Στο χαμόγελο του ΓΑΠ, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, η απάντηση του Τσίπρα ήταν ένα σκαμμένο πρόσωπο. Και ένας έρπης, που δείχνει την αγωνία, τον αγώνα, τον πόνο και την οδύνη γιατί δεν κατάφερε κάτι καλύτερο. Εγώ αυτόν τον πολεμιστή τον σέβομαι.
του Νίκου Μωραΐτη στο altsantiri
Υπάρχουν πολλοί που έρχονται σήμερα να πανηγυρίσουν επειδή ο Τσίπρας φέρνει από τις Βρυξέλλες σκληρό μνημόνιο.
Ο πολιτικάντης Άδωνις από το πρωί το διαλαλεί: «Το αντι-μνημόνιο πέθανε». Ως εδώ, όμως, ο χορός τους πάνω στο πτώμα της χώρας που άφησαν. Αρκετά ζαλισμένους μας βρήκαν σήμερα από το χαστούκι του μνημονίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ξεχάσουμε.
Ο Τσίπρας, πριν υπογράψει, πάλεψε με τα θηρία, με κλειστές τράπεζες, με την απειλή για κούρεμα καταθέσεων, με όλη τη δημοκρατική Ευρώπη να φωνάζει για το επαπειλούμενο πραξικόπημα. Ξεγύμνωσε το νέο απόστημα της Ιστορίας, τον Σόιμπλε, ξεκούνησε από τη θέση του τον «κοιμώμενο γίγαντα», τη Γαλλία του «liberté-égalité-fraternité», ανέδειξε τη σάπια οσμή της Ευρώπης του ευρώ. Τράβηξε την κουβέρτα, τους έδειξε όλους πριν πέσει στο έδαφος.
Υπάρχει αυτή η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο μνημόνιο του Τσίπρα και στα προηγούμενα. Διαφορά ηθική.
Ο Τσίπρας δεν ήρθε να πανηγυρίσει για τα 80 plus δις που «κέρδισε». Δεν ήρθε καν ως νικητής. Ήρθε ως ένας εξουθενωμένος πολεμιστής, με τις πληγές του όλες ανοιχτές σε κοινή θέα.
Στο χαμόγελο του ΓΑΠ, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, η απάντηση του Τσίπρα ήταν ένα σκαμμένο πρόσωπο. Και ένας έρπης, που δείχνει την αγωνία, τον αγώνα, τον πόνο και την οδύνη γιατί δεν κατάφερε κάτι καλύτερο. Εγώ αυτόν τον πολεμιστή τον σέβομαι. Και στον έρπη του που έβγαλε για εμένα.
anenosantistasis.blogspot.gr