Ο εχθρός είναι εδώ, ο εχθρός δεν είναι αλλού.
Spiegel: «Η Γερμανία ποτέ δεν αποπλήρωσε κατοχικό δάνειο 476 εκατ. μάρκων στην ΤτΕ – Το ποσό θα έδινε διάλειμμα ανάσας στον Τσίπρα»
Ο καταδικασμένος (1958) από Ελληνικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου (Στρατοδικείο) Μαξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του, για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το γερμανικό κράτος «για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα»! Πέθανε «πλήρης ημερών» το 1972 (!), αφού προηγουμένως είχε απαλλαχθεί και αυτός για τη δράση του στην Ελλάδα με βούλευμα, παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε.
Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει να κλείνει από το 1959 (!) το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου και να σταματά η δίωξη Γερμανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, 68 χρόνια μετά την έναρξη του Β΄ Π. Π., λειτουργούν ακόμα τα αντίστοιχα γραφεία στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία και τη Γερμανία, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε Ναζί, τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα ένα χούφταλο των 90 -100 χρονών, διότι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, τα «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας» δεν παραγράφονται!
«Ελληνικές απαιτήσεις για επανορθώσεις: η ληστεία τράπεζας από τους Ναζί»
Είναι ο τίτλος άρθρου που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού «Der Spiegel» και αναφέρεται σε «σκέψεις που υπάρχουν στην Αθήνα να απαιτήσει γερμανικά χρέη από το 1942». Στο άρθρο τονίζεται ότι «όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού στην Ευρώπη οικονομικοί εμπειρογνώμονες των Ναζί λεηλάτησαν χώρες υπό κατοχή με ανέντιμες μεθόδους».
Το δημοσίευμα κάνει λόγο για δάνειο ύψους 476 εκατομμυρίων κατοχικών μάρκων, που χορήγησε η Τράπεζα της Ελλάδος το 1942 στο γερμανικό Ράιχ, το οποίο η Γερμανία ποτέ δεν αποπλήρωσε. «Ξανά και ξανά και ιδιαίτερα από τότε που στην Ελλάδα ανέλαβε η νέα κυβέρνηση κυκλοφορεί στην Αθήνα η ιδέα: δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε αυτά τα χρήματα, να μπαλώσουμε έτσι την τρύπα στον ελληνικό προϋπολογισμό και ταυτόχρονα να «την φέρουμε» στους αντιπαθητικούς Γερμανούς;» αναφέρει ο συντάκτης.
Προσθέτει δε ότι η επιστημονική υπηρεσία της γερμανικής Βουλής υπολόγισε το 2012 την αξία του δανείου με τους τόκους στα 8,25 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ γνωμοδότηση της ελληνικής κυβέρνησης το υπολογίζει σε 11 δισεκατομμύρια. «Αυτό το ποσό θα αρκούσε προκειμένου να δώσει στον Τσίπρα τουλάχιστον ένα διάλειμμα ανάσας» τονίζει το Spiegel, αλλά διευκρινίζει ότι η γερμανική κυβερνηση δηλώνει ότι όλες οι απαιτήσεις της Ελλάδας για πολεμικές αποζημιώσεις έχουν είτε πληρωθεί είτε εκπνεύσει, το αργότερο με τη «Συμφωνία 2+4» του 1990.
Η νομική κατάσταση ωστόσο, επισημαίνεται στο δημοσίευμα, δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά «ενάντια της βούλησης της γερμανικής κυβέρνησης ο Τσίπρας δεν θα πάρει, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, αυτά τα χρήματα» και «την τρύπα στον προϋπολογισμό του πρέπει να την μπαλώσει διαφορετικά». Στο δημοσίευμα περιλαμβάνεται ακόμη ιστορική αναδρομή στις μεθόδους οικονομικής εκμετάλλευσης των υπό κατοχή χωρών από τους ναζί και επαναλαμβάνεται η δήλωση του Γερμανού ιστορικού ‘Αλμπρεχτ Ριτσλ ότι «η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης χρεών του 20ού αιώνα».
Το γερµανικό κατοχικό δάνειο. Δανεικά κι Αγύριστα
Το συγκλονιστικό απόσπασμα που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο του Τάσου Μ. Ηλιαδάκη «Οι Επανορθώσεις και το Γερμανικό Κατοχικό Δάνειο» από τις εκδόσεις «Πελασγός».
Όπως σηµειώνει ο Ε. Τσουδερός, «είχαµε µπη στον πόλεµο χωρίς καµµία προσυνεννοήση µε τους Συµµάχους, ούτε για τας απέναντί µας υποχρεώσεις των κατά τον πόλεµο,ούτε για τας εκ της νίκης ωφελείας µας…». Δηλαδή εντελώς αντίθετα µε την επιτήδεια ουδέτερη Τουρκία που µέχρι το τέλος του πολέµου παζάρευε την είσοδό της στον πόλεµο πότε µε τον Άξονα και πότε µε τους «συµµάχους».
Εµείς αναλάβαµε, όπως υπογραµµίζει ο Γκαίµπελς, «να βγάλουµε τα κάστανα από τη φωτιά για λογαριασµό των Άγγλων». Ο γ. διευθυντής της UN RRA θα διαπιστώσει ότι οι καταστροφές υπήρξαν πρωτοφανείς. Όµως το 1946 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Τσαλδάρης διατύπωνε «την βαθυτάτην απογοήτευσιν και αηδίαν του ελληνικού λαού δια την κακοµεταχείρισιν της Ελλάδος υπό των συµµάχων της».
Με τον νόµο 108/1941, της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου, το γερµανικό κράτος απαλλασσόταν από κάθε υποχρέωση αποζηµίωσης για τα εµπορεύµατα που είχε λεηλατήσει στο τελωνείο του Πειραιά. Τον επόµενο χρόνο, µε τον νόµο 1586/1942 η Ελλάδα αποζηµίωνε τους Γερµανούς υπηκόους, «διά πάσας τας λόγω των πολεµικών επιχειρήσεων επί ελληνικού κρατικού εδάφους προξενηθείσας ή προξενουµένας έτι ζηµίας». Πληρώναµε αποζηµιώσεις αµέσως και τοις µετρητοίς επειδή µας λεηλατούσαν, επειδή µας στερούσαν την επόµενη ηµέρα.
Επί 50 χρόνια µετά η Δηµοκρατική Γερµανία αρνιέται ακόµα και αυτά τα χρήµατα να µας επιστρέψει. Στις 22.10.1942 ο γ. διευθυντής του υπ. Οικονοµικών έγραφε σε έκθεσή του. «Δεν έχοµε νόµισµα. Η παραγωγή διαρκώς πίπτει. Αι τιµαί υψώθησαν εις αφάνταστα επίπεδα. Λιµώττοµεν. Ασθενούµεν. Η θνησιµότης αυξάνει απειλητικώς. Εκφυλιζόµεθα βαθµιαίως, υλικώς τε και ηθικώς». Αυτή η Ελλάδα του λιµού, της απειλητικά αυξανόµενης θνησιµότητας και του εκφυλισµού, πίστωνε τους επιδροµείς της.
Με µοναδικό για ολόκληρη την Ευρώπη πληθωρισµό, που µας επέβαλαν οι Αρχές Κατοχής, κατέστρεψαν τη Δραχµή. Οι κάτοχοι χαρτονοµισµάτων, οµολογιών, καταθέσεων έχαναν τις περιουσίες τους. Τον Νοέµβριο του 1944 µια νέα δραχµή ισοδυναµούσε µε 50 δισ. παλαιών δραχµών. Οι ξένοι όµως δανειστές µας απαιτούσαν τα δάνειά τους όχι σε κατοχικές δραχµές, αλλά σε σταθερό νόµισµα.
Από το 1824 µέχρι το 1932, η Ελλάδα είχε δανειστεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. Χρυσά φράγκα. Μέχρι τότε είχαµε καταβάλει µόνο για τόκους και χρεωλύσια 2,383 δισ. Φράγκα. Μετά το 1932 είχαµε σταµατήσει τον εξωτερικό δανεισµό. Η κατοχή και η ανασυγκρότηση από αυτήν µας οδήγησαν και πάλι στη Διεθνή Τράπεζα. Η τελευταία για να µας δανείσει έθεσε όρο τον προηγούµενο διακανονισµό των προπολεµικών µας χρεών. Δηλαδή θα µας έδινε δάνειο για να ξεπληρώσουµε και πάλι τις τοκοχρεωλυτικές δόσεις των προπολεµικών µας δανείων που ήδη είχαµε ξεπληρώσει και µε το παραπάνω.
Η Γιουγκοσλαβία είχε ήδη κατ’ επανάληψη δανειστεί από τη Διεθνή Τράπεζα δίχως να της τεθεί τέτοιος όρος. Όταν στην Τουρκία τέθηκε τέτοιος όρος, συνοδευόµενος µε διακριτική κριτική της ακολουθούµενης οικονοµικής πολιτικής, η Τουρκία ζήτησε την άµεση αναχώρηση του εκπροσώπου της Διεθνούς Τράπεζας. Η τελευταία και συµµορφώθηκε προς την τουρκική αξίωση και το δάνειο της χορήγησε5.
Το 1962 η Ελλάδα, υπό την πίεση των Δυτικών Μ.Δ. µε προεξάρχουσα τη Δ. Γερµανία, αναγνώρισε εις το ακέραιον την ονοµαστική αξία των προπολεµικών της δανείων. Τότε, το εξωτερικό µας χρέος ήταν 232 εκατ. δολάρια, ενώ µόνο το Κ.Δ., που µας χρωστούσε η Γερµανία, ήταν µαζί µε τους τόκους 398 εκατ. δολάρια. Την ίδια στιγµή η Γιουγκοσλαβία αναγνώρισε µόνο το 6,5% της ονοµαστικής αξίας των προπολεµικών της δανείων. Από την άλλη πλευρά, η Γερµανία, από τις µέχρι το 1939 καταθέσεις στο έδαφός της, επέστρεφε το 13,5% και σε σπάνιες περιπτώσεις το 20%. Τα υπόλοιπα τα κρατούσε για την ανασυγκρότησή της !!!
Στη δίωξη των εγκληµατιών του πολέµου φανήκαµε «αµείλικτοι» [1]
Από το τέλος του πολέµου µέχρι το 1959 υποβλήθηκαν 911 µηνύσεις για δίωξη εγκληµατιών πολέµου. Από αυτούς δικάστηκε µόνο ΕΝΑΣ και αυτός αθωώθηκε. Στις 26.1.1959 ο Καραµανλής, αυτός ο ύπουλος ανθέλληνας προδότης, ο δονητής πολυτελείας της κοσμικής Αθήνας, φέρνει στη Βουλή και ψηφίζεται ο νόµος 4061/1959 «περί αναστολής διώξεων των εγκληµατιών πολέµου». Ένα χρόνο αργότερα, µε τον νόµο 4122/1960, ο σφαγέας της Θεσσαλονίκης Μέρτεν αποδίδεται στη Δ. Γερµανία, η οποία δεν του είχε ασκήσει δίωξη !!! Τα θύµατά του όµως ακόµα και σήµερα δεν έχουν αποζηµιωθεί, Ω ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ!!! διάβασε λεπτομέρειες [1]
Το Σεπτέμβριο του 1960, η γερμανική εφημερίδα Ηχώ του Αμβούργου και το περιοδικό Spiegel δημοσιεύουν αφηγήσεις του Μαξ Μέρτεν σύμφωνα με τις οποίες ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Δημήτρης Μακρής, η σύζυγός του Δοξούλα Λεοντίδου και ο Γεώργιος Θεμελής, νομάρχης Πέλλας κατά την Κατοχή και υφυπουργός Άμυνας επί κυβέρνησης Καραμανλή, ήταν έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών κατοχής και λάμβαναν τις αμοιβές από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.
Ο Μαξ Μέρτεν, από τη φυλακή, αποκαλύπτει πως η σύζυγος του υπουργού Εσωτερικών Δημήτρη (Τάκο) Μακρή, η Δοξούλα Λεοντίδου, ήταν προσωπική του γραμματέας στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Κατοχής και την κάλεσε ως μάρτυρα υπεράσπισης στη δίκη του! Το σκάνδαλο θα λάβει αργότερα ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις όταν ο Μέρτεν καταδικαστεί σε 25 χρόνια κατά συγχώνευση και θα «ωφεληθεί» αργότερα με την σκανδαλώδη απέλασή του στη Δυτική Γερμανία.
Ο σάλος που ξεσπάει απλώνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και πολλές αμερικανικές εφημερίδες αφιερώνουν άρθρα στο θέμα φέρνοντας σε δυσχερή θέση το Στέητ Ντηπάρτμεντ που στήριζε ανοιχτά την κυβέρνηση Καραμανλή. Η δυτικογερμανική κυβέρνηση εκφράζει τη λύπη της μετά από έντονα ελληνικά διαβήματα και δεν τόλμησε να λάβει παραπέρα σαφή θέση κρατώντας τις αποστάσεις. Για να αποδείξει τους ισχυρισμούς του ο Μέρτεν στους Έλληνες δημοσιογράφους, τους δείχνει το ενυπόγραφο λεύκωμα με αναμνηστικές φωτογραφίες που του χάρισε η Δοξούλα Λεοντίδου όταν αυτή, δούλευε μαζί του στη γερμανική διοίκηση στη Θεσσαλονίκη στην Κατοχή.
Στη δίωξη των εγκληµατιών πολέµου η µετακατοχική Γερµανία µας µιµήθηκε. Όπως επισηµαίνει ο Rondholz, «οι κύριοι υπεύθυνοι της σφαγής των Καλαβρύτων δεν ελογοδότησαν ποτέ!». Όχι µόνο δεν λογοδότησαν, αλλά οι υπεύθυνοι «και αν ζούσαν, τα γερµανικά δικαστήρια θα τους αθώωναν»
Σ’ αυτό το συμπέρασμα οδηγεί η ανάκριση της εισαγγελίας του Bochum για έναν αξιωματικό που είχε λάβει μέρος στην επιχείρηση των Καλαβρύτων. Στο πόρισμα της προανάκρισης αναφέρεται ότι «τα αντίποινα ήταν αναγκαία και επιτρεπτά από το διεθνές δίκαιο, ώστε να αναγκαστούν οι αντίπαλοι, δηλαδή οι αντάρτες, να τηρήσουν το διεθνές δίκαιο, επομένως, δεν είναι παράνομη και η καθ’ οιονδήποτε τρόπο συμμετοχή σ’ αυτά». Ετσι έτσι … δώστε δημοκρατουρία να φάνε οι χριστιανικοί βυζαντινοζήτουλες τα ηλίθια ελληνικά μαϊμουδάκια.
Δηλαδή το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, οι σφαγές της Βιάνου, του Διστόμου και τόσες άλλες ήταν σύννομες και αναγκαίες κατά το διεθνές δίκαιο! Απομένει να ζητήσουμε συγγνώμη από τη μετακατοχική Γερμανία για την κατοχική λεηλασία, τις ομηρίες, τις σφαγές και όχι να ζητάμε επανορθώσεις, αποζημιώσεις και την επιστροφή του Κ.Δ. Αυτά, όπου να ’ναι, σύμφωνα με το πόρισμα της παραπάνω προανάκρισης, θα μας τα ζητά η Γερμανία.
Το 1959 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας ζητούσε δάνειο 400 εκατ. DM από τη Γερμανία. Η τελευταία μας χρωστούσε το Κ.Δ. και ήταν τότε, μαζί με τους τόκους, 1,6 δισ. DM. Ζητούσαμε δανεικά μόλις το τέταρτο των όσων μας χρωστούσαν. Οι Γερμανοί γι’ αυτό ζητούσαν παραχωρήσεις. Ζητούσαν την επιστροφή των περιουσιών τους στην Ελλάδα, συμβάσεις εγκατάστασης και ναυτιλίας, την αναστολή δίωξης των εγκληματιών πολέμου … Για να πετύχουμε το δάνειο, 200 εκατ. DM τελικά, αναγκαστήκαμε «εις πολλάς ουσιώδεις παραχωρήσεις»
Την υπανάπτυξη στην οποία καταδίκασαν τη μετακατοχική Ελλάδα και την ανήκεστο ψυχική βλάβη που κληροδότησε σε δυο τουλάχιστον ελληνικές γενιές; Όμως η γερμανική πολιτική ήταν αυτή που πρωτοστάτησε ώστε ο ΟΗΕ να υποχρεώσει το Ιράκ, μετά τον πόλεμο του Κόλπου το 1991, στην καταβολή επανορθώσεων σε κράτη, ιδιώτες και εταιρείες, μεταξύ των οποίων και γερμανικές. Μόνο για την κατάσβεση των πυρκαγιών στις πετρελαιοπηγές του Κουβέιτ, η απαίτηση έφθανε το 1 δισ. Δολάρια.
Την ίδια ώρα η επανενωμένη δημοκρατουρική Γερμανία έλεγε στην Ελλάδα: Η ναζιστική Γερμανία σας λεηλάτησε, σας πήρε τα λεφτά, σας καταδίκασε στην υπανάπτυξη. Για όλα αυτά η Δημοκρατική Γερμανία δεν αναγνωρίζει επανορθώσεις. Έτσι, όμως, μετέτρεψε την υψηλή διπλωματία σε υψηλή διπροσωπία και ταύτισε τον υποστηρικτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τον εμπνευστή των ναζιστικών εγκλημάτων.
Αυτό όμως είναι κατάφωρα άδικο για τον γερμανικό λαό. Με αυτήν την υψηλή διπροσωπία οι καλές σχέσεις έχουν νόημα μόνο στο μέτρο που μας προστατεύουν από αυτήν. Όμως η Ελλάδα και οι Έλληνες επιθυμούν και προωθούν τις καλές ελληνογερμανικές σχέσεις, απαλλαγμένες από το χθες, με τον γερμανικό λαό, τον γερμανικό τύπο και τους πολιτικούς.
Αυτήν τη δυσφημιστική καμπάνια εναντίον των Ελλήνων μόνον κάποιος που τους μισεί πραγματικά θα μπορούσε να την ξεκινήσει. Επιπλέον, μόνον κάποιος που έχει πρόσβαση στα παγκόσμια ΜΜΕ θα μπορούσε να την κάνει παγκόσμια. Εδώ, δηλαδή, μιλάμε για έναν συνδυασμό προδιαγραφών, τα οποία από τη φύση τους δεν μπορούν να τα πληρούν πολλοί λαοί.
Η κυβέρνηση της υπό εβραϊκής κατοχής Γερμανίας
Βλέποντας κάποιος τη σημερινή γερμανική κυβέρνηση, διαπιστώνει εύκολα όλα αυτά τα πολύ ύποπτα πράγματα. Εκ των δεδομένων ύποπτα, εφόσον θεωρούμε ότι η γερμανική κυβέρνηση είναι μια κυβέρνηση ενός υποδουλωμένου κράτους και άρα εκ των δεδομένων είναι μια κυβέρνηση χαφιέδων και λακέδων των κατακτητών της. Μια κυβέρνηση, η οποία εξυπηρετεί ξένα προς τα γερμανικά συμφέροντα και στην πραγματικότητα στρέφει τη Γερμανία εναντίον ολόκληρης της Ευρώπης.
Μια κυβέρνηση, η οποία πολύ εύκολα λέει ψέματα στον γερμανικό λαό. Μια κυβέρνηση, η οποία απειλεί τα συμφέροντά του, εφόσον με τη στάση της απειλεί το ευρώ και άρα τα συλλογικά συμφέροντα του γερμανικού λαού. Μια κυβέρνηση, η οποία απειλεί την ευρωπαϊκή ενότητα, εφόσον διαδίδει φήμες εναντίον ευρωπαϊκών λαών, όπως είναι οι Έλληνες. Επιβάλλει ρατσιστικά στερεότυπα, προκειμένου να φέρει εις πέρας τους σχεδιασμούς των [3] Εβραίων αφεντικών της.
Η Ελλάδα έπεσε θύμα «επίθεσης» αυτής της κυβέρνησης. Θύμα επίθεσης τόσο στο λεκτικό επίπεδο όσο και στο οικονομικό επίπεδο, εφόσον εξαιτίας της Γερμανίας οδηγήθηκε στο ΔΝΤ. Όμως, από τη στιγμή που η Ελλάδα δέχθηκε πρώτη «επίθεση» από τη Γερμανία, έχει την ευκαιρία να «αντεπιτεθεί» και η ίδια. Τώρα είναι η ευκαιρία της Ελλάδας για «αντεπίθεση». Να επιτεθεί στο ναζιστικό καθεστώς της Μέρκελ. Στο καθεστώς της πρώην χαφιέ της Στάζι. Στο καθεστώς, το οποίο συνεργάζεται και πάλι με τις «φίρμες» των δήθεν «Ολοκαυτωμάτων».
Άλλωστε, δεν χρειάζεται να το ψάξει κάποιος και πολύ. Οι ίδιοι άνθρωποι, που στήριζαν οικονομικά τον Χίτλερ, είναι αυτοί, οι οποίοι σήμερα στηρίζουν και το καθεστώς της Μέρκελ. Ή μήπως δεν γνωρίζει η Μέρκελ ότι ο Τρισέ, ο Στρος, ο Άκερμαν ή ο Σόρος είναι Εβραίοι όπως ήταν άλλωστε και οι χρηματοδότες του Χίτλερ; Δεν γνωρίζει ότι και πάλι πίσω από όλους αυτούς κρύβονται οι Rothschild, οι Rockefeller και όλη η υπόλοιπη εβραϊκή συμμορία των παλαιών τοκογλύφων τύπου Goldman, Lehman ή Sachs; Δεν γνωρίζει η Μέρκελ ότι και η ίδια εργάζεται για τα συμφέροντα αυτών, που στην κυριολεξία «πίνουν» το αίμα των λαών;
Πόσο αξιόπιστη μπορεί να είναι μια τέτοια κυβέρνηση; Πόσο μπορεί να αντιπροσωπεύει τον γερμανικό λαό μια κυβέρνηση σαν αυτήν της Μέρκελ; Μια κυβέρνηση, η οποία είναι εμφανές ότι πάσχει σε επίπεδο προσώπων, εφόσον οι κορυφαίοι της παράγοντες όχι μόνον είναι του χείριστου επιπέδου, αλλά ταυτόχρονα είναι και εκβιάσιμοι. Εκβιάσιμοι, είτε εξαιτίας προσωπικών τους επιλογών είτε εξαιτίας της αδυναμίας τους να «υπάρξουν» ως σημαντικά ή λαμπερά πρόσωπα μακριά από την εξουσία.
Πόσο διαφέρει η σημερινή κυβέρνηση της Γερμανίας από την κυβέρνηση του εκβιαζόμενου και αγράμματου δεκανέα Χίτλερ; Την κυβέρνηση του ομοφυλόφιλου Ρεμ; Την κυβέρνηση του κουτσού Γκαίμπελς; Την κυβέρνηση του κοτοπουλά Χίμλερ. Την κυβέρνηση των «τίποτε», που «υπήρχαν» μόνον μέσα από τις θέσεις εξουσίας του Ράιχ; Την κυβέρνηση, που αναδείχθηκε μέσα από τη «λάσπη» της γερμανικής κοινωνίας. Την κυβέρνηση, που αιματοκύλισε την Ευρώπη και τη Γερμανία ακριβώς όταν εξέλειψαν από την εξουσία της Γερμανίας άνθρωποι της ποιότητας και της καλλιέργειας του Φον Χίντεμπουργκ και πολλών άλλων ευπατρίδηδων Γερμανών.
Τέτοια κυβέρνηση, του κοινωνικού «κατακαθιού» είναι και η σημερινή κυβέρνηση της κατακτημένης Γερμανίας. Η κυβέρνηση της υπό εβραϊκής κατοχής Γερμανίας. Μια κυβέρνηση κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της κυβέρνησης των Ναζί, όπου, ελλείψει «Χίντεμπουργκς», τους πρωταγωνιστικούς ρόλους τούς έχουν αγράμματοι, ομοφυλόφιλοι, και ανάπηροι. Μια κυβέρνηση-ντροπή για τον περήφανο γερμανικό λαό. Καγκελάριος είναι μια χαφιές της Στάζι. Μια χαφιές, για την οποία είναι γνωστό στη Γερμανία ότι την «έσπρωξε» στην κορυφή της πολιτικής σκηνής ο προϊστάμενός της στη Στάζι Εβραίος κύριος Schnur.
Υπουργός Εξωτερικών σ’ αυτήν την κυβέρνηση είναι μια τελειωμένη «αδερφή». Υπουργός Οικονομικών ένας σακάτης. Αυτοί, δηλαδή, που στη σύγχρονη οικονομία μπαίνουν σαν στρατηγοί επικεφαλής του ιμπεριαλιστικού «πολέμου» της Γερμανίας, έχουν «ιδιομορφίες». Ο ένας είναι «κουτσός» και ο άλλος «παρδαλός». Αν κάποιος αναρωτιέται γιατί είμαστε τόσο ωμοί στους χαρακτηρισμούς μας και τόσο politically incorrect απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους, η αιτία είναι η οργή.
Είμαστε πολύ οργισμένοι μ’ αυτούς, για να σεβόμαστε τις πολιτικές «ορθότητες». Είμαστε πολύ οργισμένοι μ’ αυτούς, για να είναι για εμάς απλοί ομοφυλόφιλοι ή άνθρωποι με ειδικές «ικανότητες». Οι άνθρωποι αυτοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα και στους Έλληνες με τρόπο όχι μόνον άδικο, αλλά και ρατσιστικό. Αυτό είναι που δεν ανεχόμαστε. Δεν ανεχόμαστε μια «αδερφή» —που μπορεί να «διασκεδάζει» λαθρομετανάστες σε καμπινέδες του Βερολίνου— να κουνάει απειλητικά το «δάκτυλό» του σε έναν λαό, που αν μη τι άλλο «τάισε» την ανθρωπότητα με το πνεύμα του.
Έναν λαό εργατικό και τον οποίον οι Γερμανοί τον γνωρίζουν καλά, γιατί έχει εργαστεί επί δεκαετίες στις ίδιες γερμανικές φάμπρικες. Έναν λαό, που, σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, εργάζεται πολύ περισσότερο από τον γερμανικό. Έναν λαό περήφανο και νοικοκύρη, ο οποίος εκτός όλων των άλλων έχει εφεύρει την έννοια του φιλότιμου. Αυτόν τον λαό ο Βέστερβελε τον κατηγόρησε σαν άχρηστο, που σαν τέτοιος πρέπει να παίρνει τα χρήματα με τρόπο τέτοιο, που να μην κακομαθαίνει. Αυτά είπε ο αυτόκλητος «δάσκαλος» των Ελλήνων. Η «αδερφή» του Ρήνου. Ο κίναιδος της Αλεξάντερ Πλατς. Ο ευτυχισμένος της «Γερμανολιμνούπολης», εφόσον ήταν γκόμενος κάποιου «Μίκυ».
Αυτό ακριβώς καταγγέλλουμε. Όλοι αυτοί οι εκβιάσιμοι άνθρωποι είναι υποχείρια του Σιωνισμού. [3] Τραίνα θα έπρεπε να πλένει η Μέρκελ, αν η Γερμανία ήταν ελεύθερη και ως εκ τούτου βασίλευε σ’ αυτήν η αξιοκρατία. Φίρμα μόνον σε κάτι κλαμπ τύπου «γαλάζια συκιά» θα ήταν ο Βέστερβελε μακριά από την εξουσία. Τι νόημα θα μπορούσε να δώσει στη ζωή του χωρίς εξουσία ο ανάπηρος και εμφανώς μισάνθρωπος πλέον Σόιμπλε;
Για εμάς είναι βέβαιον ότι όλοι αυτοί εκβιάζονται από τους Εβραίους και εκτελούν εντολές τους. Για λόγους, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε, οι Αμερικανοί «κατακτητές» της Γερμανίας έχασαν τον έλεγχό της και τον πήραν οι Εβραίοι. Αυτούς τους Εβραίους αναζητούμε στον σημερινό σχεδιασμό.
Πληρώστε ΜΠΑΤΑΧΤΣΗΔΕΣ
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομικής ιστορίας Albrecht Ritschl εξηγεί ότι η πιο αφερέγγυα χώρα του εικοστού αιώνα ήταν η Γερμανία και ότι, τα ποσά τα οποία συζητάμε για την Ελλάδα είναι ψίχουλα μπροστά σε αυτά που δεν έχει πληρώσει η Γερμανία. Η Γερμανία εξηγεί, είναι υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες πτωχεύσεις στη σύγχρονη ιστορία. Και μόνο με την επέμβαση της Αμερικής, που θυσίασε τεράστια χρηματικά ποσά στον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μπόρεσε η Γερμανία να σταθεροποιηθεί οικονομικά. Η ζημιά λέει στην Αμερική αλλά και στην παγκόσμια οικονομία ήταν τεράστια.
Αμέσως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Αμερική, με ελάχιστες εξαιρέσεις, περιόρισε τη δυνατότητα των συμμάχων να ζητήσουν πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Για τη Γερμανία αυτό ήταν μια σανίδα σωτηρίας. Η Γερμανία, λέει ο Albrecht Ritschl, δεν πλήρωσε αποζημιώσεις ούτε και στην Ελλάδα.
Συγκριτικά με τη στάση πληρωμών της Γερμανίας το 1930, τα ποσά που συζητάμε για την Ελλάδα είναι ελάχιστα. Αν κάποιος κάνει σύγκριση των χρημάτων που έχουν χαθεί λόγω της Γερμανίας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής του εικοστού αιώνα. Η Αμερική λέει, επέβαλε ένα κούρεμα στο Γερμανικό χρέος, που ουσιαστικά άφησε τη Γερμανία χωρίς κανένα χρέος το 1953. Η Γερμανία από τότε είναι σε αρίστη οικονομική κατάσταση.
Μάλιστα, η Γερμανία έκανε στάση πληρωμών το 1990, όταν, ο Chancellor Helmut Kohl αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τη συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Αυτή η συμφωνία έλεγε ότι όταν θα ενωθεί και πάλι η Γερμανία, θα ανοίξει ο λογαριασμός για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Αλλά με εξαίρεση κάτι ελάχιστα ποσά, η Γερμανία δεν πλήρωσε τίποτα. Τέλος, απαντώντας στο ποια θα ήταν η καλύτερη λύση για την Ελλάδα, λέει το εξής:
«Οι Γερμανικές πτωχεύσεις του περασμένου αιώνα δείχνουν ότι το λογικό που θα πρέπει να γίνει θα ήταν να έχουμε μια πραγματική μείωση του χρέους της Ελλάδος (debt relief). Όποιος έχει δανείσει χρήματα στην Ελλάδα θα πρέπει να παραιτηθεί από ένα σημαντικό μέρος του ποσού που του οφείλεται. Ορισμένες τράπεζες δεν θα είναι σε θέση να το αντιμετωπίσουν αυτό, οπότε θα πρέπει να υπάρξει πρόγραμμα ενίσχυσης. Για τη Γερμανία, αυτό ίσως κοστίσει ακριβό, αλλά θα πρέπει να πληρώσουμε είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο. Τουλάχιστον η Ελλάδα θα έχει τότε την ευκαιρία να ξεκινήσει από την αρχή»
Γιάνης Βαρουφάκης: «Η Ελλάδα θέλει να σταματήσει να μιμείται τον Σίσυφο» 2/2/2015
Σε τι συνοψίζεται η στρατηγική της νέας ελληνικής κυβέρνησης; Η Αθήνα θέλει «να σταματήσει να μιμείται τον Σίσυφο» λέει ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Le Monde.
«Η ορθή στρατηγική για τον Σίσυφο είναι να σταματήσει να σπρώχνει τον βράχο του, όχι να έχει στόχο να τον ανεβάσει στην κορυφή του λόφου» λέει σε μία μεταφορά που παραπέμπει στην αποπληρωμή του ελληνικού δημοσίου χρέους. «Δέχθηκαν να δανείσουν στην Ελλάδα μεγάλα ποσά για να αποπληρώσει τα χρέη της, ζητώντας της να περιορίσει τα έσοδά της. Αυτή δεν ήταν καλή ιδέα» εξηγεί και επισημαίνει: «Πρέπει να ενεργήσουμε κατά πιο έξυπνο τρόπο βρίσκοντας ένα σχέδιο που λειτουργεί προς όφελος της Ευρώπης, όχι μόνο της Ελλάδας».
«Επανεκκίνηση προγράμματος» «Είμαστε αποφασισμένοι να συνεργασθούμε με τους εταίρους μας. Δεν θα ενεργήσουμε κατά μονομερή τρόπο» διαβεβαιώνει και πάλι ο κ. Βαρουφάκης τονίζοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση προτίθεται «να κάνει «επανεκκίνηση» του προγράμματος που εφαρμοζόταν μέχρι σήμερα και στηριζόταν σε μία εσφαλμένη λογική». «Τα δύο κύρια σφάλματα των ελληνικών κυβερνήσεων εδώ και δεκαετίες είναι η διαρκής προσφυγή στον δανεισμό χωρίς σκέψη για το μέλλον και η απουσία μεταρρυθμίσεων. Αυτό θα το σταματήσουμε» προειδοποίησε.
Σε ερώτηση, πώς το ελληνικό κράτος σκοπεύει να πληρώσει τις προσεχείς λήξεις ομολόγων, ο κ. Βαρουφάκης δεν απαντά ευθέως, αλλά δηλώνει ότι σκοπεύει «να συζητήσει με τους εταίρους για να διασφαλισθεί ότι, όταν θα δανεισθούμε και πάλι, αυτό θα γίνει στο πλαίσιο ενός βιώσιμου σχεδίου». «Είναι εφικτή η εφαρμογή (αυτού του σχεδίου) σε διάστημα λίγων μηνών. Αυτό που ζητάμε είναι ένα δημοσιονομικό περιθώριο τις προσεχείς εβδομάδες για να προτείνουμε τις μεταρρυθμίσεις μας, να τις συζητήσουμε με τους εταίρους μας, να διδαχθούμε από τις συμβουλές τους και να βρούμε μαζί τα μέσα για να τελειώσουμε με την χωρίς τέλος κρίση» σημειώνει.
«Αυτή η κυβέρνηση θέλει να διαβεβαιώσει τους ξένους επενδυτές ότι θα βρουν απέναντί τους ανοικτό πνεύμα»
Σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι «εν μέσω μίας κρίσης αποπληθωρισμού, δεν είναι πολύ έξυπνο να πουλήσει κανείς τα οικογενειακά κοσμήματα για ψίχουλα. Είναι περισσότερο σώφρον να αναπτύξουμε τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους για να αυξήσουμε την αξία τους χρησιμοποιώντας έξυπνα μέσα χρηματοδότησης για να ενισχύσουμε την οικονομία μας» εξηγεί τονίζοντας, ωστόσο, ότι «δεν είναι συνετή η ανάκληση των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν ολοκληρωθεί».
Φέρνοντας ως παράδειγμα τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, ο Γιάνης Βαρουφάκης λέει ότι «οι επενδύσεις αυτές (της Cosco) είναι πολύ θετικές για την Ελλάδα». Σε γενικότερη βάση, ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας δηλώνει πως θεωρεί «τις ξένες επενδύσεις, και κυρίως τις κινεζικές, σημαντική πηγή ελπίδας για τη βελτίωση των υποδομών μας και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς μας». «Αυτή η κυβέρνηση θέλει να διαβεβαιώσει τους ξένους επενδυτές ότι θα βρουν απέναντί τους ανοικτό πνεύμα» καταλήγει.
πηγη: terrapapers.com
Spiegel: «Η Γερμανία ποτέ δεν αποπλήρωσε κατοχικό δάνειο 476 εκατ. μάρκων στην ΤτΕ – Το ποσό θα έδινε διάλειμμα ανάσας στον Τσίπρα»
Ο καταδικασμένος (1958) από Ελληνικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου (Στρατοδικείο) Μαξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του, για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το γερμανικό κράτος «για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα»! Πέθανε «πλήρης ημερών» το 1972 (!), αφού προηγουμένως είχε απαλλαχθεί και αυτός για τη δράση του στην Ελλάδα με βούλευμα, παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε.
Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει να κλείνει από το 1959 (!) το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου και να σταματά η δίωξη Γερμανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, 68 χρόνια μετά την έναρξη του Β΄ Π. Π., λειτουργούν ακόμα τα αντίστοιχα γραφεία στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία και τη Γερμανία, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε Ναζί, τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα ένα χούφταλο των 90 -100 χρονών, διότι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, τα «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας» δεν παραγράφονται!
«Ελληνικές απαιτήσεις για επανορθώσεις: η ληστεία τράπεζας από τους Ναζί»
Είναι ο τίτλος άρθρου που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού «Der Spiegel» και αναφέρεται σε «σκέψεις που υπάρχουν στην Αθήνα να απαιτήσει γερμανικά χρέη από το 1942». Στο άρθρο τονίζεται ότι «όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού στην Ευρώπη οικονομικοί εμπειρογνώμονες των Ναζί λεηλάτησαν χώρες υπό κατοχή με ανέντιμες μεθόδους».
Το δημοσίευμα κάνει λόγο για δάνειο ύψους 476 εκατομμυρίων κατοχικών μάρκων, που χορήγησε η Τράπεζα της Ελλάδος το 1942 στο γερμανικό Ράιχ, το οποίο η Γερμανία ποτέ δεν αποπλήρωσε. «Ξανά και ξανά και ιδιαίτερα από τότε που στην Ελλάδα ανέλαβε η νέα κυβέρνηση κυκλοφορεί στην Αθήνα η ιδέα: δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε αυτά τα χρήματα, να μπαλώσουμε έτσι την τρύπα στον ελληνικό προϋπολογισμό και ταυτόχρονα να «την φέρουμε» στους αντιπαθητικούς Γερμανούς;» αναφέρει ο συντάκτης.
Προσθέτει δε ότι η επιστημονική υπηρεσία της γερμανικής Βουλής υπολόγισε το 2012 την αξία του δανείου με τους τόκους στα 8,25 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ γνωμοδότηση της ελληνικής κυβέρνησης το υπολογίζει σε 11 δισεκατομμύρια. «Αυτό το ποσό θα αρκούσε προκειμένου να δώσει στον Τσίπρα τουλάχιστον ένα διάλειμμα ανάσας» τονίζει το Spiegel, αλλά διευκρινίζει ότι η γερμανική κυβερνηση δηλώνει ότι όλες οι απαιτήσεις της Ελλάδας για πολεμικές αποζημιώσεις έχουν είτε πληρωθεί είτε εκπνεύσει, το αργότερο με τη «Συμφωνία 2+4» του 1990.
Η νομική κατάσταση ωστόσο, επισημαίνεται στο δημοσίευμα, δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά «ενάντια της βούλησης της γερμανικής κυβέρνησης ο Τσίπρας δεν θα πάρει, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, αυτά τα χρήματα» και «την τρύπα στον προϋπολογισμό του πρέπει να την μπαλώσει διαφορετικά». Στο δημοσίευμα περιλαμβάνεται ακόμη ιστορική αναδρομή στις μεθόδους οικονομικής εκμετάλλευσης των υπό κατοχή χωρών από τους ναζί και επαναλαμβάνεται η δήλωση του Γερμανού ιστορικού ‘Αλμπρεχτ Ριτσλ ότι «η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης χρεών του 20ού αιώνα».
Το γερµανικό κατοχικό δάνειο. Δανεικά κι Αγύριστα
Το συγκλονιστικό απόσπασμα που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο του Τάσου Μ. Ηλιαδάκη «Οι Επανορθώσεις και το Γερμανικό Κατοχικό Δάνειο» από τις εκδόσεις «Πελασγός».
Όπως σηµειώνει ο Ε. Τσουδερός, «είχαµε µπη στον πόλεµο χωρίς καµµία προσυνεννοήση µε τους Συµµάχους, ούτε για τας απέναντί µας υποχρεώσεις των κατά τον πόλεµο,ούτε για τας εκ της νίκης ωφελείας µας…». Δηλαδή εντελώς αντίθετα µε την επιτήδεια ουδέτερη Τουρκία που µέχρι το τέλος του πολέµου παζάρευε την είσοδό της στον πόλεµο πότε µε τον Άξονα και πότε µε τους «συµµάχους».
Εµείς αναλάβαµε, όπως υπογραµµίζει ο Γκαίµπελς, «να βγάλουµε τα κάστανα από τη φωτιά για λογαριασµό των Άγγλων». Ο γ. διευθυντής της UN RRA θα διαπιστώσει ότι οι καταστροφές υπήρξαν πρωτοφανείς. Όµως το 1946 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Τσαλδάρης διατύπωνε «την βαθυτάτην απογοήτευσιν και αηδίαν του ελληνικού λαού δια την κακοµεταχείρισιν της Ελλάδος υπό των συµµάχων της».
Με τον νόµο 108/1941, της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου, το γερµανικό κράτος απαλλασσόταν από κάθε υποχρέωση αποζηµίωσης για τα εµπορεύµατα που είχε λεηλατήσει στο τελωνείο του Πειραιά. Τον επόµενο χρόνο, µε τον νόµο 1586/1942 η Ελλάδα αποζηµίωνε τους Γερµανούς υπηκόους, «διά πάσας τας λόγω των πολεµικών επιχειρήσεων επί ελληνικού κρατικού εδάφους προξενηθείσας ή προξενουµένας έτι ζηµίας». Πληρώναµε αποζηµιώσεις αµέσως και τοις µετρητοίς επειδή µας λεηλατούσαν, επειδή µας στερούσαν την επόµενη ηµέρα.
Επί 50 χρόνια µετά η Δηµοκρατική Γερµανία αρνιέται ακόµα και αυτά τα χρήµατα να µας επιστρέψει. Στις 22.10.1942 ο γ. διευθυντής του υπ. Οικονοµικών έγραφε σε έκθεσή του. «Δεν έχοµε νόµισµα. Η παραγωγή διαρκώς πίπτει. Αι τιµαί υψώθησαν εις αφάνταστα επίπεδα. Λιµώττοµεν. Ασθενούµεν. Η θνησιµότης αυξάνει απειλητικώς. Εκφυλιζόµεθα βαθµιαίως, υλικώς τε και ηθικώς». Αυτή η Ελλάδα του λιµού, της απειλητικά αυξανόµενης θνησιµότητας και του εκφυλισµού, πίστωνε τους επιδροµείς της.
Με µοναδικό για ολόκληρη την Ευρώπη πληθωρισµό, που µας επέβαλαν οι Αρχές Κατοχής, κατέστρεψαν τη Δραχµή. Οι κάτοχοι χαρτονοµισµάτων, οµολογιών, καταθέσεων έχαναν τις περιουσίες τους. Τον Νοέµβριο του 1944 µια νέα δραχµή ισοδυναµούσε µε 50 δισ. παλαιών δραχµών. Οι ξένοι όµως δανειστές µας απαιτούσαν τα δάνειά τους όχι σε κατοχικές δραχµές, αλλά σε σταθερό νόµισµα.
Από το 1824 µέχρι το 1932, η Ελλάδα είχε δανειστεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. Χρυσά φράγκα. Μέχρι τότε είχαµε καταβάλει µόνο για τόκους και χρεωλύσια 2,383 δισ. Φράγκα. Μετά το 1932 είχαµε σταµατήσει τον εξωτερικό δανεισµό. Η κατοχή και η ανασυγκρότηση από αυτήν µας οδήγησαν και πάλι στη Διεθνή Τράπεζα. Η τελευταία για να µας δανείσει έθεσε όρο τον προηγούµενο διακανονισµό των προπολεµικών µας χρεών. Δηλαδή θα µας έδινε δάνειο για να ξεπληρώσουµε και πάλι τις τοκοχρεωλυτικές δόσεις των προπολεµικών µας δανείων που ήδη είχαµε ξεπληρώσει και µε το παραπάνω.
Η Γιουγκοσλαβία είχε ήδη κατ’ επανάληψη δανειστεί από τη Διεθνή Τράπεζα δίχως να της τεθεί τέτοιος όρος. Όταν στην Τουρκία τέθηκε τέτοιος όρος, συνοδευόµενος µε διακριτική κριτική της ακολουθούµενης οικονοµικής πολιτικής, η Τουρκία ζήτησε την άµεση αναχώρηση του εκπροσώπου της Διεθνούς Τράπεζας. Η τελευταία και συµµορφώθηκε προς την τουρκική αξίωση και το δάνειο της χορήγησε5.
Το 1962 η Ελλάδα, υπό την πίεση των Δυτικών Μ.Δ. µε προεξάρχουσα τη Δ. Γερµανία, αναγνώρισε εις το ακέραιον την ονοµαστική αξία των προπολεµικών της δανείων. Τότε, το εξωτερικό µας χρέος ήταν 232 εκατ. δολάρια, ενώ µόνο το Κ.Δ., που µας χρωστούσε η Γερµανία, ήταν µαζί µε τους τόκους 398 εκατ. δολάρια. Την ίδια στιγµή η Γιουγκοσλαβία αναγνώρισε µόνο το 6,5% της ονοµαστικής αξίας των προπολεµικών της δανείων. Από την άλλη πλευρά, η Γερµανία, από τις µέχρι το 1939 καταθέσεις στο έδαφός της, επέστρεφε το 13,5% και σε σπάνιες περιπτώσεις το 20%. Τα υπόλοιπα τα κρατούσε για την ανασυγκρότησή της !!!
Στη δίωξη των εγκληµατιών του πολέµου φανήκαµε «αµείλικτοι» [1]
Από το τέλος του πολέµου µέχρι το 1959 υποβλήθηκαν 911 µηνύσεις για δίωξη εγκληµατιών πολέµου. Από αυτούς δικάστηκε µόνο ΕΝΑΣ και αυτός αθωώθηκε. Στις 26.1.1959 ο Καραµανλής, αυτός ο ύπουλος ανθέλληνας προδότης, ο δονητής πολυτελείας της κοσμικής Αθήνας, φέρνει στη Βουλή και ψηφίζεται ο νόµος 4061/1959 «περί αναστολής διώξεων των εγκληµατιών πολέµου». Ένα χρόνο αργότερα, µε τον νόµο 4122/1960, ο σφαγέας της Θεσσαλονίκης Μέρτεν αποδίδεται στη Δ. Γερµανία, η οποία δεν του είχε ασκήσει δίωξη !!! Τα θύµατά του όµως ακόµα και σήµερα δεν έχουν αποζηµιωθεί, Ω ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ!!! διάβασε λεπτομέρειες [1]
Το Σεπτέμβριο του 1960, η γερμανική εφημερίδα Ηχώ του Αμβούργου και το περιοδικό Spiegel δημοσιεύουν αφηγήσεις του Μαξ Μέρτεν σύμφωνα με τις οποίες ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Δημήτρης Μακρής, η σύζυγός του Δοξούλα Λεοντίδου και ο Γεώργιος Θεμελής, νομάρχης Πέλλας κατά την Κατοχή και υφυπουργός Άμυνας επί κυβέρνησης Καραμανλή, ήταν έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών κατοχής και λάμβαναν τις αμοιβές από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.
Ο Μαξ Μέρτεν, από τη φυλακή, αποκαλύπτει πως η σύζυγος του υπουργού Εσωτερικών Δημήτρη (Τάκο) Μακρή, η Δοξούλα Λεοντίδου, ήταν προσωπική του γραμματέας στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Κατοχής και την κάλεσε ως μάρτυρα υπεράσπισης στη δίκη του! Το σκάνδαλο θα λάβει αργότερα ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις όταν ο Μέρτεν καταδικαστεί σε 25 χρόνια κατά συγχώνευση και θα «ωφεληθεί» αργότερα με την σκανδαλώδη απέλασή του στη Δυτική Γερμανία.
Ο σάλος που ξεσπάει απλώνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και πολλές αμερικανικές εφημερίδες αφιερώνουν άρθρα στο θέμα φέρνοντας σε δυσχερή θέση το Στέητ Ντηπάρτμεντ που στήριζε ανοιχτά την κυβέρνηση Καραμανλή. Η δυτικογερμανική κυβέρνηση εκφράζει τη λύπη της μετά από έντονα ελληνικά διαβήματα και δεν τόλμησε να λάβει παραπέρα σαφή θέση κρατώντας τις αποστάσεις. Για να αποδείξει τους ισχυρισμούς του ο Μέρτεν στους Έλληνες δημοσιογράφους, τους δείχνει το ενυπόγραφο λεύκωμα με αναμνηστικές φωτογραφίες που του χάρισε η Δοξούλα Λεοντίδου όταν αυτή, δούλευε μαζί του στη γερμανική διοίκηση στη Θεσσαλονίκη στην Κατοχή.
Στη δίωξη των εγκληµατιών πολέµου η µετακατοχική Γερµανία µας µιµήθηκε. Όπως επισηµαίνει ο Rondholz, «οι κύριοι υπεύθυνοι της σφαγής των Καλαβρύτων δεν ελογοδότησαν ποτέ!». Όχι µόνο δεν λογοδότησαν, αλλά οι υπεύθυνοι «και αν ζούσαν, τα γερµανικά δικαστήρια θα τους αθώωναν»
Σ’ αυτό το συμπέρασμα οδηγεί η ανάκριση της εισαγγελίας του Bochum για έναν αξιωματικό που είχε λάβει μέρος στην επιχείρηση των Καλαβρύτων. Στο πόρισμα της προανάκρισης αναφέρεται ότι «τα αντίποινα ήταν αναγκαία και επιτρεπτά από το διεθνές δίκαιο, ώστε να αναγκαστούν οι αντίπαλοι, δηλαδή οι αντάρτες, να τηρήσουν το διεθνές δίκαιο, επομένως, δεν είναι παράνομη και η καθ’ οιονδήποτε τρόπο συμμετοχή σ’ αυτά». Ετσι έτσι … δώστε δημοκρατουρία να φάνε οι χριστιανικοί βυζαντινοζήτουλες τα ηλίθια ελληνικά μαϊμουδάκια.
Δηλαδή το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, οι σφαγές της Βιάνου, του Διστόμου και τόσες άλλες ήταν σύννομες και αναγκαίες κατά το διεθνές δίκαιο! Απομένει να ζητήσουμε συγγνώμη από τη μετακατοχική Γερμανία για την κατοχική λεηλασία, τις ομηρίες, τις σφαγές και όχι να ζητάμε επανορθώσεις, αποζημιώσεις και την επιστροφή του Κ.Δ. Αυτά, όπου να ’ναι, σύμφωνα με το πόρισμα της παραπάνω προανάκρισης, θα μας τα ζητά η Γερμανία.
Το 1959 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας ζητούσε δάνειο 400 εκατ. DM από τη Γερμανία. Η τελευταία μας χρωστούσε το Κ.Δ. και ήταν τότε, μαζί με τους τόκους, 1,6 δισ. DM. Ζητούσαμε δανεικά μόλις το τέταρτο των όσων μας χρωστούσαν. Οι Γερμανοί γι’ αυτό ζητούσαν παραχωρήσεις. Ζητούσαν την επιστροφή των περιουσιών τους στην Ελλάδα, συμβάσεις εγκατάστασης και ναυτιλίας, την αναστολή δίωξης των εγκληματιών πολέμου … Για να πετύχουμε το δάνειο, 200 εκατ. DM τελικά, αναγκαστήκαμε «εις πολλάς ουσιώδεις παραχωρήσεις»
Οι τρεις χώρες του Άξονα, η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία, ανήκουν στη λέσχη των επτά πιο πλούσιων βιομηχανικών κρατών. Αυτοί που σταμάτησαν το χρόνο και σαπουνοποίησαν ακόμα και τους αμάχους, αυτοί που περιφρόνησαν κάθε αξία, αυτοί που καταδίκασαν ακόμα και τα όνειρα, αυτοί με τους «συμμάχους» προσδιόρισαν τη ναζιστική θηριωδία στιγμιαία. Για όλα έφταιγε ο Χίτλερ, οι … πρωταίτιοι. Όμως η γερμανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, που επί 50 χρόνια αρνιέται να επανορθώσει, ευθύνεται για το διαρκές.Επί 50 χρόνια αυτή η πολιτική δεν αναρωτήθηκε ποιες επανορθώσεις και ποιες αποζημιώσεις μπορούν να επανορθώσουν τον υποσιτισμό, τον λιμό και τον εξ ασιτίας θάνατο; Την παιδική ατροφικότητα που ξεπέρασε το 75% και την αδενοπάθεια που έφθασε το 60% για τα παιδιά της σχολικής ηλικίας; Τη φυματίωση και την ελονοσία;
Την υπανάπτυξη στην οποία καταδίκασαν τη μετακατοχική Ελλάδα και την ανήκεστο ψυχική βλάβη που κληροδότησε σε δυο τουλάχιστον ελληνικές γενιές; Όμως η γερμανική πολιτική ήταν αυτή που πρωτοστάτησε ώστε ο ΟΗΕ να υποχρεώσει το Ιράκ, μετά τον πόλεμο του Κόλπου το 1991, στην καταβολή επανορθώσεων σε κράτη, ιδιώτες και εταιρείες, μεταξύ των οποίων και γερμανικές. Μόνο για την κατάσβεση των πυρκαγιών στις πετρελαιοπηγές του Κουβέιτ, η απαίτηση έφθανε το 1 δισ. Δολάρια.
Την ίδια ώρα η επανενωμένη δημοκρατουρική Γερμανία έλεγε στην Ελλάδα: Η ναζιστική Γερμανία σας λεηλάτησε, σας πήρε τα λεφτά, σας καταδίκασε στην υπανάπτυξη. Για όλα αυτά η Δημοκρατική Γερμανία δεν αναγνωρίζει επανορθώσεις. Έτσι, όμως, μετέτρεψε την υψηλή διπλωματία σε υψηλή διπροσωπία και ταύτισε τον υποστηρικτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τον εμπνευστή των ναζιστικών εγκλημάτων.
Αυτό όμως είναι κατάφωρα άδικο για τον γερμανικό λαό. Με αυτήν την υψηλή διπροσωπία οι καλές σχέσεις έχουν νόημα μόνο στο μέτρο που μας προστατεύουν από αυτήν. Όμως η Ελλάδα και οι Έλληνες επιθυμούν και προωθούν τις καλές ελληνογερμανικές σχέσεις, απαλλαγμένες από το χθες, με τον γερμανικό λαό, τον γερμανικό τύπο και τους πολιτικούς.
Αυτήν τη δυσφημιστική καμπάνια εναντίον των Ελλήνων μόνον κάποιος που τους μισεί πραγματικά θα μπορούσε να την ξεκινήσει. Επιπλέον, μόνον κάποιος που έχει πρόσβαση στα παγκόσμια ΜΜΕ θα μπορούσε να την κάνει παγκόσμια. Εδώ, δηλαδή, μιλάμε για έναν συνδυασμό προδιαγραφών, τα οποία από τη φύση τους δεν μπορούν να τα πληρούν πολλοί λαοί.
Δεν μπορεί να είναι ο λαός του Μπαγκλαντές, για παράδειγμα. Αυτοί, οι οποίοι μισούν σ’ αυτόν τον βαθμό τους Έλληνες, δεν είναι πολλοί. Στην πραγματικότητα είναι μόνον ένας λαός. Οι Εβραίοι. Οι Εβραίοι μισούν τους Ελληνες θανάσιμα. Το μίσος τους εναντίον των Ελλήνων γιορτάζουν στη μεγαλύτερη εθνική τους γιορτή τη Χανουκά. Αυτοί οι Εβραίοι είναι και οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν παγκόσμια προπαγάνδα εις βάρος των εθνικών τους εχθρών.Οι Γερμανοί και η Γερμανία είναι το «μέσον» του ιμπεριαλισμού κάποιων άλλων. Κάποιοι εκμεταλλεύονται τη δύναμη και το μέγεθος του γερμανικού λαού, για να εξυπηρετήσουν δικά τους σχέδια. Τα γερμανικά επίσημα «χείλη» χρησιμοποιούνται, για να πουν αυτά, που βολεύουν ξένα «μυαλά» και όχι τα γερμανικά. Είναι ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ αυτά που διαβάζεις και συνήθως στα ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ κρύβονται τα μεγαλύτερα μυστικά. Εχω πει επανειλημένως
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΝΕ ΤΟ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΑυτή είναι βασική αρχή Προπαγάνδας. [3]
Η κυβέρνηση της υπό εβραϊκής κατοχής Γερμανίας
Βλέποντας κάποιος τη σημερινή γερμανική κυβέρνηση, διαπιστώνει εύκολα όλα αυτά τα πολύ ύποπτα πράγματα. Εκ των δεδομένων ύποπτα, εφόσον θεωρούμε ότι η γερμανική κυβέρνηση είναι μια κυβέρνηση ενός υποδουλωμένου κράτους και άρα εκ των δεδομένων είναι μια κυβέρνηση χαφιέδων και λακέδων των κατακτητών της. Μια κυβέρνηση, η οποία εξυπηρετεί ξένα προς τα γερμανικά συμφέροντα και στην πραγματικότητα στρέφει τη Γερμανία εναντίον ολόκληρης της Ευρώπης.
Μια κυβέρνηση, η οποία πολύ εύκολα λέει ψέματα στον γερμανικό λαό. Μια κυβέρνηση, η οποία απειλεί τα συμφέροντά του, εφόσον με τη στάση της απειλεί το ευρώ και άρα τα συλλογικά συμφέροντα του γερμανικού λαού. Μια κυβέρνηση, η οποία απειλεί την ευρωπαϊκή ενότητα, εφόσον διαδίδει φήμες εναντίον ευρωπαϊκών λαών, όπως είναι οι Έλληνες. Επιβάλλει ρατσιστικά στερεότυπα, προκειμένου να φέρει εις πέρας τους σχεδιασμούς των [3] Εβραίων αφεντικών της.
Η Ελλάδα έπεσε θύμα «επίθεσης» αυτής της κυβέρνησης. Θύμα επίθεσης τόσο στο λεκτικό επίπεδο όσο και στο οικονομικό επίπεδο, εφόσον εξαιτίας της Γερμανίας οδηγήθηκε στο ΔΝΤ. Όμως, από τη στιγμή που η Ελλάδα δέχθηκε πρώτη «επίθεση» από τη Γερμανία, έχει την ευκαιρία να «αντεπιτεθεί» και η ίδια. Τώρα είναι η ευκαιρία της Ελλάδας για «αντεπίθεση». Να επιτεθεί στο ναζιστικό καθεστώς της Μέρκελ. Στο καθεστώς της πρώην χαφιέ της Στάζι. Στο καθεστώς, το οποίο συνεργάζεται και πάλι με τις «φίρμες» των δήθεν «Ολοκαυτωμάτων».
Άλλωστε, δεν χρειάζεται να το ψάξει κάποιος και πολύ. Οι ίδιοι άνθρωποι, που στήριζαν οικονομικά τον Χίτλερ, είναι αυτοί, οι οποίοι σήμερα στηρίζουν και το καθεστώς της Μέρκελ. Ή μήπως δεν γνωρίζει η Μέρκελ ότι ο Τρισέ, ο Στρος, ο Άκερμαν ή ο Σόρος είναι Εβραίοι όπως ήταν άλλωστε και οι χρηματοδότες του Χίτλερ; Δεν γνωρίζει ότι και πάλι πίσω από όλους αυτούς κρύβονται οι Rothschild, οι Rockefeller και όλη η υπόλοιπη εβραϊκή συμμορία των παλαιών τοκογλύφων τύπου Goldman, Lehman ή Sachs; Δεν γνωρίζει η Μέρκελ ότι και η ίδια εργάζεται για τα συμφέροντα αυτών, που στην κυριολεξία «πίνουν» το αίμα των λαών;
Πόσο αξιόπιστη μπορεί να είναι μια τέτοια κυβέρνηση; Πόσο μπορεί να αντιπροσωπεύει τον γερμανικό λαό μια κυβέρνηση σαν αυτήν της Μέρκελ; Μια κυβέρνηση, η οποία είναι εμφανές ότι πάσχει σε επίπεδο προσώπων, εφόσον οι κορυφαίοι της παράγοντες όχι μόνον είναι του χείριστου επιπέδου, αλλά ταυτόχρονα είναι και εκβιάσιμοι. Εκβιάσιμοι, είτε εξαιτίας προσωπικών τους επιλογών είτε εξαιτίας της αδυναμίας τους να «υπάρξουν» ως σημαντικά ή λαμπερά πρόσωπα μακριά από την εξουσία.
Πόσο διαφέρει η σημερινή κυβέρνηση της Γερμανίας από την κυβέρνηση του εκβιαζόμενου και αγράμματου δεκανέα Χίτλερ; Την κυβέρνηση του ομοφυλόφιλου Ρεμ; Την κυβέρνηση του κουτσού Γκαίμπελς; Την κυβέρνηση του κοτοπουλά Χίμλερ. Την κυβέρνηση των «τίποτε», που «υπήρχαν» μόνον μέσα από τις θέσεις εξουσίας του Ράιχ; Την κυβέρνηση, που αναδείχθηκε μέσα από τη «λάσπη» της γερμανικής κοινωνίας. Την κυβέρνηση, που αιματοκύλισε την Ευρώπη και τη Γερμανία ακριβώς όταν εξέλειψαν από την εξουσία της Γερμανίας άνθρωποι της ποιότητας και της καλλιέργειας του Φον Χίντεμπουργκ και πολλών άλλων ευπατρίδηδων Γερμανών.
Τέτοια κυβέρνηση, του κοινωνικού «κατακαθιού» είναι και η σημερινή κυβέρνηση της κατακτημένης Γερμανίας. Η κυβέρνηση της υπό εβραϊκής κατοχής Γερμανίας. Μια κυβέρνηση κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της κυβέρνησης των Ναζί, όπου, ελλείψει «Χίντεμπουργκς», τους πρωταγωνιστικούς ρόλους τούς έχουν αγράμματοι, ομοφυλόφιλοι, και ανάπηροι. Μια κυβέρνηση-ντροπή για τον περήφανο γερμανικό λαό. Καγκελάριος είναι μια χαφιές της Στάζι. Μια χαφιές, για την οποία είναι γνωστό στη Γερμανία ότι την «έσπρωξε» στην κορυφή της πολιτικής σκηνής ο προϊστάμενός της στη Στάζι Εβραίος κύριος Schnur.
Υπουργός Εξωτερικών σ’ αυτήν την κυβέρνηση είναι μια τελειωμένη «αδερφή». Υπουργός Οικονομικών ένας σακάτης. Αυτοί, δηλαδή, που στη σύγχρονη οικονομία μπαίνουν σαν στρατηγοί επικεφαλής του ιμπεριαλιστικού «πολέμου» της Γερμανίας, έχουν «ιδιομορφίες». Ο ένας είναι «κουτσός» και ο άλλος «παρδαλός». Αν κάποιος αναρωτιέται γιατί είμαστε τόσο ωμοί στους χαρακτηρισμούς μας και τόσο politically incorrect απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους, η αιτία είναι η οργή.
Είμαστε πολύ οργισμένοι μ’ αυτούς, για να σεβόμαστε τις πολιτικές «ορθότητες». Είμαστε πολύ οργισμένοι μ’ αυτούς, για να είναι για εμάς απλοί ομοφυλόφιλοι ή άνθρωποι με ειδικές «ικανότητες». Οι άνθρωποι αυτοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα και στους Έλληνες με τρόπο όχι μόνον άδικο, αλλά και ρατσιστικό. Αυτό είναι που δεν ανεχόμαστε. Δεν ανεχόμαστε μια «αδερφή» —που μπορεί να «διασκεδάζει» λαθρομετανάστες σε καμπινέδες του Βερολίνου— να κουνάει απειλητικά το «δάκτυλό» του σε έναν λαό, που αν μη τι άλλο «τάισε» την ανθρωπότητα με το πνεύμα του.
Έναν λαό εργατικό και τον οποίον οι Γερμανοί τον γνωρίζουν καλά, γιατί έχει εργαστεί επί δεκαετίες στις ίδιες γερμανικές φάμπρικες. Έναν λαό, που, σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, εργάζεται πολύ περισσότερο από τον γερμανικό. Έναν λαό περήφανο και νοικοκύρη, ο οποίος εκτός όλων των άλλων έχει εφεύρει την έννοια του φιλότιμου. Αυτόν τον λαό ο Βέστερβελε τον κατηγόρησε σαν άχρηστο, που σαν τέτοιος πρέπει να παίρνει τα χρήματα με τρόπο τέτοιο, που να μην κακομαθαίνει. Αυτά είπε ο αυτόκλητος «δάσκαλος» των Ελλήνων. Η «αδερφή» του Ρήνου. Ο κίναιδος της Αλεξάντερ Πλατς. Ο ευτυχισμένος της «Γερμανολιμνούπολης», εφόσον ήταν γκόμενος κάποιου «Μίκυ».
Αυτό ακριβώς καταγγέλλουμε. Όλοι αυτοί οι εκβιάσιμοι άνθρωποι είναι υποχείρια του Σιωνισμού. [3] Τραίνα θα έπρεπε να πλένει η Μέρκελ, αν η Γερμανία ήταν ελεύθερη και ως εκ τούτου βασίλευε σ’ αυτήν η αξιοκρατία. Φίρμα μόνον σε κάτι κλαμπ τύπου «γαλάζια συκιά» θα ήταν ο Βέστερβελε μακριά από την εξουσία. Τι νόημα θα μπορούσε να δώσει στη ζωή του χωρίς εξουσία ο ανάπηρος και εμφανώς μισάνθρωπος πλέον Σόιμπλε;
Για εμάς είναι βέβαιον ότι όλοι αυτοί εκβιάζονται από τους Εβραίους και εκτελούν εντολές τους. Για λόγους, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε, οι Αμερικανοί «κατακτητές» της Γερμανίας έχασαν τον έλεγχό της και τον πήραν οι Εβραίοι. Αυτούς τους Εβραίους αναζητούμε στον σημερινό σχεδιασμό.
Πληρώστε ΜΠΑΤΑΧΤΣΗΔΕΣ
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομικής ιστορίας Albrecht Ritschl εξηγεί ότι η πιο αφερέγγυα χώρα του εικοστού αιώνα ήταν η Γερμανία και ότι, τα ποσά τα οποία συζητάμε για την Ελλάδα είναι ψίχουλα μπροστά σε αυτά που δεν έχει πληρώσει η Γερμανία. Η Γερμανία εξηγεί, είναι υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες πτωχεύσεις στη σύγχρονη ιστορία. Και μόνο με την επέμβαση της Αμερικής, που θυσίασε τεράστια χρηματικά ποσά στον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μπόρεσε η Γερμανία να σταθεροποιηθεί οικονομικά. Η ζημιά λέει στην Αμερική αλλά και στην παγκόσμια οικονομία ήταν τεράστια.
Αμέσως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Αμερική, με ελάχιστες εξαιρέσεις, περιόρισε τη δυνατότητα των συμμάχων να ζητήσουν πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Για τη Γερμανία αυτό ήταν μια σανίδα σωτηρίας. Η Γερμανία, λέει ο Albrecht Ritschl, δεν πλήρωσε αποζημιώσεις ούτε και στην Ελλάδα.
Συγκριτικά με τη στάση πληρωμών της Γερμανίας το 1930, τα ποσά που συζητάμε για την Ελλάδα είναι ελάχιστα. Αν κάποιος κάνει σύγκριση των χρημάτων που έχουν χαθεί λόγω της Γερμανίας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής του εικοστού αιώνα. Η Αμερική λέει, επέβαλε ένα κούρεμα στο Γερμανικό χρέος, που ουσιαστικά άφησε τη Γερμανία χωρίς κανένα χρέος το 1953. Η Γερμανία από τότε είναι σε αρίστη οικονομική κατάσταση.
Μάλιστα, η Γερμανία έκανε στάση πληρωμών το 1990, όταν, ο Chancellor Helmut Kohl αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τη συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Αυτή η συμφωνία έλεγε ότι όταν θα ενωθεί και πάλι η Γερμανία, θα ανοίξει ο λογαριασμός για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Αλλά με εξαίρεση κάτι ελάχιστα ποσά, η Γερμανία δεν πλήρωσε τίποτα. Τέλος, απαντώντας στο ποια θα ήταν η καλύτερη λύση για την Ελλάδα, λέει το εξής:
«Οι Γερμανικές πτωχεύσεις του περασμένου αιώνα δείχνουν ότι το λογικό που θα πρέπει να γίνει θα ήταν να έχουμε μια πραγματική μείωση του χρέους της Ελλάδος (debt relief). Όποιος έχει δανείσει χρήματα στην Ελλάδα θα πρέπει να παραιτηθεί από ένα σημαντικό μέρος του ποσού που του οφείλεται. Ορισμένες τράπεζες δεν θα είναι σε θέση να το αντιμετωπίσουν αυτό, οπότε θα πρέπει να υπάρξει πρόγραμμα ενίσχυσης. Για τη Γερμανία, αυτό ίσως κοστίσει ακριβό, αλλά θα πρέπει να πληρώσουμε είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο. Τουλάχιστον η Ελλάδα θα έχει τότε την ευκαιρία να ξεκινήσει από την αρχή»
Γιάνης Βαρουφάκης: «Η Ελλάδα θέλει να σταματήσει να μιμείται τον Σίσυφο» 2/2/2015
Σε τι συνοψίζεται η στρατηγική της νέας ελληνικής κυβέρνησης; Η Αθήνα θέλει «να σταματήσει να μιμείται τον Σίσυφο» λέει ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Le Monde.
«Η ορθή στρατηγική για τον Σίσυφο είναι να σταματήσει να σπρώχνει τον βράχο του, όχι να έχει στόχο να τον ανεβάσει στην κορυφή του λόφου» λέει σε μία μεταφορά που παραπέμπει στην αποπληρωμή του ελληνικού δημοσίου χρέους. «Δέχθηκαν να δανείσουν στην Ελλάδα μεγάλα ποσά για να αποπληρώσει τα χρέη της, ζητώντας της να περιορίσει τα έσοδά της. Αυτή δεν ήταν καλή ιδέα» εξηγεί και επισημαίνει: «Πρέπει να ενεργήσουμε κατά πιο έξυπνο τρόπο βρίσκοντας ένα σχέδιο που λειτουργεί προς όφελος της Ευρώπης, όχι μόνο της Ελλάδας».
«Επανεκκίνηση προγράμματος» «Είμαστε αποφασισμένοι να συνεργασθούμε με τους εταίρους μας. Δεν θα ενεργήσουμε κατά μονομερή τρόπο» διαβεβαιώνει και πάλι ο κ. Βαρουφάκης τονίζοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση προτίθεται «να κάνει «επανεκκίνηση» του προγράμματος που εφαρμοζόταν μέχρι σήμερα και στηριζόταν σε μία εσφαλμένη λογική». «Τα δύο κύρια σφάλματα των ελληνικών κυβερνήσεων εδώ και δεκαετίες είναι η διαρκής προσφυγή στον δανεισμό χωρίς σκέψη για το μέλλον και η απουσία μεταρρυθμίσεων. Αυτό θα το σταματήσουμε» προειδοποίησε.
Σε ερώτηση, πώς το ελληνικό κράτος σκοπεύει να πληρώσει τις προσεχείς λήξεις ομολόγων, ο κ. Βαρουφάκης δεν απαντά ευθέως, αλλά δηλώνει ότι σκοπεύει «να συζητήσει με τους εταίρους για να διασφαλισθεί ότι, όταν θα δανεισθούμε και πάλι, αυτό θα γίνει στο πλαίσιο ενός βιώσιμου σχεδίου». «Είναι εφικτή η εφαρμογή (αυτού του σχεδίου) σε διάστημα λίγων μηνών. Αυτό που ζητάμε είναι ένα δημοσιονομικό περιθώριο τις προσεχείς εβδομάδες για να προτείνουμε τις μεταρρυθμίσεις μας, να τις συζητήσουμε με τους εταίρους μας, να διδαχθούμε από τις συμβουλές τους και να βρούμε μαζί τα μέσα για να τελειώσουμε με την χωρίς τέλος κρίση» σημειώνει.
«Αυτή η κυβέρνηση θέλει να διαβεβαιώσει τους ξένους επενδυτές ότι θα βρουν απέναντί τους ανοικτό πνεύμα»
Σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι «εν μέσω μίας κρίσης αποπληθωρισμού, δεν είναι πολύ έξυπνο να πουλήσει κανείς τα οικογενειακά κοσμήματα για ψίχουλα. Είναι περισσότερο σώφρον να αναπτύξουμε τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους για να αυξήσουμε την αξία τους χρησιμοποιώντας έξυπνα μέσα χρηματοδότησης για να ενισχύσουμε την οικονομία μας» εξηγεί τονίζοντας, ωστόσο, ότι «δεν είναι συνετή η ανάκληση των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν ολοκληρωθεί».
Φέρνοντας ως παράδειγμα τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, ο Γιάνης Βαρουφάκης λέει ότι «οι επενδύσεις αυτές (της Cosco) είναι πολύ θετικές για την Ελλάδα». Σε γενικότερη βάση, ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας δηλώνει πως θεωρεί «τις ξένες επενδύσεις, και κυρίως τις κινεζικές, σημαντική πηγή ελπίδας για τη βελτίωση των υποδομών μας και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς μας». «Αυτή η κυβέρνηση θέλει να διαβεβαιώσει τους ξένους επενδυτές ότι θα βρουν απέναντί τους ανοικτό πνεύμα» καταλήγει.
πηγη: terrapapers.com