτσι λοιπόν το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ τυπώνει στα πιεστήριά του το χρήμα που χρειάζεται η χώρα. Αμέσως μετά το δίνει στο “Federal Reserve” δηλαδή στους τραπεζίτες – Εβραίους, το οποίο Federal Reserve το δανείζει πίσω στο Αμερικανικό κράτος με τόκο (!!!) Αν αυτή δεν είναι ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΜΑΦΙΑΣ ας μου πει κάποιος τι είναι, πως αλλιώς να το ονομάσουμε;
Μόνο ο τόκος που πληρώνουν οι ΗΠΑ στις τράπεζες του Federal Reserve για το Αμερικανικό χρέος, φθάνει το χρόνο τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια. Δηλαδή; Πληρώνουν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι 400 δισεκατομμύρια δολάρια τόκο στους τραπεζίτες για χρήματα που έχει τυπώσει το Αμερικανικό κράτος και τα έχει δώσει δωρεάν στους τραπεζίτες και οι οποίοι τους τα δανείζουν πίσω με τόκο. Φτου σκουληκομυρμηγκότρυπα! Βλέποντας ο Πρόεδρος Κένεντι αυτήν την εξόφθαλμη αδικία για τον Αμερικανικό λαό, αποφασίζει το 1963 με το νόμο Νο:11110 να πάρει πίσω τις εξουσίες του “Federal Reserve” και να τυπώσει και διανείμει χρήμα το ίδιο το κράτος παρακάμπτοντας τους τραπεζίτες.
Τύπωσε δισεκατομμύρια δολάρια για τα οποία το Αμερικανικό Δημόσιο δεν πλήρωνε κανένα τόκο στο Federal Reserve. Μάλιστα τα χαρτονομίσματα του Κένεντι έγραφαν επάνω UNITED STATES NOTE αντί του FEDERAL RESERVE NOTE που γράφεται πάντα. Αυτά τα UNITED STATES NOTE χαρτονομίσματα αποτέλεσαν θανάσιμη απειλή για το Federal Reserve System και τους τραπεζίτες αφού τους αφαιρούσαν δισεκατομμύρια δολάρια τόκους. Πέντε (5) μήνες μετά το τύπωμα των άτοκων δολαρίων ο Πρόεδρος Κένεντι δολοφονήθηκε. Μετά την δολοφονία του Κένεντι κανένας άλλος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να κάνει χρήση του νόμου Κένεντι παρ’ ότι ο νόμος αυτός ισχύει μέχρι σήμερα. Δηλαδή με το νόμο του Κένεντι θα μπορούσαν οι ΗΠΑ τα περίπου 3 τρισεκατομμύρια δολάρια που τύπωσαν τα τελευταία 4 χρόνια να τα τύπωναν και να τα χρησιμοποιούσαν χωρίς καθόλου τόκο. Αντίθετα όμως τα τύπωσαν, τα έδωσαν στο Federal Reserve δηλαδή στους Εβραίους τραπεζίτες, για να τα δανειστούν στη συνέχεια με τόκο, απομυζώντας τον λαό.
Ένας άλλος μεγάλος Αμερικανός Πρόεδρος, ο Τόμας Τζέφερσον, από τους δημιουργούς του Αμερικανικού θαύματος – του τότε, του αληθινού: «Εάν ποτέ στο μέλλον ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει στους τραπεζίτες να ελέγξουν την έκδοση του χρήματος, οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί που θα γιγαντωθούν, πρώτα με πληθωρισμό και μετά με ύφεση, θα στερήσουν από τους ανθρώπους την ιδιοκτησία τους έως ότου τα παιδιά τους ξυπνήσουν άστεγα στη γη που οι πατεράδες τους κατέκτησαν».
Ιστορικό γεγονός: Οι δήθεν δολοφόνοι και του Λίνκολν (John Wilkes Booth) και του Κένεντι (Lee Harvey Oswald) δολοφονήθηκαν και οι δυο πριν προλάβουν να δικαστούν.
Ο Λίνκολν κήρυξε τον πόλεμο στον Νότο, με την δικαιολογία της απελευθέρωσης των δούλων. Στον Νότο ένα 20% είχε δούλους στις φυτείες, το υπόλοιπο 80% δεν είχε. Επίσης σε άλλες πολιτείες, που δεν κήρυξαν την ανεξαρτησία τους από τον Βορά και οι οποίες είχαν δούλους, Λίνκολν δεν κήρυξε πόλεμο. Η επίθεση στον Νότο έγινε επειδή οι Νότιοι αρνήθηκαν να συνεχίσουν να πληρώνουν την τεραστία φορολογία που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση τους είχε επιβάλει. Σε αντίθεση ο Βοράς κατέβαλε λιγότερους φόρους. Το 70% των εσόδων από την φορολόγηση προερχόταν από τον Νότο. Επίσης οι Νότιοι είχαν αρχίσει να κόβουν δικό τους νόμισμα. Ήταν εντολή των Εβραίων μαφιόζων – ουπς τραπεζιτών ήθελα να πω- το παραμύθι με την απελευθέρωση των δούλων, οι όποιοι παρεμπίπτοντος, ουδέποτε ελευθερώθηκαν.
Τι μπορείς να κάνεις; Εκατοντάδες άρθρα εδώ και σε ανάλογα σάϊτ σου δείχνουν τι πρέπει να κάνεις για την ευτυχία σου και την ζωή σου.
ΠΗΓΗ