Το Ταμείο των Παγκόσμιων Πολέμων

Η πιο δολοφονική φάμπρικα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Το εβραϊκό «εργοστάσιο» του θανάτου.

ΦΑΣΗ Α: Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Οι Αμερικανοί έρχονται στην Ευρώπη σαν δανειστές της.

Τα αμερικανικά δάνεια «δένουν» την Ευρώπη.

Όλα αυτά τα οποία λέμε —όσο ωραία ή έξυπνα κι αν ακούγονται— για να έχουν την παραμικρή αξία, θα πρέπει να τα «αποτυπώσουμε» πάνω στα πραγματικά ιστορικά στοιχεία των πολέμων. Πρέπει να επιβεβαιωθούν με ιστορικές αποδείξεις οι εικασίες μας, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα παραμείνουν τέτοιες.

Δες το Α μέρος του άρθρου [1]

Αυτό, το οποίο δίνει ιδιαιτερότητα στη δική μας «έρευνα» και την κάνει ξεχωριστή είναι κάτι πολύ σημαντικό. Εμείς δεν θα πάμε στα γνωστά στατιστικά των πολέμων. Στα «στατιστικά» των «ηρώων» ή των «νικητών». Στα στατιστικά» των θυμάτων και των προδοτών. Όλα αυτά εμάς δεν μας ενδιαφέρουν. Αυτά ενδιαφέρουν τους ιστορικούς.

Εμείς θα πάμε κατ’ ευθείαν στο «ταμείο» των πολέμων. Θα ψάξουμε να βρούμε πού και πότε έγινε μεγάλη κι ανεξήγητη «κίνηση» χρημάτων. Θα ψάξουμε να βρούμε σε ποιες περιπτώσεις μια χρηματοδότηση μπορεί να «κινήσει» κάποιες εξελίξεις. Από τις ανεξήγητες «κινήσεις» θα βρούμε χρηματοδότες και χρηματοδοτούμενους.

Αν τα βρούμε αυτά, είναι εύκολο στη συνέχεια να καταλάβουμε ποιος έκανε τι και αν ταυτόχρονα χρηματοδοτήθηκε για να το κάνει ή το έκανε «τζάμπα». Πότε δηλαδή αυτός, ο οποίος χρηματοδοτούσε κατά «σύμπτωση» έναν μελλοντικό εγκληματία, απολάμβανε τεράστια κέρδη μετά τα εγκλήματά του. Τι ψάχνουμε δηλαδή; ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ. Εκεί είναι βέβαιον ότι θα βρούμε τους Εβραίους.

Θα ξεκινήσουμε κι εμείς, όπως όλοι οι αναλυτές, από τα βασικά. Αν κάποιος διαβάσει την επίσημη ιστορία της Ευρώπης, θα «μάθει» ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μια πολύ βασική αιτία. Πέρα από τις αφορμές και τις προφάσεις, αυτό το οποίο ήταν η πραγματική αιτία, ήταν ο ανταγωνισμός μεταξύ της Γερμανίας και της Βρετανίας

Ο βιομηχανικός ανταγωνισμός τους για την παγκόσμια αγορά. Εδώ προκύπτει το πρώτο περίεργο ερώτημα. Τι είδους ανταγωνισμός μπορούσε να είναι εκείνος; Η Βρετανία είχε στη διάθεσή της ένα μεγάλο μέρος του Πλανήτη και η Γερμανία ήταν ένα «περιφραγμένο» και χωρίς πολύ μεγάλες δυνατότητες «οικόπεδο» στο κέντρο της Ευρώπης.

Πώς μπορούσαν αυτές οι δυνάμεις με τις τεράστιες διαφορές δυναμικότητας να είναι ανταγωνίστριες; Η Γερμανία δεν διέθετε τίποτε και η Βρετανία διέθετε τα πάντα. Η Γερμανία διέθετε την πιο ισχυρή βιομηχανία και δεν «παρήγαγε» ούτε ένα μπετόνι με πετρέλαιο, για να κινήσει έστω έναν ιμάντα μέσα σ’ αυτά τα εργοστάσια. Πώς εξηγείται αυτό το περίεργο; Η ιστορία δίνει την «απάντηση» σε αυτό το οικονομικό μυστήριο — την αφελή και όπως πάντα χρήσιμη απάντηση για τους νικητές.

Ο ανταγωνισμός οφειλόταν στη «ραγδαία» βιομηχανική ανάπτυξη της Γερμανίας. Τι θα πει ραγδαία; Ραγδαία εξελίσσεται μια βροχόπτωση, μια χιονόπτωση, μια θύελλα, μια πυρκαγιά ή μια αρρώστια. Η βιομηχανία πώς μπορεί ν’ αναπτυχθεί ραγδαία; Δεν είναι φυσικό φαινόμενο, για να εξελίσσεται με βάση τους νόμους του χάους. Έβρεξε» μυαλό κι εξυπνάδα στη Γερμανία και «προσπέρασε» τους Βρετανούς;

Κάτι έγινε δηλαδή και είχαμε «ραγδαία» ανάπτυξη της βιομηχανίας. Κάποια λογική εξήγηση υπάρχει γι’ αυτό το «ανεξήγητο» για την ιστορία «φυσικό» φαινόμενο. Μπορεί κάποιος από τους αναγνώστες να απαντήσει σ’ αυτό το μυστήριο; Πώς μπορεί ένα κράτος χωρίς κανένα συγκριτικό πλεονέκτημα ν’ αποκτήσει ανταγωνιστικότητα απέναντι σε ένα άλλο κράτος, το οποίο διαθέτει όλα τα πλεονεκτήματα μαζί; Τι έγινε τότε και η Γερμανία «εξελίχθηκε» ραγδαία;

Η απάντηση, όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, είναι γνωστή σε όλους τους Έλληνες. Έγινε στη Γερμανία ό,τι έγινε και στην Ολυμπιακή Αθήνα, όπου είχαμε «ραγδαία» ανάπτυξη του ελληνικού αθλητισμού. Ό,τι έγινε και στο Ολυμπιακό Λονδίνο, όπου είχαμε «ραγδαία» ανάπτυξη του βρετανικού αθλητισμού.

«Έπεσε» χρήμα. Όπου ρέει το χρήμα, έχουμε «ραγδαία» εξέλιξη. Το χρήμα είναι «καταλύτης» ραγδαίων εξελίξεων. Όπου «πέφτει» χρήμα, «σηκώνεται» η εξέλιξη. Λογικό είναι αυτό. Αν πέσει χρήμα σε έναν τομέα, αυτός ο τομέας «αντλεί» το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό μιας χώρας. Αν πέσει χρήμα, δημιουργείται «στίβος» και εκεί σπεύδουν να τρέξουν οι πιο ικανοί, για να το «μαζέψουν».

Αν το χρήμα «πέσει» στον αθλητισμό, εκεί θα κατευθυνθεί το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό σε μια χώρα. Αν το χρήμα πέσει στη βιομηχανία, οι βιομήχανοι θα «ζητήσουν» από την κοινωνία το καλύτερο δυναμικό της. Ο έξυπνος μαθητής δεν θα θέλει να γίνει πολιτικός ή στρατιωτικός ή αθλητής, αλλά επιστήμονας. Γιατί; Γιατί εκεί θα είναι οι μεγάλοι μισθοί. Γιατί εκεί θα δίνουν τεράστιες αμοιβές για νέες επινοήσεις. Με «φτηνό» χρήμα η Γερμανία μπορούσε να έχει «ραγδαία» βιομηχανική εξέλιξη.

Όμως, αυτή η απάντηση στο ερώτημά μας, αντί να ξεδιαλύνει την κατάσταση, την περιπλέκει. Προκαλεί νέα ερωτήματα. Ποιος της έδινε το χρήμα; Γιατί να της δώσει κάποιος τόσο πολύ χρήμα, όταν στα όρια ήταν δεδομένο ότι, λόγω των αδυναμιών της, θα έχανε τη μάχη του ανταγωνισμού; Γιατί κάποιος να «πετάξει» τα χρήματά του για κάτι, το οποίο φαίνεται εξ’ αρχής χαμένο; Στα συμφέροντα αυτού του «μυστηριώδους» και «αφελούς» χρηματοδότη της Γερμανίας αναζητούμε τα αίτια της «ραγδαίας» βιομηχανικής της εξέλιξης.

Αν, δηλαδή, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τον «πυροδότησε» η μέγιστη ανταγωνιστικότητα μιας Γερμανίας, η οποία δεν μπορούσε να στηρίξει τη βιομηχανία της, τότε τη «σκανδάλη» την πάτησε αυτός, ο οποίος την έκανε παρά φύση ανταγωνιστική. Αυτός, ο οποίος τη χρηματοδότησε αφύσικα, για να παρακάμψει τις φυσικές της αδυναμίες. Αυτός, ο οποίος τη χρηματοδότησε αναίτια, για ν’ αποκτήσει αφύσικα μεγάλη βιομηχανία.

Αυτός, ο οποίος την «ντόπαρε» σε σημείο τέτοιο, που να μην της κάνουν τα «ρούχα» της και ν’ αναζητεί νέα «ρούχα» από αυτά των άλλων. Αυτός, ο οποίος δάνεισε στη Γερμανία παρ’ όλο που εξ’ αρχής γνώριζε ότι δύσκολα θα κατάφερνε η Γερμανία να επιβληθεί στην παγκόσμια αγορά και άρα να του επιστρέψει τα «δανεικά».

Δεν χρειάζεται δηλαδή να γνωρίζεις κάποιες μυστικές πληροφορίες, για να προβλέψεις τα αποτελέσματα. Η Γερμανία, όσο κι αν ανταγωνιζόταν τη Βρετανία, θα έχανε την μάχη. Ο ανταγωνισμός θα οδηγούσε στην οικονομική κρίση και στην κρίση νικάει αυτός, ο οποίος έχει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Η Γερμανία δεν είχε τέτοιες πηγές και άρα ήταν μια βιομηχανική «πεταλούδα», η οποία θα «έλαμπε» για μία ημέρα.

Θα «έλαμπε» μέχρι να τελειώσουν τα φτηνά της «καύσιμα» και άρα τα χρήματα. Στους χρηματοδότες της Γερμανίας ―οι οποίοι φυσιολογικά θα έχαναν τα χρήματά τους από τη βέβαιη αδυναμία της να κατακτήσει τον στόχο της― αναζητούμε τον «παρασκηνιακό» παράγοντα, ο οποίος προκάλεσε τον Πόλεμο.

Άρα; Άρα, αναζητούμε τους Εβραίους τραπεζίτες, οι οποίοι με τα χρήματα του παγκόσμιου εβραϊκού κυκλώματος «ντόπαραν» το κουτσό «άλογο» του Ρήνου. [2] Αυτούς, οι οποίοι, αφού πρώτα την «ένωσαν», στη συνέχεια τη χρηματοδότησαν αδρά, για ν’ αποκτήσει την πανίσχυρη βιομηχανία της και να επιτεθεί στην Ευρώπη. Δεν χρηματοδότησαν ούτε την Πρωσία ούτε τη Βαυαρία.

Χρηματοδότησαν ένα γερμανικό «μόρφωμα» δικό τους με τα χαρακτηριστικά εκείνα, τα οποία τους εξυπηρετούσαν. Ένωση διαφορετικών Γερμανιών, τεράστια δάνεια και γενική επίθεση στην Ευρώπη, θυμίζουν τίποτε στον αναγνώστη; Αν ναι, καλώς. Αν όχι, δεν πειράζει, εφόσον έτσι κι αλλιώς θα επανέλθουμε σε αυτό το θέμα σε άλλο σημείο του κειμένου.

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Σε ένα συμπέρασμα «αλλιώτικο» από αυτό στο οποίο κατέληξε η ιστορία. Όχι διαφορετικό, αλλά αλλιώτικο. Η ιστορία μας «είπε» ότι το αίτιο του πολέμου ήταν η ραγδαία βιομηχανική εξέλιξη της Γερμανίας, ενώ εμείς καταλήξαμε σε κάτι άλλο, το οποίο μοιάζει, αλλά είναι «αλλιώτικο».

Το αίτιο του πολέμου για εμάς ήταν Η ΑΦΥΣΙΚΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ. Η αφύσικη χρηματοδότηση, η οποία σε φυσιολογικές συνθήκες θα έλεγε κάποιος πως ήταν λάθος επένδυση, εφόσον με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε σε αδιέξοδο.

Δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν βιώσιμη αυτή η τεχνητά και άρα πανάκριβη «καλπάζουσα» ανάπτυξη με μια Γερμανία «αποκλεισμένη» από παντού. Η Γερμανία έμοιαζε με ένα τραίνο φορτωμένο με καύσιμα, που έτρεχε υπερβολικά πάνω σε μια γραμμή, η οποία δεν οδηγούσε πουθενά. πάνω σε μια «γραμμή», η οποία δεν θα έφερνε κέρδος σ’ αυτούς που το «φόρτωσαν». Εφόσον αυτό το αδιέξοδο ήταν ορατό και στους τυφλούς, ευνόητο είναι ότι οι Εβραίοι το «έβλεπαν».

Άρα το επεδίωξαν. Θα έχαναν τα χρήματά τους σ’ αυτήν την επένδυση, αλλά θα κέρδιζαν περισσότερα από τις συνέπειες της «σύγκρουσης» στο αδιέξοδο. Χρηματοδοτώντας τη βιομηχανική έξαρση της «ενωμένης» Γερμανίας, στην πραγματικότητα χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο, ο οποίος θα την ακολουθούσε.

Αφού βρήκαμε ποιος «επένδυσε» και άρα ποιος δρομολόγησε αυτόν τον πόλεμο, θα αναζητήσουμε αυτόν, ο οποίος κέρδισε από την έκβασή του. Αν δηλαδή αυτός, ο οποίος «αφελώς» χρηματοδότησε έναν εγκληματία, ήταν κατά «σύμπτωση» εκείνος, ο οποίος κατά «τύχη» επωφελήθηκε από το έγκλημα, μπορούμε να μιλάμε για προμελετημένο έγκλημα.

Ρωτάμε λοιπόν τον αναγνώστη. Ποιος κέρδισε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Οι Ενωμένες Δυνάμεις της Ευρώπης, καλούμενες ως Αντάντ, το οποίο προήλθε από το γαλλικό Entente, που σημαίνει συμφωνία; Η Βρετανία, η οποία πρωτοστάτησε στη «νίκη» των «Ενωμένων»; Η Γαλλία, η οποία απελευθερώθηκε και έγινε συνέταιρος στον θρίαμβο; Αυτοί δεν ήταν οι νικητές, που μας μαθαίνουν στα σχολεία;

Και όμως. Η στατιστική του χρήματος λεει άλλα. Από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ευρώπη στο σύνολό της ήταν χαμένη. Τόσο οι νικητές όσο και οι νικημένοι καταστράφηκαν οικονομικά. Ποιος ήταν ο νικητής τότε; Δεν μπορεί να μην υπάρχει νικητής σε μια τέτοια μεγάλη σύγκρουση. Μια τόσο μεγάλη σύγκρουση, θα είχε έναν πολύ κερδισμένο νικητή. Αυτός, ο οποίος επωφελήθηκε από αυτήν τη γενική καταστροφή, ήταν οι ΗΠΑ και άρα οι Αμερικανοί. Γιατί;

Γιατί αυτό αναφέρεται σαν «παράπλευρο» αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου σε όλα τα βιβλία της ιστορίας. Γιατί αυτό «λέει» το φλύαρο ΤΑΜΕΙΟ.

Εξαιτίας εκείνου του Πολέμου μπήκαν οι ΗΠΑ στον «χάρτη». Μέχρι τον πόλεμο εκείνο ολόκληρος ο Πλανήτης «χρωστούσε» στην Ευρώπη. Μετά τον πόλεμο ολόκληρη η Ευρώπη «χρωστούσε» στις ΗΠΑ. Πόσο πιο αποκαλυπτικό να είναι το ΤΑΜΕΙΟ; Πόσο πιο απλά να περιγράψουμε εμείς τον νικητή;

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που μιλάμε για «φάμπρικα»; Τον λόγο που μιλάμε για προμελετημένο έγκλημα; Αυτοί, οι οποίοι από «αφέλεια» επένδυσαν στη Γερμανία, ήταν οι ίδιοι, που εντελώς «τυχαία» κέρδισαν από την καταστροφή που αυτή προκάλεσε. Πραγματικοί νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι τραπεζίτες των ΗΠΑ, οι οποίοι έβαλαν στο «χέρι» ολόκληρη την Ευρώπη.

Πραγματικοί νικητές ήταν αυτοί, οι οποίοι θα δάνειζαν στους πάντες στην Ευρώπη να χτίσουν από την αρχή τα πάντα στην Ευρώπη. Ποιοι ήταν αυτοί οι τραπεζίτες; Οι Εβραίοι τραπεζίτες. Το τοκογλυφικά τέρατα της Νέας Υόρκης. Η συμμορία των Ρότσιλντ, των Ροκφέλερ, των Γκόλντμαν, των Σαγκς, του Σίφερ και των άλλων «τρωκτικών» Τα «παιδιά» του Χερτσλ.

Αυτών των σιωνιστών η παγκόσμια θέση ισχυροποιήθηκε εξαιτίας εκείνου του δήθεν πρώτου «παγκοσμίου» πολέμου. Μόνον αυτοί είχαν παγκόσμια κέρδη, εξαιτίας εκείνου του πολέμου. Οι Ευρωπαίοι είχαν παγκόσμιες ζημιές. Για να μην έχουν κίνδυνο οι Εβραίοι να χάσουν τα χρήματα τους, έκαναν κι αυτό το οποίο είπαμε παραπάνω.

Έκαναν αυτό, το οποίο κάνουν οι «μαφιόζοι». «Πυροβόλησαν» έναν από τους «πελάτες» τους, για να το δουν οι υπόλοιποι. Χρηματοδότησαν τον θάνατό του. Χρηματοδότησαν την «επανάσταση» των δικών τους παιδιών, προκειμένου να τον ανατρέψουν. Μεγαλοπελάτης τους ήταν ο Τσάρος της Ρωσίας. Τον «θυσίασαν» όμως χωρίς δεύτερη σκέψη, για να «διδάξουν» τους υπόλοιπους. Αναγκαστικά.

Δεν μπορούσε διαφορετικά να χτιστεί ένας «κλειστός» εθνικιστικός κόσμος με τεράστια χρέη και κοινούς δανειστές, αν αυτός δεν «περιφραζόταν». «Φράχτης» καλύτερος από τον φόβο δεν υπάρχει. Ένα «θύμα» ήταν απαραίτητο, για να τον βαστά ενωμένο. Απλά κόλπα του πεζοδρομίου.  Μαθαίνει μια «κάστα» επαγγελματιών τι έπαθε κάποιος «συνάδερφός» τους, ο οποίος δεν υποτάχθηκε στους «μαφιόζους» και ευθυγραμμίζεται με τις απαιτήσεις τους. Με αυτόν τον τρόπο οι Εβραίοι έστειλαν τα «μηνύματά» τους προς όλους τους ενδιαφερομένους. Επικίνδυνα μηνύματα.

Γι’ αυτόν τον λόγο εκμεταλλεύτηκαν τον «χαμό» του πολέμου και μπόρεσαν και «ύψωσαν» το «δείγμα» της κομμουνιστικής απειλής, το οποίο θα τρόμαζε τα αστικά εθνικά κράτη της Ευρώπης. [3] Στην κυριολεξία «πυροβόλησαν» τη Ρωσία, για να στείλουν το «μήνυμά» τους. Τι έλεγε εκείνο το μήνυμα;

Είτε οι «ενωμένοι» νικητές είτε οι «κεντρικοί» ηττημένοι, μην αμφισβητείτε τα απεχθή χρέη σας προς τους τραπεζίτες, γιατί οι κομμουνιστές παραμονεύουν. Χρηματοδότηση περιμένουν και —ως γνωστόν— χρήματα υπάρχουν.

Οι Εβραίοι τα είχαν καταφέρει περίφημα. Είχαν «πυροβολήσει» τη Ρωσία και ταυτόχρονα είχαν οι ίδιοι τον έλεγχο τού «πτώματός» της για μελλοντική χρήση. Θα την άφηναν να «σέρνεται» μέσα στον χρόνο μέχρι να τους εξυπηρετήσει στην επόμενη φάση. Αλητάμπουρες Εβραίοι ήταν αυτοί, οι οποίοι ανέλαβαν να κάνουν όλα τα εγκλήματα εις βάρος του ρωσικού λαού και όλων των μειονοτήτων στη Ρωσία. Κανένα ηθικό πρόβλημα για τους Εβραίους. Βρώμικα «γκόιμ» ήταν όλα και δεν δικαιούνταν τίποτε παραπάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Εφόσον ο θάνατός τους εξυπηρετούσε τους «εκλεκτούς» του Θεού, πρόβλημα δεν υπήρχε. Ολόκληρο Ιησού θυσίασαν για τα συμφέροντά τους, θα «μασούσαν» στους αγράμματους αγρότες τής Ρωσίας ή τους Πόντιους εμπόρους της Κριμαίας;

Το τέλος του πολέμου και ο πρώτος θρίαμβος των Αμερικανών.

Το μεγάλο «κόλπο».

Με τη λήξη του πολέμου υπήρχαν κάποια δυνατά «μυαλά», τα οποία αμέσως αντιλήφθηκαν την κατάσταση και προσπάθησαν να τη σταματήσουν. Ευρωπαίοι, οι οποίοι δεν είδαν με «καλό» μάτι αυτήν την αμερικανική πατερναλιστική εμφάνιση. Ο Κλεμανσό ήταν ένας από αυτούς. Κατάλαβε ότι οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι κέρδιζαν από τα εγκλήματα της Γερμανίας. Εντόπισε όμως και τα πραγματικά αίτια της επιθετικής συμπεριφοράς της Γερμανίας. Γρήγορα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή η βιομηχανική Γερμανία ήταν ένα «πυρακτωμένο» κάρβουνο, το οποίο έπρεπε να καταστραφεί άπαξ και όχι απλά να «σβηστεί» πρόσκαιρα, γιατί θα αποτελούσε μόνιμη απειλή όχι μόνον για τη Γαλλία, αλλά για την Ευρώπη ολόκληρη.

Ο Κλεμανσό κατάλαβε ότι το «ντοπάρισμα» της βιομηχανίας με φτηνό χρήμα επηρέαζε τη συμπεριφορά των κρατών και αυτό ήταν επικίνδυνο για μια εκβιομηχανισμένη Ευρώπη. Ήταν επικίνδυνο, γιατί επέτρεπε σε «εξωγενείς» παράγοντες να επηρεάζουν τη λειτουργία των μελών της. Επέτρεπε σε «εξωγενείς» παράγοντες να προκαλούν ενδοευρωπαϊκούς πολέμους κατά βούληση. Αμέσως κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, αν δεν κατέστρεφαν αυτό το γερμανικό «κάρβουνο» στο κέντρο μιας «εύφλεκτης» Ευρώπης, θα έβρισκαν σύντομα τον μπελά τους. Θα «έσβηναν» τη νέα «φωτιά» που θα προκαλούσε μέχρι να τρέξουν να την «ξανασβήσουν». Κατάλαβε, δηλαδή, ότι υπήρχε κίνδυνος η πρακτική τού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου να γίνει επαναλαμβανόμενη «φάμπρικα» και να παρασύρει ολόκληρη την Ευρώπη στην καταστροφή.

Ο Κλεμανσό με λίγα λόγια υποπτεύτηκε το σχέδιο των Αμερικανών και των Εβραίων τοκογλύφων, οι οποίοι κρύβονταν από πίσω τους. Μπορεί να μην είχε στοιχεία να τεκμηριώσει τις υποψίες του, εφόσον τότε «στήνονταν» τα πάντα, αλλά είχε την πολιτική διαίσθηση να καταλάβει πού γινόταν το σφάλμα και πώς από αυτό το σφάλμα, αν δεν το προλάβαιναν θα οδηγούσε σύντομα σε μια νέα ευρωπαϊκή τραγωδία. Ενστικτωδώς κατάλαβε τα σχέδια αυτών, οι οποίοι ήθελαν πάση θυσία να διατηρήσουν μόνιμα τη Γερμανία σε μια βιομηχανική «ετοιμότητα», ώστε την κατάλληλη στιγμή να την «ντοπάρουν» και να εκμεταλλεύονται την απέλπιδη και εκ των προτέρων χαμένη μάχη της για επικράτηση.

Αυτόν τον κίνδυνο εντόπισε ο έξυπνος Κλεμανσό. Τον κίνδυνο πως, αν δεν ελεγχθεί η βιομηχανική ανάπτυξη ενός κράτους με ιδιομορφίες —όπως ήταν η Γερμανία— η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ευρώπης θα «καπελωνόταν» από τους τοκογλύφους. Τους τοκογλύφους, οι οποίοι ήδη είχαν βάλει στο «χέρι» την Ευρώπη στο σύνολό της.

Ήταν προφανές γι’ αυτόν ότι, όποιος μπορούσε να χρηματοδοτεί τη Γερμανία, μπορούσε να βάζει την Ευρώπη σε περιπέτειες. Ακόμα και για τοκογλυφική «πλάκα» μπορούσε να προκαλεί ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις. Αποτέλεσμα της αντίληψης του Κλεμανσό ήταν η πρότασή του για το γερμανικό ζήτημα.

Η τελική πρόταση της Γαλλίας για την τελική λύση στο γερμανικό «ζήτημα».

Ο Κλεμανσό ζήτησε να «λυθεί» το πρόβλημα με τη λογική των προηγούμενων πολέμων και όχι να «εκσυγχρονιστεί» αυτή η λογική, όπως βόλευε τους τραπεζίτες και την οποία περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου. Για τη Γαλλία θα ήταν αρκετή η «αποζημίωση» με τη λογική των πολέμων της φεουδαρχίας. «Αποζημίωση» σε είδος. Παρ’ όλο που δικαιούνταν το μεγαλύτερο μέρος των χρηματικών αποζημιώσεων, θα αρκούνταν με την απόκτηση της Αλσατίας ή της Λωρραίνης.

Χρήματα δεν ήθελε, όχι γιατί δεν τα είχε ανάγκη η Γαλλία, αλλά γιατί δεν ήθελε να ευθυγραμμιστεί με τους σχεδιασμούς των τοκογλύφων. Παρ’ όλο που η Γαλλία ήταν υπερχρεωμένη στους Αμερικανούς, δεν τα ήθελε. Γιατί; Γιατί οι απαιτήσεις της Γαλλίας, όπως και των υπολοίπων σε χρήματα —και άρα σε αποζημιώσεις— από τους Γερμανούς, θα την «παγίδευαν» στα σχέδια των τοκογλύφων.

Αυτό ήθελε να αποφύγει ο Κλεμανσό. Δεν ήθελε χρήματα, γιατί απλούστατα αυτή η απαίτηση μπορούσε να γίνει «παγίδα». Ο Κλεμανσό δεν ήθελε καν να έχει η Γερμανία τη δυνατότητα να πληρώνει αποζημιώσεις και να ξεπληρώνει χρέη και άρα να παράγει «πλούτο». Δεν την ήθελε βιομηχανική δύναμη. Δεν ήθελε να έχει η Γερμανία ούτε ένα εργοστάσιο. Την ήθελε κτηνοτροφική και γεωργική δύναμη, για να μην απασχολήσει ποτέ ξανά την ευρωπαϊκή ιστορία με τα «ένστικτά» της. Ήθελε την κοιλάδα του Ρουρ έναν κοινό βοσκότοπο και όχι βιομηχανική ζώνη. Ήθελε να εξουδετερώσει άπαξ τον κίνδυνο της Γερμανία και αυτό γινόταν μόνον με τον παντελή αποκλεισμό της από τη βιομηχανική ανάπτυξη.

Ο Κλεμανσό ήθελε να διώξει τον γερμανόφωνο «Λουτσιάνο» από τη «γειτονιά» του ιμπεριαλισμού. Ήθελε να τον «αφοπλίσει» μόνιμα και να τον στείλει πίσω στο «χωριό» του και στα χωράφια. Δεν τον ήθελε «οπλισμένο» να μαζεύει χρήματα για τις αποζημιώσεις των θυμάτων του. Δεν τον ήθελε καν στη «γειτονιά», εφόσον δεν πείθονταν από τις συγνώμες και τις υποσχέσεις του για αποζημιώσεις. Δεν τον ήθελε καν «οπλισμένο».

«Αφοπλισμός» για τον Κλεμανσό σήμαινε πλήρης αποβιομηχάνιση της Γερμανίας και όχι υποκριτική αποστρατιωτικοποίησή της, που μπορούσε ανά πάσα στιγμή ν’ ανατραπεί. «Αφοπλισμός» ενός κράτους σημαίνει να μην έχει την δυνατότητα να μπαίνει στην παγκόσμια αγορά και να την διεκδικεί με αξιώσεις. Σημαίνει να μην έχει την τεχνογνωσία και την υποδομή να αυτοεξοπλίζεται. Απόλυτη αποβιομηχάνιση ήταν τότε η λύση για το γερμανικό ζήτημα.

Ποιοι επέμεναν όμως να ξεπληρώσουν οι Γερμανοί τις αποζημιώσεις; Οι Αμερικανοί. Γιατί; Γιατί αυτό τους βόλευε. Γιατί αυτό βόλευε τους Εβραίους, οι οποίοι βρίσκονταν πίσω τους. Γιατί η Γερμανία ήταν όλο το μυστικό τής «φάμπρικάς» τους να κατακτήσουν κάποτε ολόκληρη την Ευρώπη. Αν αποβιομηχανιζόταν η Γερμανία, οι Αμερικανοί θα έφευγαν από την Ευρώπη πριν καν φτάσουν. Αν οι Ευρωπαίοι αφόπλιζαν τον «Λουτσιάνο», θα έπρεπε οι Αμερικανοί να εγκαταλείψουν τον στόχο να γίνουν παγκόσμιοι «κάπο» με τις «πλάτες» του. Σε μια τέτοια περίπτωση ακόμα και τα δάνεια τους θα κινδύνευαν με ένα «κούρεμα», το οποίο θα τους έστελνε πάλι πίσω στις βαμβακοφυτείες της Αλαμπάμα.

Αποτελούσε λοιπόν βασικό τους στρατηγικό μέλημα να διατηρήσουν τη Γερμανία στη βιομηχανική «σφαίρα». Έπρεπε αυτό να το επιτύχουν, εφόσον θα ήθελαν να την ξαναχρησιμοποιήσουν εναντίον της Ευρώπης και αυτό δεν γινόταν αν οι Γάλλοι του Κλεμανσό την έβαζαν να βόσκει αγελάδες στις όχθες του Ρήνου. Η βιομηχανία ήταν αυτή η οποία μετέτρεπε τη Γερμανία σε έναν «χρήσιμο», απελπισμένο και οπλισμένο «δανειολήπτη» και όχι η κτηνοτροφία. Βόμβες ρίχνεις στον κόσμο για να τον καταστρέψεις και όχι σβουνιές από αγελάδες. Οι καταστροφές κάνουν πλούσιους τους τοκογλύφους και όχι οι λεκέδες.

Ο Ουίλσον —υπό τις εντολές των τοκογλύφων— ήταν αυτός, ο οποίος θα εμπόδιζε πάση θυσία την αποβιομηχάνιση της Γερμανίας.

Η αποβιομηχάνιση της Γερμανίας ήταν εύκολη υπόθεση τότε. Η βιομηχανία τότε δεν είχε τη «βρόμικη» εικόνα και τη μικρή «βαρύτητα» που έχει σήμερα. Η βιομηχανία τότε ήταν το απόλυτο «απόκτημα» για έναν λαό και ένα κράτος. Ήταν στρατηγικό «όπλο» για τους ισχυρούς της εποχής, όπως είναι σήμερα τα πυρηνικά όπλα. Όπως μιλάμε σήμερα για έλεγχο των πυρηνικών όπλων, έτσι μιλούσαν τότε για έλεγχο της βιομηχανίας. Όπως μιλάμε σήμερα για ελεγχόμενη διασπορά της πυρηνικής τεχνολογίας, έτσι μιλούσαν τότε για ελεγχόμενη διασπορά της βιομηχανικής τεχνολογίας. Τότε υπήρχαν λαοί, οι οποίοι ήταν επιθυμητοί στο κλαμπ της βιομηχανίας και λαοί, οι οποίοι ήταν παντελώς ανεπιθύμητοι.

Η Γερμανία τότε μπορούσε να «τιμωρηθεί» και να κηρυχθεί ανεπιθύμητη για την παραμονή της στο βιομηχανικό κλαμπ. Όπως σήμερα κηρύσσεται ανεπιθύμητο το Ιράν στο κλειστό «κλαμπ» αυτών, που διαθέτουν πυρηνική τεχνολογία, έτσι μπορούσε να συμβεί και τότε με τη Γερμανία σε σχέση με τη βιομηχανία. Η Γερμανία δεν θα ήταν ούτε η πρώτη ούτε η μόνη ευρωπαϊκή δύναμη, που μετά από απόφαση των ισχυρών δεν θα διέθετε βιομηχανική υποδομή. Όπως σήμερα θα τιμωρούνταν ένα κράτος, αν έκανε κακή χρήση των πυρηνικών του όπλων, έτσι τότε θα τιμωρούνταν και η Γερμανία με το ίδιο σκεπτικό. Κακή χρήση του βιομηχανικού «όπλου».

Δεν ήταν σπάνιο εκείνη την εποχή να μην έχει κάποιος βιομηχανία. Δεν θα ήταν παράξενο και να τη χάσει, αν είχε. Η γερμανική κοινωνία, εξαιτίας των απωλειών του πολέμου, είχε «αποψιλωθεί» πληθυσμιακά σε τόσο μεγάλο βαθμό, που η κοινωνία της θα «χωρούσε» στη γεωργοκτηνοτροφία χωρίς κανένα πρόβλημα. Επιπλέον, οι Γερμανοί δεν θα αντιδρούσαν, γιατί, μετά το πρωτοφανές μακελειό που προκάλεσαν, ήταν τόσο τρομοκρατημένοι από την οργή των Ευρωπαίων, που, ακόμα κι αν τους παρεχόταν μια στοιχειώδης ελευθερία, θα την εκτιμούσαν δεόντως. Τότε δεν υπήρχαν οι «μοντέρνες» εκδοχές των πολέμων, που οδηγούν σε χρέη και υποκριτικές αποζημιώσεις και οι Γερμανοί φοβούνταν πραγματικές υποδουλώσεις σε Γάλλους, Ρώσους ή Πολωνούς, τους οποίους μισούσαν απίστευτα.

Όμως, ο Κλεμανσό ήταν μόνος και οι Αμερικανοί —ως δανειστές όλων των υπολοίπων— πανίσχυροι. Είτε με την ισχύ είτε με την πονηριά, έβαλαν όλους τους υπολοίπους στη λογική τους. Θα έπαιρναν όλοι αποζημιώσεις από μια ελεγχόμενη Γερμανία. Οι ίδιοι θα ήταν οι «εγγυητές» ότι η Γερμανία θα ήταν «ήσυχη». Θα «δούλευε», για να τους αποζημιώσει όλους.

Της έβαλαν ένα απίστευτο ποσό ως «υποχρέωση» να καταβάλει στα θύματά της και αυτό ήταν το «τυράκι», το οποίο παρέσυρε τους πάντες στη λογική τους. Θα την έβαζαν να πληρώσει 269 εκατομμύρια χρυσά μάρκα, περίπου £6.6 δισεκατομμύρια ή $32 δισεκατομμύρια. Ποσά ασύλληπτα για την εποχή. Υποτίθεται για εκείνον τον πόλεμο θα «πλήρωνε» μέχρι το κοντινό σε εμάς 1984. Οι σκληρά «τιμωρημένοι» Γερμανοί θα «δούλευαν» υποτίθεται για όλους τους Ευρωπαίους.

Οι Αμερικανοί είχαν πετύχει τους στόχους τους. Όλους τους στόχους τους. Ως δανειστές έβαλαν στο «χέρι» ολόκληρη την Ευρώπη και διατήρησαν τη Γερμανία στο «κλαμπ» των βιομηχανικών δυνάμεων, για να επαναλάβουν σε κάποια στιγμή το ίδιο «κόλπο» και να βάλουν το «χέρι» τους ακόμα πιο βαθιά. Η νικημένη Γερμανία χρηματοδοτήθηκε πιο πολύ και από τους νικητές και συμμάχους, για να ανασυγκροτηθεί. Με ποια δικαιολογία; Να ξαναχτίσει τη βιομηχανία της, για να «ξεπληρώσει» τα χρέη της. Να χτίσει με τα χρήματά τους τα καλύτερα και άρα ανταγωνιστικότερα εργοστάσια, για να παράγει τα μεγαλύτερα κέρδη με τις εξαγωγές και να αποζημιωθούν «γρηγορότερα» τα θύματά της. Όλοι στην «ουρά», για να αποζημιωθούν. Η απόλυτη απάτη. Έριξαν «στάχτη» στα μάτια των Ευρωπαίων και άρχισαν να «χτίζουν» τα δεδομένα για την επόμενη φάση τού σχεδίου τους.

Ο αναγνώστης αρχίζει κι αντιλαμβάνεται την «απάτη». Οι τοκογλύφοι για «ξεκάρφωμα» δημιούργησαν τον «μύθο» της άξιας Γερμανίας, η οποία «αναγεννιέται» μέσα από τις «στάχτες» της. Ο «μύθος» της δημιουργικής Γερμανίας, η οποία δήθεν αναπτύσσεται με «καταιγιστικούς» ρυθμούς, είναι προϊόν πληρωμένης προπαγάνδας. Ο «μύθος» της εργατικής Γερμανίας, η οποία είναι ασυναγώνιστη εξαιτίας της μεθοδικότητάς της, είναι επιλογή των τοκογλύφων να διαδίδεται, για να μην αποκαλύπτονται οι ίδιοι και οι σχεδιασμοί τους.

Όλα αυτά είναι ψέματα. Κολοσσιαία ψέματα. Εδώ και έναν αιώνα τα πάντα στη Γερμανία γίνονται ερήμην των Γερμανών. Οι Γερμανοί είναι ένα ανιστόρητο και αποπροσανατολισμένο «έρμα», το οποίο το σέρνουν οι τοκογλύφοι κατά βούληση.Ένας λαός, ο οποίος έχει φάει τόσο δυνατές «σφαλιάρες», που αδυνατεί να καταλάβει όχι μόνον το περιβάλλον του, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.Ένας λαός, ο οποίος κατοικεί σε ένα κράτος «ξένο» και «αφιλόξενο» προς τον ίδιο και το οποίο δεν το ελέγχει. Ένα κράτος, που, όταν θέλουν οι τοκογλύφοι, το «φουσκώνουν» με ανάπτυξη και όποτε θέλουν το στρέφουν εναντίον των υπολοίπων.

Φάση Β.

Από τον Κάιζερ στον Χίτλερ.

Οι Αμερικανοί, από απλοί δανειστές της Ευρώπης, έγιναν συνιδιοκτήτες της.

Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί, ως χρηματοδότες της Ευρώπης, την «έσερναν» στις πολιτικές τους, ήταν θέμα χρόνου να κάνουν το επόμενο βήμα. Ήταν θέμα χρόνου να επιχειρήσουν να βάλουν πλέον πραγματικό «πόδι» στην ίδια την Ευρώπη. Να επιχειρήσουν να γίνουν από δανειστές τής Ευρώπης συνιδιοκτήτες τής Ευρώπης. Να επιχειρήσουν πραγματική κατοχή της, μεταφέροντας ακόμα και στρατεύματα στη γηραιά ήπειρο.

Έτσι ύπουλα «κατακτούν» πάντα οι τοκογλύφοι και αυτοί ήταν που διαμόρφωναν την πολιτική των ΗΠΑ. Πρώτα σου δανείζουν φτηνά, για να σε «γλυκάνουν» και κατόπιν σου δανείζουν ακόμα περισσότερα με χειρότερους όρους, για να βάλουν «υποθήκη» το σπίτι σου. Μετά σου «κουβαλιούνται» μέσα σ’ αυτό με το «άλλοθι» του δανειστή, ο οποίος απλά θέλει να «εξασφαλίσει» το «δίκιο» του.

Αυτό το «κουβάλημα» στην Ευρώπη ήταν ο στόχος των Αμερικανών. Έπρεπε να δημιουργήσουν συνθήκες, οι οποίες θα τους επέτρεπαν ν’ αποκτήσουν τον πραγματικό έλεγχο της Ευρώπης, έχοντας στρατιωτική παρουσία κατακτητή στα εδάφη της. Οι Αμερικανοί, όπως ήταν φυσικό, αφού με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών εξασφάλισαν τα δεδομένα που τους βόλευαν, την γύρισαν την «πλάκα». Από τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι πιάστηκαν στον «ύπνο» και τους άφησαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο να παρεμβαίνουν στα ευρωπαϊκά ζητήματα, ήταν θέμα χρόνου οι Αμερικανοί ν’ αρχίσουν τις «δολιοφθορές».

Για όσο διάστημα η Γερμανία έχτιζε τα νέα εργοστάσιά της με αμερικανικά χρήματα ―εβραϊκής προέλευσης― και είχε ανάγκη την ευρωπαϊκή ανοχή, παρίστανε τη «μετανοήσασα» αμαρτωλή. Δεν σήκωνε καν τα «μάτια» της. Την είχε «γλιτώσει» φτηνά και αυτό το γνώριζε. Δεν προκαλούσε την τύχη της με προκλήσεις.

Οι Αμερικανοί, ως «προστάτες» και «επιτηρητές» της, την έβαλαν να πληρώνει κάποιες δόσεις των αποζημιώσεών της, για να μην υπάρχει γκρίνια και καχυποψία από τους Ευρωπαίους. Μια καχυποψία πολύ επικίνδυνη για τα σχέδιά τους, γιατί στο μεταξύ βοηθούσαν τη Γερμανία για ένα νέο «στημένο» βιομηχανικό «θαύμα» Ένα βιομηχανικό «θαύμα», το οποίο θα τους επέτρεπε να το εκτρέψουν κατά βούληση σε μια νέα πολεμική απειλή για την Ευρώπη.

Κάτι το οποίο έκαναν λίγα χρόνια αργότερα. Εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια οικονομική κρίση και το κραχ του 1929, της επέτρεψαν να κάνει στάση πληρωμών. Στην πραγματικότητα της «χάρισαν» τις αποζημιώσεις ακριβώς τη στιγμή που είχε μια βιομηχανία, η οποία «διψούσε» για νέα δάνεια και νέες αγορές.

Ενώ δηλαδή ήταν αυτοί, οι οποίοι στις Βερσαλλίες επέμεναν —υποτίθεται— να παραμείνει η Γερμανία βιομηχανική, για να ξεπληρώσει τα χρέη της, μετά άλλαξαν την πολιτική τους. Στην πραγματικότητα της χάρισαν τα χρέη, αναγκάζοντας και τους υπόλοιπους να κάνουν τα ίδια. Της τα χάρισαν όμως αφού είχαν εξασφαλίσει —εξαιτίας της— τα δάνεια των υπολοίπων Ευρωπαίων. Χάρισαν δηλαδή τα χρέη σε εκείνον, που εξαιτίας του οποίου βυθίστηκαν στα χρέη όλοι οι υπόλοιποι.

Χάρισαν τα χρέη του ηττημένου και καθήλωσαν στα χρέη τους παλιούς νικητές. Γιατί το έκαναν αυτό; Για να ξαναρχίσει η «φάμπρικα» Για να δώσουν νέα δάνεια στη Γερμανία. Για να ξαναρχίσει το «ντοπάρισμα» της βιομηχανικής Γερμανίας, προκειμένου να πάμε στη φάση Β’. Στη φάση εκείνη, η οποία θα τους έφερνε πλέον και στρατιωτικά στην Ευρώπη ως «συνιδιοκτήτες» της και όχι ως απλούς δανειστές της. Δημιούργησαν εκ νέου ένα βιομηχανικό τέρας, το οποίο «διψούσε» για χρήμα και θα μπορούσε και πάλι ν’ απειλήσει την Ευρώπη.

Τι τους χρειαζόταν πλέον; Ένας νέος Κάιζερ. Ένας νέος Φύρερ. Ένας εξουσιαστής, ο οποίος θα έβλεπε τα χρήματά τους σαν «λύση» για τη «δίψα» της Γερμανίας. Ένας ηγέτης, ο οποίος θα εκμεταλλευόταν την ανταγωνιστικότητα της «ντοπαρισμένης» Γερμανίας και θα την έστρεφε και πάλι εναντίον των γειτόνων της. Των γειτόνων, που την «ταπείνωσαν». Των γειτόνων, που την «χώρισαν» από τα μέλη της. Τι είπαμε σε άλλο σημείο;

Ένωση, δάνεια, επίθεση. Ξανά ο ίδιος τυφλοσούρτης. Νέα Ένωση, νέα δάνεια και νέα επίθεση. Οι Γερμανοί και πάλι αναζητούσαν την «ένωση» με τα αδέρφια τους. Η βιομηχανία τους και πάλι μυστηριωδώς ασυναγώνιστη. Πάλι «έβρεξε» μυαλό στη Γερμανία. Τα δάνεια των Ροκφέλερ, των Ρότσιλντ και των Μπους ήταν και πάλι έτοιμα να παραδοθούν στον παραλήπτη. Στον Φύρερ.

Τότε έψαξαν στα «σκουπίδια» και βρήκαν τον κατάλληλο. Τον Αδόλφο Χίτλερ. Το «καμάρι» των μπυραριών. Τον τενεκέ του Ρήνου. Το αποτέλεσμα μακροχρόνιων αιμομιξιών και κτηνοβασιών. Αυτόν, τον οποίο θα προόριζαν σαν «πατέρα» τής μόνιμα δικής τους Γερμανίας. Αυτόν, που για «ξεκάρφωμα» θα καταδίωκε τους Εβραίους.

Αυτόν, ο οποίος θα τους «θυματοποιούσε» σε βαθμό «ιερότητας». Αυτόν, ο οποίος θα τους μετέτρεπε σε «ιερές αγελάδες» του χριστιανισμού. Αυτόν, ο οποίος θα τους ανέβαζε στην «κορυφή» του κόσμου, απαλλαγμένους από κάθε «αμαρτία». Απαλλαγμένους από κάθε έλεγχο και αμφισβήτηση. Το απόλυτο «στήσιμο». Οι Εβραίοι ήταν ακόμα μία φορά έτοιμοι να πυροδοτήσουν έναν νέο Παγκόσμιο Πόλεμο. Να χρηματοδοτήσουν μια ακόμα ανθρωποσφαγή μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Χάρη στον δικό τους άνθρωπο. Τον υστερικό υποδεκανέα Χίτλερ.

Με χρήματα των Εβραίων τοκογλύφων των ΗΠΑ άρχισαν να δουλεύουν τα ναζιστικά εργοστάσια με στόχο τον πόλεμο. Με τα χρήματα των Εβραίων τοκογλύφων γίνονταν όλες οι γερμανικές φιέστες. Οι Γερμανοί ήταν απλά οι «κουβαλητές» των λαβάρων. Οι απλά «υπερήφανοι» άνευ λόγου και σκοπού. Εφόσον δεν ήταν πλέον ούτε Πρώσοι ούτε Βαυαροί, για να έχουν «πυξίδα» στις ζωές τους, δεν αντιδρούσαν στις ασχήμιες ενός Αυστριακού.

Εφόσον δεν ήταν πλέον ούτε προτεστάντες, ούτε καθολικοί, παρακολουθούσαν τις παγανιστικές «πατέντες» των αγράμματων κοτοπουλάδων. Ήταν τα «ζωντανά» της νέας και άνευ περιεχομένου Γερμανίας. Οι «πρωτοπόροι» μιας «πρωτοπορίας», την οποία δεν αντιλαμβάνονταν. Ως εκ τούτου, απλά παρακολουθούσαν Παρακολουθούσαν άλλους να ενεργούν για λογαριασμό τους, γιατί απλούστατα είχαν κρίση ταυτότητας. Παρακολουθούσαν αυτούς, οι οποίοι τους υπόσχονταν μεροκάματα, λιγότερη φορολογία και βεβαίως εθνική υπερηφάνεια μέσα από την επιτυχία.

Αντιδρούσαν όπως αντιδρούν οι σημερινοί Γερμανοί, οι οποίοι κάνουν «παράδοση» ή εθνικό τους «δόγμα» ό,τι τους πουν οι σημερινοί εκφραστές τής «σούπερ» γερμανικής ανταγωνιστικότητας. Τότε διάβαζαν την «Der Stürmer», ενώ τώρα διαβάζουν την «Bild». Αυτοί θα προετοιμάζονταν για άλλη μια φορά να «σώσουν» την Ευρώπη από τους «κατώτερους». Οι «εργατικοί», οι οποίοι θα «έσωζαν» και πάλι την Ευρώπη από τους «τεμπέληδες».

Οι «ασυναγώνιστοι», οι οποίοι θα «έσωζαν» την Ευρώπη από τους «αδύναμους». Αυτά μάθαιναν από τις εφημερίδες τους και αυτά πίστευαν. Μπορεί να μην ήξεραν ποιος τα χρηματοδοτεί, αλλά τα πίστευαν. Και οι στολές τους άρεσαν. Μπορεί να μην ήξεραν ποιος τις χρηματοδοτούσε, αλλά ο Hugo Boss αναμφίβολα είχε καλό γούστο.

Ο Β’ πόλεμος ξεκίνησε και «έπνιξε» την Ευρώπη στο αίμα. Ο υποδεκανέας, που παρίστανε τον στρατηγό-αυτοκράτορα, εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου στρατιωτική επίθεση σε όλη την Ευρώπη. Τα χρήματα των τοκογλύφων είχαν γίνει βόμβες και σφαίρες, που «πλήγωναν» τη γηραιά ήπειρο σε όλα της τα μήκη και τα πλάτη. Οι τοκογλύφοι ήταν ευτυχείς. Κάθε βόμβα που έπεφτε θα δημιουργούσε μια νέα ανάγκη για δάνειο.

Αυτοί υποδείκνυαν στον «Λουτσιάνο» πού να «χτυπάει» Αυτό τους ενδιέφερε μόνον. Να πιάνουν «τόπο» τα χρήματά τους. Να γκρεμίζουν υποδομές οι βόμβες. Να γκρεμίζουν οι Ναζί τα πάντα στο πέρασμά τους, είτε στο «πήγαινε», όταν νικούσαν, είτε στο «έλα» όταν έχαναν. Πίεζαν τους Ναζί να μην αφήνουν τίποτε όρθιο, ειδικά στην υποχώρησή τους.

Μέσα σε λίγα χρόνια η Ευρώπη είχε γίνει ένα τεράστιο «οικόπεδο». Ένα «οικόπεδο» με άπειρα χαλάσματα και οι Ευρωπαίοι έτοιμοι να ζητήσουν νέα δάνεια, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερες αντιπαροχές στους «δανειστές» τους. Οι τοκογλύφοι ήταν πανευτυχείς. Οι υλικές ζημιές, οι οποίες θα έπρεπε να επανορθωθούν, ήταν ακόμα μεγαλύτερες από εκείνες του προηγούμενου πολέμου. Η Ευρώπη, που άφηναν οι Γερμανοί στο πέρασμά τους, ήταν ένα εφιαλτικό και απάνθρωπο περιβάλλον. Ένα περιβάλλον, το οποίο δεν μπορούσε να «φιλοξενήσει» ανθρώπους και ως εκ τούτου έπρεπε να επανορθωθεί σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Όταν αρχίζουμε και μιλάμε για «χρόνο», αρχίζουμε και μιλάμε για «χρήμα»

Αρχίζουμε και μιλάμε για τοκογλύφους.

Η ολοκλήρωση της καταστροφής ήταν θέμα χρόνου να οδηγήσει στη Διάσκεψη της Γιάλτας. Η Γερμανία είχε κάνει τη δουλειά της και θα επέστρεφε στη «φωλιά» της. Από εκεί κι έπειτα τα αφεντικά της είχαν τον λόγο. Αυτήν τη φορά οι Αμερικανοί θα έπαιρναν μέρος στον σχεδιασμό τής μεταπολεμικής Ευρώπης ως επικυρίαρχοι. Δεν θα ήταν περίπου «φιλοξενούμενοι» παρατηρητές —ως δανειστές— όπως ήταν στη Συνθήκη των Βερσαλλιών.

Θα ήταν αυτοί, οι οποίοι θα αποφάσιζαν μόνοι τους για την Ευρώπη. Σαν «εγγυητές» τής ασφάλειας της Ευρώπης από τη Γερμανία, ήταν «υποχρεωμένοι» πλέον να «εγκατασταθούν» στρατιωτικά σ’ αυτήν, για να μην επαναληφθεί το ίδιο φαινόμενο. Είχαν εξασφαλίσει το άλλοθί τους να διατηρήσουν στρατεύματα στην Ευρώπη.

Οι Εβραίοι τοκογλύφοι, οι οποίοι τους πατρόναραν από το παρασκήνιο, ήταν έτοιμοι να τους παράσχουν ό,τι μέσον διέθεταν, προκειμένου ο σχεδιασμός να τους βάλει μέσα στην Ευρώπη. Τότε έσυραν το «πτώμα» της Σοβιετικής Ένωσης στο Κέντρο της Ευρώπης, για να το χρησιμοποιήσουν σαν «φόβητρο». Έφεραν τον «πεθαμένο» τού προηγούμενου πολέμου να τρομάξει τους ζωντανούς.

Οι Αμερικανοί βρήκαν τον κατάλληλο «εχθρό», ο οποίος τους έδινε νομιμότητα στην παραμονή τους στην Ευρώπη. Έναν τεράστιο και μοχθηρό εχθρό, τον οποίο δεν μπορούσαν οι Ευρωπαίοι να αντιμετωπίσουν μόνοι τους και ως εκ τούτου τους χρειάζονταν στην Ευρώπη για την ασφάλειά τους. Ο «πεθαμένος» του προηγούμενου πολέμου έγινε ο «ζωντανός» εχθρός της μεταπολεμικής εποχής.

Όμως, επειδή έχουμε να κάνουμε με κακοποιούς, οι οποίοι πάντα εκφοβίζουν προληπτικά τα θύματά τους, θα έπρεπε να διευθετήσουν τα «θεματάκια» τους. Ως γνήσιοι κακοποιοί έπρεπε να κάνουν επίδειξη της «οπλοφορίας» τους.

Έπρεπε να μπορούν να αποδείξουν σε κάποιους ανήσυχους και απείθαρχους Ευρωπαίους ότι μπορούν να τους τιμωρήσουν άμεσα και αποτελεσματικά, ακόμα κι αν ανάμεσά τους παρεμβάλλεται ένας ολόκληρος ωκεανός.

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο «πυροβόλησαν» τη Ρωσία, για να δείξουν στους εχθρούς τους ότι έχουν το κομμουνιστικό «όπλο», το οποίο μπορεί να «σκοτώσει» το οποιοδήποτε κράτος δεν πληρώνει τα δάνειά του. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο θα έκαναν κάτι ανάλογο.

Κακοποιοί ήταν και έτσι λειτουργούν οι κακοποιοί. Τι έκαναν; «Πυροβόλησαν» την Ιαπωνία, για να αποδείξουν ότι μπορούν εξ’ αποστάσεως να σκοτώσουν το οποιοδήποτε κράτος αμφισβητεί τη στρατιωτική τους παρουσία στους χώρους όπου τους ενδιαφέρουν. Όπως δεν «έσωσε» ο ωκεανός την Ιαπωνία, έτσι δεν θα «έσωζε» και την Ευρώπη, αν αυτή δεν υποτασσόταν στη θέλησή τους.

Την ατομική βόμβα στην Ιαπωνία την έριξαν, για να την δουν όσοι τους αμφισβητούσαν. Όσοι νόμιζαν ότι ένας ωκεανός μπορεί να τους προστατεύσει από τα νέα «αφεντικά». Προπαγανδιστικό «χτύπημα» ήταν η ρίψη της και όχι στρατηγική ανάγκη σε έναν πόλεμο ο οποίος τελείωνε.

Η ρίψη της ήταν ένα βρόμικο «χτύπημα», το οποίο τρόμαξε τον κόσμο. Ένα ύπουλο και στρατηγικά αναίτιο χτύπημα στις «καθυστερήσεις», αν σκεφτεί κάποιος ότι η ρίψη της έγινε στις 6 Αυγούστου του 1945, τη στιγμή που ο Πόλεμος τελείωσε τυπικά στις 2 Σεπτεμβρίου του 1945.

Ένα αλήτικο χτύπημα, που το καθιστά το πιο θανατηφόρο χτύπημα κοινών κακοποιών της ιστορίας. Χιλιάδες άμαχοι Ιάπωνες πέθαναν, επειδή αυτό βόλευε την εκφοβιστική πολιτική κοινών τοκογλύφων. Το κόλπο όμως έπιασε. Με εκείνο το χτύπημα όλοι «έμαθαν» αυτό, το οποίο έπρεπε να γνωρίζουν. Ήταν ένα χτύπημα, το οποίο καθιστούσε τους κακοποιούς της Νέας Υόρκης ως τον μόνο εκείνη τη στιγμή «οπλισμένο» μαφιόζο.

Ταυτόχρονα «τακτοποίησαν» και τη Γερμανία. Έπρεπε να την τακτοποιήσουν, γιατί θα ζητούσαν τη «φιλοξενία» της και οι κακοποιοί σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα γενναιόδωροι. Πάντα, όταν φιλοξενεί κάποιος έναν κακοποιό, δέχεται δώρα μεγάλα και πολύτιμα. Πάντα στην «υπόθαλψη» εγκληματία η δικαιοσύνη αναζητά τα κέρδη του οικοδεσπότη.

Αυτό έκαναν οι Αμερικανοί με τους Γερμανούς. Τους αντάμειψαν βασιλικά. Δεν τιμώρησαν σχεδόν κανέναν από τους Γερμανούς εγκληματίες, που αιματοκύλισαν την Ευρώπη. Ο κρατικός μηχανισμός της Γερμανίας συνέχισε τη λειτουργία του με τα ίδια στελέχη. Το ίδιο και η βιομηχανία της. Όλες οι εταιρείες τού Χίτλερ όχι απλά παρέμεναν «ζωντανές», αλλά θα χρηματοδοτούνταν, για να ισχυροποιηθούν ακόμα πιο πολύ.

Οι Γερμανοί ήταν ευγνώμονες στα γενναιόδωρα «αφεντικά» τους. Η πραγματική αμερικανική κατοχή ―έστω και στο γερμανικό μέρος― της Ευρώπης είχε ξεκινήσει. Το όνειρο των Αμερικανών να «πατήσουν» την Ευρώπη είχε πραγματοποιηθεί σε έναν βαθμό. Το όνειρο των Εβραίων τοκογλύφων να κλέβουν υπεράνω ανταγωνισμού και κριτικής όλα τα χριστιανικά έθνη είχε γίνει πραγματικότητα.

Είχαν καταφέρει να γίνουν οι «ιερές αγελάδες» του χριστιανισμού και να μην τους αμφισβητεί κανένας. Και μόνο να τους κοιτούσες «στραβά», θα αποτελούσε πλέον ποινικό αδίκημα. «Καπέλωσαν» το σύνολο των αστικών τάξεων σε ολόκληρη τη χριστιανική επικράτεια και άρα ο σχεδιασμός του Χερτσλ —έστω και στο πρώτο μέρος του, που αφορούσε την ασφάλειά τους— είχε ολοκληρωθεί.

Οι υπάλληλοί των τοκογλύφων συμφώνησαν στη Γιάλτα ό,τι ακριβώς τους βόλευε. Οι Αμερικανοί με τα όπλα τους πλέον θα τους προστάτευαν από τους εχθρούς τους και οι Γερμανοί θα γίνονταν πραγματικά σκλάβοι τους. Οι Εβραίοι τραπεζίτες ήταν οι πραγματικοί συνιδιοκτήτες της Ευρώπης. Οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της Γερμανίας.

Το τρομερό είναι ότι οι κατακτημένοι Γερμανοί όχι μόνον δεν αντιδρούσαν σε αυτές τις μεθοδεύσεις, αλλά τους έβλεπαν όλους αυτούς σαν σωτήρες. Γιατί; Γιατί και πάλι φοβούνταν την οργή της Ευρώπης, η οποία θα μπορούσε να ξεσπάσει πάνω τους.

Επιπλέον οι Γερμανοί γνώριζαν ότι με τους Αμερικανούς στην Ευρώπη και πάλι θα είχαν την ευκαιρία τους για ένα νέο «θαύμα». Ένα «θαύμα» ακόμα ευκολότερο, εφόσον οι Αμερικανοί δεν θα είχαν ανάγκη να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν.

Οι Αμερικανοί δεν είχαν πλέον ανάγκη από «άλλοθι» ή από «παιχνίδι», για να την βοηθήσουν ξανά στην ανάπτυξή της. Δικό τους ήταν πλέον το «μαχαίρι» και δικό τους και το «καρπούζι» Ξανά ο ίδιος «τυφλοσούρτης» και πάλι δήθεν δικαστήρια για αποζημιώσεις  και πάλι επιδικάζονταν μυθικές αποζημιώσεις, τις οποίες όμως τα θύματα δεν θα τις «βλέπανε» ποτέ.

 Οι λαοί και πάλι δεν αντέδρασαν, γιατί και πάλι περίμεναν. Περίμεναν ν’ αρχίσει η Γερμανία να παράγει, για να πάρουν κι αυτοί το «κατιτίς» τους. Οι Αμερικανοί χωρίς καμία αμφισβήτηση θα έστηναν και πάλι με τα εβραϊκά χρήματα τη βιομηχανία της Γερμανίας. Οι Γερμανοί όχι μόνον δεν θα τιμωρούνταν για το απίστευτο μακελειό, που για άλλη μια φορά προκάλεσαν στην Ευρώπη, αλλά θα ήταν και οι πρώτοι Ευρωπαίοι βιομήχανοι και εργαζόμενοι, που θα επέστρεφαν στα εργοστάσιά τους.

Στα υπερσύγχρονα εργοστάσιά τους. Όλοι οι «κολλητοί» του Χίτλερ επιβίωσαν και στη μεταπολεμική εποχή. Όλοι οι βιομήχανοι, οι οποίοι επί ναζισμού χρησιμοποιούσαν τζάμπα τους σκλάβους των στρατοπέδων συγκεντρώσεως. Δεν κατηγορήθηκαν καν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Τους κυρίαρχους Αμερικανούς και τους «ιερούς» Εβραίους τοκογλύφους εξυπηρετούσαν ως Ναζί και δεν είχαν λόγο να φοβούνται για το μέλλον τους, εφόσον τα «αφεντικά» τους ήταν οι «κατήγοροι» των ναζιστών. Με τέτοιους «κατήγορους» ήταν σίγουρη η «επιτυχία» τους και στην επόμενη φάση του σχεδίου. Δεν είχαν πλέον την ανάγκη ούτε καν ν’ αναζητούν δικαιολογίες και ν’ αλλάζουν τα ονόματά τους.

Η ίδια Mercedes, η ίδια Siemens, η ίδια Thyssen, οι οποίες «πρωταγωνίστησαν» επί ναζισμού, ήταν οι πρωταγωνιστές και της μεταπολεμικής περιόδου.

Στο μεταξύ όλα τα κράτη της Ευρώπης παρέδωσαν το μεγαλύτερο μέρος τής κυριαρχίας τους στους Αμερικανούς. Κανένας δεν μπορούσε να διαμαρτυρηθεί για την «ανάσταση» των ναζιστικών «βρικολάκων», γιατί δεν τους το επέτρεπαν οι Αμερικανοί. Οι μεγάλοι προστάτες των ζωντανών από τον «πεθαμένο» του Βόλγα. Κράτη, όπως η Ελλάδα, με επιδικασμένα τα ποσά των πολεμικών αποζημιώσεων από καταμετρημένες ζημιές, δεν τολμούσαν να ζητήσουν αυτά που τους ανήκαν.

Τα πάντα είχαν γίνει «φέουδο» των Αμερικανών. Δίπλα σε κάθε Βουλή «ελεύθερου» κράτους υπήρχε μια Αμερικανική Πρεσβεία που την έλεγχε. Δίπλα σε κάθε Πρωθυπουργό «ελεύθερου» κράτους υπήρχε ένας Πρέσβης, ο οποίος του υποδείκνυε τι να κάνει. Τα πάντα ελέγχονταν σε απίστευτο βαθμό.

Οι Αμερικανοί ήταν ευτυχείς με τη συμμορία της Νέας Υόρκης. Ήταν ευτυχείς που είχαν βρει τόσο έξυπνους και ικανούς «συνεταίρους» και χρηματοδότες. Απολάμβαναν την ευρωπαϊκή τους «επιτυχία» και πουλούσαν «τρέλα» με τα χαβανέζικα πουκάμισά τους. Εκδικούνταν τους Ευρωπαίους για την αποικιοκρατική περίοδο της Νέας Γης. Αδιαφορούσαν για το ανθρώπινο κόστος, το οποίο πληρώθηκε γι’ αυτήν την «επιτυχία». Όμως, το «κοντέρ» ήταν ψυχρό και έγραφε συνέχεια θύματα. Οι μπίζνες στων τοκογλύφων ήθελαν τεράστιες ποσότητες αίμα και αυτό «έρεε» άφθονο.

Τα θύματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ανήλθαν σε 9 εκατομμύρια στρατευμένους και σε άλλους τόσους αμάχους, ξεπερνώντας συνολικά τα 18,5 εκατομμύρια ψυχών. Τα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που ήταν πραγματικά παγκόσμιος, ανήλθαν σε 23 εκατομμύρια στρατευμένους και 57 εκατομμύρια αμάχους. Μιλάμε για μια ανείπωτη τραγωδία.

Μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια οι Εβραίοι τοκογλύφοι είχαν χρηματοδοτήσει μια διπλή ανθρωποσφαγή 32 εκατομμυρίων στρατευμένων και 66 εκατομμυρίων αμάχων. 100 εκατομμύρια ανθρώπων θυσιάστηκαν, για να δημιουργηθούν οι «Αγορές», οι οποίες στη συνέχεια θα λεηλατούσαν όλο τον κόσμο. Μιλάμε για απίστευτα νούμερα σε ένα έγκλημα το οποίο ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί και το οποίο όχι απλά δεν έχει τελειώσει, αλλά αποτελεί τη «βάση» για το επόμενό του επεισόδιο.

Τόσο «κόστισε» στο ανθρώπινο είδος η προσπάθεια των Αμερικανών να μπουν στην Ευρώπη ως «συνιδιοκτήτες» και ν’ αποκτήσουν τον έλεγχο του Δυτικού Μπλοκ. Τόσο «κόστισε» στους Εβραίους τοκογλύφους να δεσμεύσουν ολόκληρο τον κόσμο στα δάνειά τους και να «σκηνοθετήσουν» τη θυματοποίησή τους, η οποία θα τους εξασφάλιζε το απυρόβλητο.

Γι’ αυτόν τον λόγο βιάζονταν —μέχρι την τελευταία στιγμή του Χίτλερ— να μαζεύουν Εβραίους στα στρατόπεδα, παρ’ όλο που ήταν θέμα ωρών η ήττα των Ναζί. Γι’ αυτόν τον λόγο βιάζονταν οι Εβραίοι να «κατοχυρώσουν» τον απίστευτο αριθμό των 6.000.000 νεκρών Εβραίων στο Ολοκαύτωμα. Όλοι μαζί οι Εβραίοι δεν ήταν τόσοι.

Μόνον αν γνωρίζει κάποιος τις ανάγκες του σχεδιασμού τους, μπορεί να εξηγήσει τα πολλά παράξενα και ανεξήγητα που τους αφορούν. Παράξενο και ανεξήγητο είναι ότι λίγες στιγμές πριν την πτώση του ναζισμού οι ναζιστές «συγκέντρωναν» Εβραίους στα στρατόπεδα.

Κρατούμενοι, οι οποίοι θα «απελευθερώνονταν» τις επόμενες ώρες. Κρατούμενους, που ίσα-ίσα προλάβαιναν να τους βάλουν τον αριθμό του κρατουμένου στον βραχίονα. Γιατί το έκαναν αυτό οι Ναζί; Ήταν βλάκες; Δεν γνώριζαν ότι με αυτήν την πράξη θα κατατάσσονταν στην κατηγορία των εγκληματιών πολέμου; Γνώριζαν. Άρα τα πράγματα δεν ήταν όπως φαίνονταν.

Αυτές τις εντολές είχαν πάρει από τους τοκογλύφους και μαζί μ’ αυτές είχαν πάρει και τις εγγυήσεις ότι δεν θα είχαν συνέπειες. Αυτό το έκαναν, για να εξυπηρετήσουν τους Εβραίους. Οι ίδιοι οι Εβραίοι —σαν τον Ραβίνο της Θεσσαλονίκης Κορέτζ— «έσπρωχναν» μέχρι την τελευταία στιγμή «θύματα» για τα στρατόπεδα. Βιάζονταν οι Εβραίοι να δείξουν μεγάλα νούμερα κρατουμένων και να μπουν πρώτοι στη λίστα των θυμάτων, γιατί, αν δεν το κατάφερναν, πολύ γρήγορα θα έμπαιναν πρώτοι στη λίστα των εγκληματιών. Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους, αν καταλάβαιναν οι Ευρωπαίοι ποιος ήταν ο ρόλος τους στο μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας.

Φάση Γ.

Η τελική «λύση» για την Ευρώπη.

Από τον Χίτλερ στην Μέρκελ.

Προμελετημένο έγκλημα είναι η σημερινή ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Χρέος, το οποίο θα οδηγήσει στον τελικό στόχο των Αμερικανών και των τοκογλύφων και ο οποίος είναι η γενική εκποίηση της Ευρώπης.

Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί —υπό την καθοδήγηση και τη χρηματοδότηση των Εβραίων— μπόρεσαν και πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη ανθρωποσφαγή στην ιστορία της ανθρωπότητας —χωρίς καμία αντίδραση από την πλευρά των θυμάτων τους— ήταν εύκολο να τολμήσουν το επόμενο βήμα. Ένα βήμα πολύ πιο εύκολο, εφόσον δεν προϋπέθετε τόσο πολύ αίμα. Το δύσκολο το είχαν κάνει και δεν τους είχε πάρει «χαμπάρι» κανένας. Αυτό, το οποίο απέμενε, ήταν το εύκολο. Να μπουν πλέον στην Ευρώπη με την ισχύ του δανειστή και του πάτρωνα και να την αφαιρέσουν από την κυριότητα των λαών της.

Αυτός ήταν ο τελικός τους στόχος. Να μετατρέψουν την Ευρώπη σε μια ακόμα «πολιτεία» των ΗΠΑ. Μια υπερπόντια «αποικία» τους. Απόλυτα ιδιόκτητη και χωρίς καμία αντίδραση. Αυτός ήταν ο τελικός τους στόχος. Η απόλυτη ιδιωτικοποίηση της Ευρώπης. Οι τοκογλύφοι ιδιοκτήτες της Ευρώπης.

Πώς θα το κατάφερναν αυτό; Με τον ίδιο πάντα τρόπο. Μέθοδο που «δουλεύει» δεν έχεις λόγο να την πειράζεις. Με τη Γερμανία κατάφεραν τα δύσκολα, όπου απαιτούνταν τόνοι αίματος, θα είχαν δυσκολία στα «εύκολα»; Θα είχαν δυσκολία τώρα στην τελευταία φάση του σχεδιασμού, που ήταν το αναίμακτο μέρος του ιμπεριαλισμού;

Τη Γερμανία τη χρησιμοποίησαν όταν έπρεπε να τη βάλουν να θυσιάσει στα πεδία των μαχών τα εκατομμύρια των παιδιών της, θα είχαν πρόβλημα τώρα στην «εικονική» επίθεση των τοκογλύφων; Η Γερμανία δεν τους αντιστάθηκε όταν θυσίαζε 5.000.000 στρατιώτες στον προηγούμενο πόλεμο, θα τους αντιστεκόταν τώρα, που θα έπαιζε τον τζάμπα ρόλο ως «κοινή γνώμη»; Σαν «πρότυπο» εργαζομένων, που «θυμώνουν» με τους τεμπέληδες; Σαν «εξοργισμένοι» νοικοκύρηδες; Τζάμπα ήταν όλα αυτά.

Όπως αντιλαμβανόμαστε, η φάση Γ’ ξεκίνησε και πάλι από τον ίδιο αδύναμο κρίκο της Ευρώπης. Από το χαϊβάνι που γνώριζαν. Η Γερμανία θα ήταν και πάλι το χαϊβάνι, που θα ξεκινούσε τον «πόλεμο». Οι Γερμανοί, οι οποίοι κανονικά θα έπρεπε σήμερα να βόσκουν αγελάδες —γιατί με τη βιομηχανία «μπερδεύονται» λίγο— έκαναν και πάλι αυτό το οποίο δεν έπρεπε εις βάρος της Ευρώπης και των λαών της.

Αυτοί, οι οποίοι παρέμειναν εκβιομηχανισμένοι, εξαιτίας της ανοχής των Ευρωπαίων, επιχείρησαν να «αποβιομηχανίσουν» όλους τους υπόλοιπους. Να αποβιομηχανίσουν την Ευρώπη, για να κρατήσουν για τους εαυτούς τους την απόλυτη κυριαρχία στη βιομηχανία και να δώσουν στους τοκογλύφους την απόλυτη ισχύ.

Οι Γερμανοί, οι οποίοι ποτέ δεν πλήρωσαν τα χρέη τους στους λαούς τής Ευρώπης, συμμετείχαν σε έναν σχεδιασμό, ο οποίος οδήγησε στη σημερινή υπερχρέωση όλων των ευρωπαϊκών λαών. Η Γερμανία είναι η αποκλειστικά υπεύθυνη για τη σημερινή πανευρωπαϊκή δυστυχία, η οποία προέκυψε από την κρίση χρέους. Αυτή την προκάλεσε κατ’ εντολή των τοκογλύφων τής Νέας Υόρκης. Πώς έγινε αυτό;

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που περιγράψαμε μέχρι τώρα  Ένωση, δάνεια και πόλεμος. Με τον τρόπο με τον οποίο έγινε τόσο ο Πρώτος όσο και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Με τα δάνεια των φασιστικών της ηγεσιών. Με τα αμερικανικά δάνεια, με τα οποία οι ηγέτες της γνώριζαν τις συνέπειες που θα «φόρτωναν» στην Ευρώπη. Με τον υπερδανεισμό της η Γερμανία μετατρεπόταν —εις γνώση της— σε ένα «αιμοσταγές» θηρίο, το οποίο διψούσε για έσοδα.

Αυτή η μετατροπή της σε θηρίο ήταν το όλο μυστικό του σχεδιασμού, που οδήγησε σήμερα την Ευρώπη στο έλεος των «Αγορών». Των εβραϊκών «Αγορών» συγκεκριμένα. Σε αυτόν τον προδοτικό σχεδιασμό συνεργάστηκε ο Κολ με τους Εβραίους τοκογλύφους. Όλοι αυτοί αναζητούσαν έναν λόγο να «φορτώσουν» και πάλι τη Γερμανία με χρέη, ώστε να τη μετατρέψουν εκ νέου σε μια «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», η οποία διψάει για «ζωτικό χώρο» και άρα για το «αίμα» του περιγύρού της. Πού αποσκοπούσαν, δίνοντάς της τεράστια «δάνεια»; Στα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά τα οποία δρομολογούσαν για όλους τους υπόλοιπους. Τους υπόλοιπους, που, όπως είπαμε, θα τους έβαζαν στον δανεισμό και στη σπατάλη.

Με νέα δάνεια θα έδιναν το «άλλοθι» στη Γερμανία ν’ ακολουθήσει την ακριβώς αντίθετη συμπεριφορά από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Όταν οι άλλοι θα απλώνονταν, αυτοί θα μαζεύονταν. Όταν οι άλλοι θα μαζεύονταν, αυτοί θα απλώνονταν. Όμως, οι ακριβώς αντίθετες συμπεριφορές φέρνουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί έχαναν την ανταγωνιστικότητά τους —εξαιτίας της σπατάλης— η Γερμανία γινόταν ανταγωνιστικότερη — εξαιτίας της οικονομίας. Όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί έκλειναν εργοστάσια —εξαιτίας της έλλειψης ανταγωνιστικότητας— η Γερμανία άνοιγε νέα.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Με τα νέα δάνεια οι τοκογλύφοι θα προσπαθούσαν να της δώσουν «άλλοθι», για ν’ αλλάξει «χαρακτήρα» σε σχέση με τους άλλους. Έφτιαχναν την «πυραμίδα» του χρέους και βιάζονταν να τη βάλουν «πρώτη» μέσα σ’ αυτήν, γιατί πάντα στις «πυραμίδες» το πλεονέκτημα το έχουν οι πρώτοι που μπαίνουν σ’ αυτές.

Το απόλυτο πλεονέκτημα το έχει ο πρώτος που μπαίνει στην «πυραμίδα» και τέτοιος για την Ευρώπη θα ήταν η Γερμανία. Παλιά κόλπα των τοκογλύφων. Πάντα οι πονηροί, που στήνουν τις πυραμίδες, είναι οι πρώτοι που μπαίνουν μέσα σ’ αυτές, γιατί είναι οι μόνοι που έχουν πιθανότητες να βγουν με κέρδος. Ο πρώτος, που επενδύει, έχει ελπίδες να κερδίσει εις βάρος των υπολοίπων. Ο πρώτος, που δανείζεται, έχει ελπίδες να ξεχρεώσει εις βάρος των υπολοίπων. Αυτό ακριβώς έκαναν με τη Γερμανία. Την έβαλαν πρώτη στην «πυραμίδα» τού ευρωπαϊκού χρέους, για να απειλούν και να εκβιάζουν με αυτήν όλους τους υπολοίπους.

Οι τοκογλύφοι ―έχοντας στη διάθεσή τους όλο το ναζιστικό κύκλωμα, το οποίο οι ίδιοι διέσωσαν μετά τον πόλεμο― αποφάσισαν να δώσουν την απόλυτη ανταγωνιστικότητα στη Γερμανία. Γιατί; Για να τη «φορτίσουν», ώστε να «επιτεθεί» σε όλους τους Ευρωπαίους, όταν η Ευρώπη θα ενωνόταν οικονομικά. Για να την κάνουν ν’ ανταγωνίζεται μόνη της ολόκληρη την Ευρώπη και άρα να την αντιλαμβάνεται σαν ζωτικό της «χώρο». Με τα χρήματά τους θα την ισχυροποιούσαν και μετά θα δημιουργούσαν την κοινή πανευρωπαϊκή «αρένα», για να την αμολήσουν και να τους «κατασπαράξει» όλους. Όλα δηλαδή έγιναν με μια σειρά και βάση κάποιου συγκεκριμένου σχεδίου.

Αυτοί οι τοκογλύφοι αποφάσισαν να την κάνουν διαφορετική από τους υπολοίπους. Αυτοί αποφάσισαν να την κάνουν έναν υπερχρεωμένο και πεινασμένο «λύκο», όταν για τους υπόλοιπους αποφάσισαν να τους κάνουν σπάταλα και χορτάτα «πρόβατα». Ήταν προδιαγραφή τού σχεδιασμού τους πρώτα ν’ αλλάξουν τα χαρακτηριστικά τής Γερμανίας και μετά να δημιουργήσουν κοινή την ευρωπαϊκή «στάνη». Πρώτα έπρεπε να ενωθεί η «κατάλληλη» Γερμανία και μετά να ενωθεί πολιτικά και οικονομικά η Ευρώπη. Άρα, τι μένει να δούμε; Να δούμε πότε οι «εκτροφείς» τής Γερμανίας αποφάσισαν να την «εξαγριώσουν», επιβάλλοντάς της την «πείνα» και τη «στέρηση».

Όλο το «μυστικό» βρίσκεται στην «Ένωση» της Γερμανίας. Η ίδια πρακτική, η οποία ακολουθήθηκε και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Απλά η Ένωση τότε ήταν στον άξονα Βορά-Νότου ενώ η σημερινή «Ένωση» είναι στον άξονα Ανατολής-Δύσης.

Η Ένωση τότε αφορούσε τους Βορειογερμανούς Πρώσους και τους Νοτιογερμανούς Βαυαρούς, ενώ η σημερινή «Ένωση» αφορούσε τους Δυτικογερμανούς και τους Ανατολικογερμανούς.

Η πρώτη Ένωση αφορούσε Γερμανούς διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων, ενώ η σημερινή «Ένώση» αφορούσε Γερμανούς διαφορετικών ιδεολογικών δογμάτων. Γιατί χρησιμοποιούμε εισαγωγικά στη λέξη «Ένωση»;

Γιατί η σημερινή Γερμανία στην πραγματικότητα ποτέ δεν ενώθηκε. Οι Γερμανοί γιορτάζουν μια Ένωση, η οποία δεν έγινε ποτέ. Γιατί; Γιατί οι ενώσεις είναι τζάμπα και αυτό στη Γερμανία δεν έγινε.

Στην περίπτωση της Γερμανίας έγινε μια απλή «αγοραπωλησία». Η Δυτική Γερμανία «αγόρασε» την Ανατολική από τους Σοβιετικούς. Δανείστηκε από τους τοκογλύφους άπειρα χρήματα, για να την «αγοράσει» από τους Σοβιετικούς ιδιοκτήτες της. Γιατί όμως σε μια τέτοια φάση του σχεδιασμού —και με δεδομένη την πολυτιμότητα της Γερμανίας στη δρομολόγησή του— οι τοκογλύφοι ανάγκασαν τη Δυτική Γερμανία να πληρώσει για την «αγορά» τής Ανατολικής; Γιατί αυτό, όπως είπαμε, θα την «κούρδιζε», ώστε να ξεκινήσει το σχέδιο «άλωσης» της Ευρώπης. Αν η Γερμανία ενωνόταν «τζάμπα», τίποτε δεν θα λειτουργούσε προς την κατεύθυνση που εξυπηρετούσε τους τοκογλύφους.

Ανέβασαν τον κόσμο στο «τείχος», για να πιέζει και δήθεν ν’ ανυπομονεί για την «ένωση», για να δώσουν άλλοθι στον προδότη της Ευρώπης Κολ να παίξει το παιχνίδι των τοκογλύφων. Να δώσουν άλλοθι στον Κολ να μιμηθεί τον Χίτλερ και να ζητήσει «δανεικά» από τους ίδιους χρηματοδότες. Ενθουσίασαν τον κόσμο με «μπουρδολογίες» τύπου «αδελφοτήτων» και «ελευθεριών», προκειμένου να κάνουν επιτακτική την ανάγκη της εξαγοράς τής Ανατολικής Γερμανίας. Να «πιέσουν» προς την κατεύθυνση της επίσπευσης της αγοράς πριν αυτός ο κόσμος καταλάβει ότι η εξαγορά αυτή δεν ήταν υποχρεωτική και ότι δεν ήταν ο μόνος δρόμος για την ένωση.

Έβγαλαν τον κόσμο στον δρόμο, για να δώσουν στον άθλιο Κολ τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις υπό τη διαδικασία του «επείγοντος» και άρα πριν προλάβει ο κόσμος να καταλάβει τι γίνεται. Πριν προλάβει ν’ αναλύσει τα δεδομένα και να δει ότι με την υπομονή μερικών μηνών η Ένωση θα γινόταν τζάμπα. Για μερικούς μήνες οι «ανυπόμονοι» Γερμανοί έχασαν πάνω από 200 δις δολάρια. Αναπόφευκτη ήταν η Ένωση τής Γερμανίας, εφόσον η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε.

Όμως, οι τοκογλύφοι κάτι τέτοιο δεν θα το επέτρεπαν και βιάζονταν. Τι έκαναν; Έριξαν τη Σοβιετική Ένωση.»Σκότωσαν» τον «πεθαμένο». Τον «πεθαμένο», τον οποίο τον δημιούργησαν για να τρομάζει τους «ζωντανούς», τον έφεραν ξανά στο προσκήνιο πριν τον «εκτελέσουν»

Στις τελευταίες στιγμές της «ζωής» του του ικανοποίησαν τις οικονομικές «απαιτήσεις». Τον πλήρωσαν, για να του πάρουν κάτι, το οποίο έτσι κι αλλιώς θα το έχανε, γιατί απλούστατα δεν μπορούσε να «ζήσει». Βιάζονταν να τα κάνουν όλα, γιατί εχθρός τους ήταν ο χρόνος. Οι Σοβιετικοί μετρούσαν ήδη τις ώρες παραμονής που τους απέμεναν στην Κεντρική Ευρώπη. Αυτούς τους «πεθαμένους» ικανοποίησαν, βάζοντας τους Γερμανούς να αγοράσουν την κατάκτησή τους.

Βιάζονταν να δανείσουν στη Δυτική Γερμανία τα χρήματα της εξαγοράς πριν αποχωρήσουν οι Σοβιετικοί μόνοι τους και γίνουν αυτά τα χρήματα περιττά. Οι παλιοί χρηματοδότες του Κάιζερ και του Χίτλερ βιάζονταν να πυροδοτήσουν τον νέο πόλεμο της Γερμανίας εναντίον της Ευρώπης. Βιάζονταν να βάλουν τη Γερμανία να επιτεθεί στους χώρους όπου αναγκαστικά θα άφηνε «πίσω» της η Σοβιετική Ένωση.

Τους συνέφερε να φορτώσουν με δάνεια τη Γερμανία. Πολλά δάνεια. Πάρα πολλά δάνεια. Δάνεια, σε σημείο να την απειλούν με χρεοκοπία. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια κόστισε στον γερμανικό λαό η αγορά της Ανατολικής Γερμανίας από τους Σοβιετικούς. Άλλα τόσα τους κόστισε η Ανατολική Γερμανία να την «ευθυγραμμίσουν» και να την «επιδοτήσουν», αφού προηγουμένως την είχαν καταστρέψει οι ίδιοι.

Τα πάντα γίνονταν με δάνεια. Πλήρωναν οι τοκογλύφοι, για να βάλουν την ενιαία πλέον Γερμανία πρώτη στην πυραμίδα του ευρωπαϊκού χρέους. Για να την αναγκάσουν να πάρει πρώτη και νωρίτερα απ’ όλους «μέτρα» δημοσιονομικού περιορισμού. Αυτός ήταν ο στόχος των δανείων. Με αυτά τα δάνεια ήθελαν να της δώσουν άλλοθι ν’ ακολουθεί την αντίθετη συμπεριφορά από όλους τους άλλους. Για να την κάνουν να αξιοποιήσει τα δάνεια προς τον τομέα που τους βόλευε και όχι να τα σπαταλά, όπως σχεδόν υποχρέωναν τους άλλους να κάνουν. Με τα δάνεια την ανάγκαζαν να «σφίγγει» το «ζωνάρι» των Γερμανών την ώρα που οι υπόλοιποι θα έπαιρναν φθηνά δάνεια μόνο και μόνο για να «χαλαρώνουν» τους λαούς τους. Για να την κάνουν το ανταγωνιστικό τους «τανκ» στην Ευρώπη.

Αυτά τα γερμανικά δάνεια θα τους επέτρεπαν να ξεκινήσουν εκ νέου την «επίθεση» στην Ευρώπη. Έπρεπε να βρουν ένα σημείο να ξεκινήσουν αυτήν την «επίθεση» και αυτό το σημείο τούς το εξασφάλιζε η Γερμανία. Μετά την «κατάκτηση» της Ανατολικής Γερμανίας τούς περίμενε και η υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτή η «επίθεση» μπορούσε να γίνει μόνον από τη Γερμανία. Γιατί; Γιατί οι πόλεμοι απαιτούν «αφορμή» και μόνον η Γερμανία είχε αποκτήσει «αφορμή». Είχε «αισθήματα», που την έκαναν «κινητική». Η Γερμανία και πάλι θα ξεκινούσε τον «πόλεμο» με τον γνωστό τρόπο. Τον «αδερφικό» πόλεμο. Ανακαταλαμβάνοντας, όπως ο Χίτλερ, πρώτα τα «δικά» της εδάφη.

Αυτό κατάφεραν με την εξαγορά της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική. Δημιούργησαν «υποχρεώσεις» και άρα αφορμές. Από τη στιγμή που η Ανατολική Γερμανία δεν «απελευθερώθηκε» τζάμπα, αλλά «χρωστούσε», ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Δεν μπορούσε πλέον ν’ αποφασίζει μόνη της για το μέλλον της. Χρωστούσε σ’ αυτούς που «εξαγόρασαν» την ελευθερία της και έπρεπε να παραδώσει τα «κλειδιά» της στους νέους προστάτες της. «Χρωστούσε» στη Δυτική Γερμανία και, όταν χρωστάς στους Γερμανούς, αυτό είναι «ανθυγιεινό». Γιατί; Γιατί μετά, ως συνιδιοκτήτες —και με τη δύναμη του δανειστή— θα αποφασίζουν μόνοι τους για το πώς θα τους «ξεχρεώσεις».

Αυτοί οι σκληροί δανειστές «σκέφτηκαν» ότι, λόγω αυτών των χρεών, θα πρέπει η Ανατολική Γερμανία να συστήσει μια Treuhand, η οποία θα περιλαμβάνει όλο το δημόσιο κεφάλαιο, το οποίο πλέον δεν της ανήκε. Ανήκε στη Δυτική Γερμανία, εφόσον σ’ αυτήν χρωστούσε. Η Δυτική Γερμανία θα αναλάμβανε να «ξεπουλήσει» αυτό το κεφάλαιο —και άρα την «ψυχή» της Ανατολικής Γερμανίας— προκειμένου ν’ απαλλάξει τον «φορολογούμενο» Γερμανό πολίτη από ένα μεγάλο «βάρος» Τον «φορολογούμενο» Γερμανό της Bild. Την απόλυτη σταθερά της «ηθικής» της κεντρικής Ευρώπης.

Στα πρότυπα αυτής της Treuhand ήταν φτιαγμένες όλες οι κρατικές εταιρείες, οι οποίες ανέλαβαν τις «ιδιωτικοποιήσεις» στην ανατολική Ευρώπη. Στα πρότυπα της ίδιας εταιρείας είναι φτιαγμένο το ελληνικό ΤΑΙΠΕΔ. Λογικό είναι. Μόλις τελείωσε η γερμανική επίθεση στην πρώην ανατολική Ευρώπη, εξαπολύθηκε νέα επίθεση στην πρώην δυτική με «αφορμή» και πάλι τα χρέη.

Κτήνη, δηλαδή, όπως ο Σόιμπλε, ο Φούχτελ ή ο Ράιχενμπαχ, τα είδαν πρώτα οι Ανατολικογερμανοί και μετά οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι ή οι Ιρλανδοί. Πρώτα αυτοί είδαν τους «σαλιάρηδες» να ωρύονται, για να «προστατεύσουν» τους φορολογούμενους Γερμανούς και μετά οι Έλληνες και τα άλλα PIIGS.

Πρώτα οι Ανατολικογερμανοί έγιναν οι τεμπέληδες, οι οποίοι απειλούσαν τους σκληρά εργαζόμενους Δυτικογερμανούς και μετά οι Έλληνες, οι οποίοι απειλούσαν τους εργαζόμενους Γερμανούς στο σύνολό τους. Πρώτα αυτοί οι Ανατολικογερμανοί έπρεπε να μάθουν το «μάθημά» τους και μετά οι Έλληνες.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Κατάλαβε τον λόγο που χρησιμοποιήθηκε η μονίμως ασυναγώνιστη βιομηχανικά Γερμανία; Για να βάλει στην Ευρώπη στον νέου τύπου «πόλεμο», τον οποίο χρειαζόταν οι τοκογλύφοι, ώστε να «εξαγοράσουν» την Ευρώπη και να την κάνουν ιδιοκτησία τους.

Χωρίς την επιθετική Γερμανία δεν θα μπορούσαν να «επιτεθούν» στην Ευρώπη. Χωρίς τα δάνεια της γερμανικής Ένωσης το Γερμανικό κράτος δεν θα αποκτούσε «επιθετικότητα» και άρα «προφόρτιση». Από εκεί και πέρα όλα ήταν εύκολα. Η πρακτική τής «αδελφοκτονίας» στη Γερμανία έγινε ο «οδηγός» για την «αδελφοκτόνα» επίθεση της Γερμανίας στα υποτίθεται «αδελφά» ευρωπαϊκά κράτη της ΕΕ..

Εφόσον η Γερμανία θεώρησε «ηθικό» να εξαγοράσει την «αδερφή» της, γιατί να είναι ανήθικο, που θα εξαγόραζε την Ελλάδα. Από «αγάπη» ανέλαβε να «εξυγιάνει» την Ανατολική Γερμανία και από «αγάπη» θα έκανε το ίδιο και στην Ελλάδα. Στην κυριολεξία παρακαλάει τους «κουτούς» Έλληνες, για να μοιραστεί μαζί τους την τεχνογνωσία της ανταγωνιστικότητας. Τους «παρακαλάει» σε βαθμό που απειλεί να τους σκοτώσει, αν δεν δεχθούν τα «δώρα» της. Ξεκινώντας από τους αδύναμους και τους «μικρούς» της Ευρώπης, είναι βέβαιο ότι θα σταδιακά θα επιτεθούν και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Όλα έγιναν βάση σχεδίου. Του γνωστού μας σχεδίου. Με δάνεια και σκουπίδια στην ηγεσία της Γερμανίας. Έψαξαν και πάλι στον κοινωνικό «σκουπιδοτενεκέ» και βρήκαν έναν νέο Φύρερ για τον σχεδιασμό τους.Έναν Φύρερ άχρηστο, αγράμματο, κομπλεξικό και πανάθλιο, για να του δώσουν τον εύκολο ρόλο να διαχειρίζεται την τεχνητή υπεροχή της Γερμανίας εις βάρος των άλλων. Απλά ο Φύρερ σήμερα είναι θηλυκός, αλλά εξίσου άθλιος. Βρήκαν μια παλιά χαφιέ της Στάζι και την επέβαλαν στους Γερμανούς και στην Ευρώπη με τα δικά τους προπαγανδιστικά ΜΜΕ.

Με τεχνητό τρόπο εξασφάλισαν την απόλυτη ανταγωνιστικότητα και τώρα την στρέφουν εναντίον όλων των λαών της Ευρώπης. Γι’ αυτόν τον λόγο αναζητούσαν τρόπο να χρηματοδοτήσουν τη Γερμανία και άρα να μιλάμε για «άλλοθι». Οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι με τις «αλχημείες» τής Goldman Sachs έβαλαν τους ευρωπαϊκούς λαούς να υπερδανείζονται, ήταν αυτοί, οι οποίοι έβαλαν τη Γερμανία να κάνει αιματηρή οικονομία.

Αυξήσεις μισθών έκαναν οι φτωχοί της Ευρώπης και η Γερμανία είχε να κάνει αύξηση μισθών από τις αρχές του ’90. Αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος. Όλοι έχαναν ανταγωνιστικότητα και η Γερμανία κέρδιζε. Την έβαλαν να κατασκευάζει «τανκ», όταν οι άλλοι κατασκεύαζαν «ξαπλώστρες». Ό,τι έκαναν με τη Γερμανία του Χίτλερ, η οποία είχε ανάπτυξη, κατασκευάζοντας τανκ, τη στιγμή που οι υπόλοιποι λαοί ενδιαφέρονταν για την εξεύρεση πόρων προς ανάπτυξη του κοινωνικού προσώπου των κρατών τους.

Αυτοί οι τοκογλύφοι αποφάσισαν να δώσουν χρήματα στους Γερμανούς, για να «μολύνουν» ολόκληρη την Ευρώπη με τη διαφθορά, η οποία την οδήγησε στον υπερδανεισμό και τελικά την κατέστρεψε. Με χρήματα των Εβραίων η σημερινή Γερμανία επιτίθεται και απειλεί και πάλι τον κόσμο. Με χρήματα των Εβραίων κινείται και πάλι ο μηχανισμός του Χίτλερ. Ατόφιος ο μηχανισμός. Ούτε τα ονόματα δεν αλλάζουν. Ο Χίτλερ ήταν αυτός, ο οποίος γιγάντωσε τις εταιρείες εκείνες, οι οποίες σήμερα «μολύνουν» με διαφθορά ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνον την Ευρώπη. Τις εταιρείες εκείνες, οι οποίες παρήγαγαν για τους Ναζί, χρησιμοποιώντας δούλους των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Αυτές λοιπόν οι γερμανικές εταιρείες επιτίθενται σήμερα στην Ευρώπη. Οι εταιρείες των εγκληματιών βιομηχάνων, τους οποίους δεν εντόπισε ποτέ το ίδρυμα Βίζενταλ. Οι εταιρείες της Siemens, της Bayer, της Volkswagen, της Mercedes, της Thyssen, της MΑΝ κλπ. Οι εταιρείες εκείνες, των οποίων οι ιδρυτές και ιδιοκτήτες ήταν φανατικοί ναζιστές και φρόντιζαν να τις θέτουν στην υπηρεσία των ναζιστικών φιλοδοξιών. Αυτές οι εταιρείες με τα χρήματα των τοκογλύφων «σαρώνουν» και πάλι την Ευρώπη. Ό,τι δεν μπορούν να το καταστρέψουν, απλά το εξαγοράζουν, βάζοντάς το στη βιομηχανική «φαρέτρα» της Γερμανίας.

«Με μαφιόζικες μεθόδους, απειλές και εκβιασμούς απειλούν όσους αντιστέκονται στις επιθετικές «κινήσεις» τους.» Μας το αποκάλυψε ο Πρόεδρος της Alfa Romeo, καταγγέλλοντας τον συνάδελφό του τής Volkswagen για απαράδεκτη ―σε βαθμό ποινικό— συμπεριφορά. Αν όμως αυτός το κατήγγειλε και αντιστάθηκε, υπήρχαν άλλοι Πρόεδροι, οι οποίοι δεν το έκαναν. Από πού να ξεκινήσει κάποιος και πού να τελειώσει. Αν υποθέσουμε ότι η αυτοκινητοβιομηχανία είναι η πιο ισχυρή και στρατηγική βιομηχανία που διαθέτει η Ευρώπη, τότε τα πράγματα είναι πολύ «γερμανικά», για να είναι φυσιολογικά. Οι Γερμανοί, με μεθόδους ιμπεριαλιστικές, «σαρώνουν» τα πάντα. Ό,τι έκαναν πάντα.

Η Skoda, για παράδειγμα, πέφτει θύμα για δεύτερη φορά στην ιστορία της από τη γερμανική επέλαση. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε τμήμα της Hermann Göring Werke της χιτλερικής Γερμανίας και σήμερα έγινε τμήμα της Volkswagen τής μερκελικής Γερμανίας. Η ισπανική SEAT το ίδιο.

Ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει στην Ευρώπη σαρώνεται ή απειλείται με σάρωση …Rolls-Roys, Bentley, Jaguar, Mini Morris, είναι μόνον κατ’ όνομα βρετανικά. Ανήκουν στη γερμανική «αρμάδα» Bugatti, Lamborghini, Ducati, Husqvarna και ό,τι άλλο «λαμπερό» έχει να επιδείξει η ευρωπαϊκή βιομηχανία, καταλήγει στα χέρια των εκβιαστών της Ευρώπης.

Με τη διαφθορά —και ελέγχοντας το σύνολο σχεδόν της ευρωπαϊκής βιομηχανίας— οι Γερμανοί κατόρθωσαν και βύθισαν στα χρέη ολόκληρη την Ευρώπη. Από τη στιγμή που το κατάφεραν αυτό, ήταν θέμα χρόνου να ολοκληρώσουν το σχέδιο κατάκτησης των κρατών. Από τη στιγμή που υπάρχουν χρέη και τα κράτη έχουν ανάγκη τη συνεχή χρηματοδότηση, είναι εύκολο να οδηγηθούν αρχικά στην «ασφυξία» και στη συνέχεια στη «σφαγή».

Αυτό και έγινε. Οι Γερμανοί, υπό τις εντολές και τον συντονισμό των τοκογλύφων, άρχισαν να «παίζουν» με τα κρατικά ομόλογα των κρατών. Άρχισαν να πουλάνε οργανωμένα και σε μεγάλες ποσότητες τα ομόλογα των κρατών εκείνων, που θα στοχοποιούσαν. Ένα-ένα τα κράτη «στήθηκαν» στον τοίχο με τη σειρά και οι Γερμανοί άρχισαν τις «εκτελέσεις». Ξεκινώντας από τους πιο αδύναμους και προχωρώντας προς τους πιο ισχυρούς.

Λειτούργησαν στην κυριολεξία ως «δολοφόνοι». Σε συνεργασία με τους οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι ανήκουν στο σύνολό τους και εξ’ ολοκλήρου στους Εβραίους χρηματοδότες τής Γερμανίας, άρχισαν να «εκτελούν» τα κράτη το ένα μετά το άλλο. Ξεκίνησαν από την Ελλάδα, πήγαν στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και συνεχίζουν στα πιο μεγάλα «θηράματα». Αυτοί, οι οποίοι στους προηγούμενους πολέμους έβαζαν στους τοίχους και εκτελούσαν πολίτες, κάνουν το ίδιο με τα κράτη. Ποιος ήταν ο στόχος; Να τα οδηγήσουν σε αδυναμία δανεισμού και άρα σε οικονομική ασφυξία, που θα τα οδηγήσει σε μη αναστρέψιμη ύφεση. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αναγκαστούν τα κράτη να ξεπουλήσουν το σύνολο των περιουσιών τους. Των περιουσιών των λαών τους.

Αρκεί να πούμε ότι σε έναν κόσμο, όπου ζωγραφικοί πίνακες, κοσμήματα ηθοποιών ή βρακιά από τηλεβίζιτες πωλούνται για δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, το ελληνικό κράτος πούλησε για 400 εκατομμύρια το 10% —μαζί με το μάνατζμεντ— του θηριώδους ΟΤΕ στην Ντόιτσε Τέλεκομ. Ολόκληρη την Εταιρεία Ύδρευσης της Θεσσαλονίκης —του ενός εκατομμυρίου κατοίκων— θέλουν να την πουλήσουν στη μισή τιμή από αυτήν που «πιάνει» σε δημοπρασία μια ζωγραφισμένη λινάτσα ενός «άγνωστου» καλλιτέχνη, όπως του Edvard Munch, The Scream, $119,922,500.

Είναι πλέον προφανές ότι ο πίνακας αυτός αξίζει τα χρήματά του, γιατί —αν μη τι άλλο— είναι προφητικός. Ο πίνακας απεικονίζει τους Έλληνες και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, όταν θα μάθουν πόσο θα πουληθούν στους τοκογλύφους οι περιουσίες τους. Δρόμοι, λιμάνια, μαρίνες, αεροδρόμια και ό,τι άλλο βρίσκεται στο στόχαστρο των τοκογλύφων. Αφαιρούν τις πατρίδες από την ιδιοκτησία των λαών τους, φιλοδοξώντας να γίνουν οι απόλυτοι άρχοντές τους.

Σε αυτόν τους τον στόχο χρησιμοποιούν τη Γερμανία ως «όπλο» ιμπεριαλισμού, έχοντας τη βοήθεια των συνενόχων τους Γερμανών ναζιστών ηγετών και βιομηχάνων. Ακολουθώντας μια πρωτοφανούς εντάσεως επιθετική πολιτική εξαγοράς ανταγωνιστών, σταδιακά οι Γερμανοί βιομήχανοι γίνονται οι απόλυτα κυρίαρχοι της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και άρα οι μεγαλύτεροι εργοδότες τής ηπείρου.

Αυτοί στο άμεσο μέλλον θα «αντιπροσωπεύουν» υποτίθεται το «κεφάλαιο» της ηπείρου και με την ισχύ τους θα προστατεύουν τους πραγματικούς ιδιοκτήτες τής ηπείρου. Οι Γερμανοί βιομήχανοι, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τον Χίτλερ και ισχυροποιήθηκαν από την Μέρκελ, θα είναι οι μεγάλοι εργοδότες της Ευρώπης και οι Εβραίοι οι μεγάλοι ιδιοκτήτες της. Οι χρηματοδότες των πάντων.

Η Ευρώπη, δηλαδή, σταδιακά τείνει προς την ολοκληρωτική και απόλυτη ενοποίησή της ως ενιαίο κράτος. Υπό την πίεση της γερμανικής ηγεσίας τείνει προς την ενοποίηση. Άρχισε να ενσαρκώνεται το «όνειρο» του Γκαίμπελς και του Χίτλερ, που χρηματοδοτήθηκε από τους Εβραίους και τους Αμερικανούς. Υπό την ηγεσία της Μέρκελ οι Εβραίοι θα επιτύχουν όλους τους στόχους τους. Θέμα χρόνου είναι πλέον μια «Ενωμένη» Ευρώπη στην οποία θα κυριαρχούν οι Γερμανοί βιομήχανοι. Ποιους είπαμε στην αρχή του κειμένου ότι έχουν ανάγκη οι βιομήχανοι; Ποιοι είναι τα πραγματικά αφεντικά των βιομηχάνων, οι οποίοι θέλουν να παραμείνουν ασυναγώνιστοι;

Άρα, στη βιομηχανική εποχή της Ε.Ε. κυρίαρχοι θα είναι θεωρητικά οι Γερμανοί και πάνω από αυτούς οι Εβραίοι δανειστές τους. Το απόλυτο παράδοξο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Απόλυτα νικητές της μεγαλύτερης ενδοευρωπαϊκής μάχης οι απόλυτα losers της ηπείρου. Αυτοί, οι οποίοι ηττήθηκαν ολοκληρωτικά καί τις δύο φορές που επιχείρησαν να κατακτήσουν την Ευρώπη και «μυστηριωδώς» την κατάκτησαν χωρίς πόλεμο.

«Πάνω» από αυτούς οι Εβραίοι. Τα «θύματα». Αυτοί, οι οποίοι «καταστράφηκαν» από τους πολέμους. Οι υπεράνω πάσης υποψίας. Αυτοί, που ακόμα και να τους κρίνεις απαγορεύεται, εφόσον αποτελεί ποινικό αδίκημα.

Οι «υπάνθρωποι» της προπολεμικής περιόδου, που έγιναν οι «υπεράνθρωποι» της μεταπολεμικής περιόδου. Αυτοί, που —επίσης «μυστηριωδώς»— από την απόλυτη καταστροφή πήγαν στην απόλυτη επιτυχία. Αυτοί, οι οποίοι μπορούν πλέον ν’ αποφασίζουν μόνοι τους για τη ζωή και τον θάνατο των υπολοίπων ανθρώπων. Αυτοί, που, στην αναζήτηση των σημερινών τους κερδών, δεν δίστασαν να θυσιάσουν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων.

Αυτοί τώρα αγωνίζονται να μας πείσουν ότι η «σωτηρία» της Ευρώπης είναι ταυτισμένη με τη σωτηρία των δικών τους τραπεζών. Αυτοί τώρα αγωνίζονται να μας πείσουν ότι το «όραμα» της Ευρώπης θα «ενσαρκωθεί» μόλις γίνει η τραπεζική ενοποίηση της Ευρώπης, ώστε να ελέγχουν οι ίδιοι πλήρως το τραπεζικό σύστημα και τα κράτη και άρα οι λαοί να χάσουν ακόμα και το θεωρητικό δικαίωμα να ασκούν έλεγχο στους τοκογλύφους. Να δημιουργηθεί ενιαίο τραπεζικό σύστημα, ώστε ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση να μην χάνεται ο έλεγχός του από πιθανές «αστοχίες», οι οποίες θα οδηγούσαν σε κρατικοποιήσεις τραπεζών.

Θα «φάνε» τα χρήματα των ευρωπαϊκών λαών, για να «σώσουν» τις τράπεζες των τοκογλύφων και αφού τις σώζουν, θα τις στρέψουν εναντίον των λαών, για να τους αρπάξουν τα πάντα. Με τα χρήματά τους οι λαοί θα «ταΐσουν» τα τέρατα που θα τους κατασπαράξουν. Ό,τι έκαναν οι Εβραίοι τοκογλύφοι στις ΗΠΑ, που τις «‘κατάπιαν» στην κυριολεξία εις βάρος του αμερικανικού λαού, το ίδιο θα κάνουν και στην Ευρώπη.

Οι άνθρωποι είναι αδίστακτοι. Τώρα, που έβαλαν τους Αμερικανούς να κοιμούνται στα αντίσκηνα, θα κάνουν το ίδιο και στους Ευρωπαίους. Αυτή η τακτική θα ακολουθηθεί εις βάρος όλων των κρατών. Απλά, όπως συμβαίνει με τα σφαγεία, κάποιοι μπαίνουν πρώτοι και κάποιοι άλλοι τελευταίοι.Όλοι όμως θα μπουν και αυτό είναι το τραγικό.

Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και τον ρόλο της Ελλάδας στον σημερινό σχεδιασμό. Η Ελλάδα είναι το τελευταίο «εκπαιδευτικό»  θύμα των κακοποιών. Για να διευθετήσουν την παντοκρατορία τους στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, επέλεξαν να «πυροβολήσουν» την Ελλάδα, για να τρομοκρατήσουν τους υπόλοιπους. Μετά τη Ρωσία και την Ιαπωνία ακολουθεί η Ελλάδα.

Γι’ αυτόν τον λόγο έπεσαν όλοι πάνω της να την «κατασπαράξουν». Την Ελλάδα στοχοποίησαν, για να μην βρουν αντιστάσεις από τα επόμενα θύματά τους. Την επέλεξαν, γιατί είναι μικρή και ταυτόχρονα διάσημη. Έχει όλο το «πακέτο» που τους εξυπηρετεί. Πολύ μικρή, για να φοβούνται την αντίστασή της και πολύ διάσημη για να αφήσει τους υπόλοιπους αδιάφορους με την κακή της «τύχη».

Το μεγάλο ρίσκο θα είναι το τελευταίο.

Η μεγάλη κατάρα των Εβραίων θα «πέσει» πάνω τους.

Όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε προς την ολοκλήρωση του σχεδιασμού τους με πλήρη επιτυχία. Οι Εβραίοι έχουν σχεδόν «αλώσει» όχι μόνον την Ευρώπη, αλλά το σύνολο της χριστιανικής αυτοκρατορίας. Φιλοδοξούν να ελέγξουν και ολόκληρο τον Πλανήτη,  έχοντας στη διάθεσή τους τη χριστιανική ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ. Η Ρώμη, η οποία επί αιώνες τους τρομοκρατούσε, «έπεσε» στα χέρια τους. Αυτό, το οποίο δεν κατάφερε ο ομοεθνής τους Αννίβας με τα όπλα, το έκαναν αυτοί με τα «πουγκιά» τους.

Όμως, αυτό δεν είναι τόσο καλό όσο ακούγεται. Στην αρχή του κειμένου [1] παρατηρήσαμε το εξής πολύ σημαντικό. Είπαμε ότι η απόφασή τους να αλώσουν τον χριστιανικό κόσμο —και μέσω αυτού να «κατακτήσουν» τον κόσμο— ήταν σχετικά εύκολη, αλλά αρκετά επισφαλής. Μπορούσαν να το κάνουν, γιατί, όπως είπαμε, μπορούσαν να «πλησιάσουν» εύκολα την «κεφαλή» του χριστιανισμού και να «παίξουν» εις βάρος του τα γνωστά «παιχνίδια» των κοινών κακοποιών.

Των κακοποιών, που εκβιάζουν, «λαδώνουν», απειλούν ή ακόμα και δολοφονούν όποιον δεν τους εξυπηρετεί. Με αυτές τις μεθόδους του «πεζοδρομίου» οι Εβραίοι μπορούσαν να αιφνιδιάσουν τους υψηλά ισταμένους του χριστιανικού συστήματος, οι οποίοι, όπως ήταν φυσικό, ήταν «απροετοίμαστοι» για μια τέτοια σύγκρουση.

Όμως, το ότι μπορείς να κάνεις κάτι, δεν σημαίνει ότι πρέπει και να το κάνεις. Και να πηδήξεις από το μπαλκόνι μπορείς, αλλά δεν το κάνεις, γιατί δεν είναι ασφαλές. Δεν απαγορεύεται κι ούτε έχει κάγκελα ασφαλείας, αλλά δεν το κάνεις. Δεν το κάνεις, γιατί δεν σε συμφέρουν τα ρίσκα που συνεπάγεται η πράξη σου. Αυτό, δηλαδή, το οποίο φαινόταν «μεγαλειώδες» για τους Εβραίους —και σχετικά εύκολο στην εκτέλεσή του— εμπεριείχε μέσα του πολύ μεγάλο ρίσκο, γιατί, σε περίπτωση που θα αποκαλύπτονταν τα σχέδιά τους, θα κινδύνευαν.

Σε μια τέτοια περίπτωση ο κίνδυνος θα ήταν πολύ μεγάλος, γιατί δεν θα μπορούσαν να διαχειριστούν την αντίδραση των θυμάτων τους με τον τρόπο που συνήθως αντιμετωπίζει η εξουσία τους εχθρούς της. Μπορούσαν να βάλουν στο «χέρι» τις χριστιανικές ηγεσίες, αλλά όχι τους ίδιους τους χριστιανικούς λαούς. Ως εκ τούτου ήταν πολύ ευάλωτοι σε κινδύνους αποκαλύψεων. Θα πάθαιναν ανυπολόγιστη ζημιά σε περίπτωση που —για τον οποιονδήποτε λόγο— θα αποκαλύπτονταν τα εγκλήματά τους. Σε περίπτωση που οι χριστιανοί μάθαιναν τι ακριβώς έκαναν εις βάρος τους.

Οι χριστιανοί —δυστυχώς για τους Εβραίους— είναι πολύ επικίνδυνοι και ανηλεείς σε περίπτωση που αντιληφθούν κάποιον εχθρό να θέτει σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωσή τους. Ένας ιμπεριαλισμός, ο οποίος δεν στηρίζεται στην ισχύ και στα όπλα, δεν μπορεί ν’ αντέξει ούτε μερικές ημέρες σε περίπτωση που αποκαλυφθεί. Απλά πράγματα. Τον στρατηγό δεν μπορείς να τον «ξεφορτωθείς» ακόμα κι αν αντιλαμβάνεσαι τον αρνητικό του ρόλο. Τον τοκογλύφο, αντίθετα, μπορείς να τον λιώσεις σαν το σκουλήκι, αν αντιληφθείς κάτι ανάλογο.

Σε αυτόν τον κίνδυνο εξέθεσαν τους εαυτούς τους οι Εβραίοι. Οι χριστιανοί ήδη έχουν αρχίσει και τους υποπτεύονται. Έχουν αρχίσει κι αντιλαμβάνονται πράγματα, τα οποία δεν συμφέρουν τους τοκογλύφους. Εμείς οι ίδιοι αυτήν την αλλαγή του κόσμου την καταλαβαίνουμε καλύτερα από τον καθένα μέσα από την προσωπική μας εμπειρία. Τον πρώτο καιρό, που καταγγέλλαμε τη σιωνιστική απάτη, ήμασταν μόνοι μας. Όταν δεν μας χαρακτήριζαν κακοπροαίρετους ρατσιστές, μας έβαζαν την «ετικέτα» των «συνομωσιολόγων». Μας ταύτιζαν με ό,τι πιο ακραίο, γραφικό και αστοιχείωτο κυκλοφορεί στον τηλεοπτικό «αέρα» και στα «δίκτυα».

Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει. Όχι απλά δεν είμαστε «ακραίοι», αλλά για πολλούς είμαστε «ύποπτα» μετριοπαθείς. Γιατί; Γιατί διαφορετικά τα είχαν σχεδιάσει και διαφορετικά γίνονται τα πράγματα. Η ενημέρωση, που ήταν βασικό τους μέλημα, έχει ξεφύγει από το μονοπώλιο των χρηματοδοτούμενων από τους σιωνιστές ΜΜΕ.

Η ανάπτυξη της τεχνολογίας προκάλεσε μια αναπάντεχη ανάπτυξη εναλλακτικών «πηγών» ενημέρωσης. Το διαδίκτυο έχει προ πολλού ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Αυτό το διαδίκτυο «παγιώνει» παγκοσμίως τις πιο ακραίες αντισιωνιστικές απόψεις. Καθημερινά είναι πλέον τα δημοσιεύματα, τα οποία φέρνουν στην επιφάνεια νέα στοιχεία, τα οποία αποκαλύπτουν τη σιωνιστική συμμορία.

Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Ότι οι χριστιανοί αργά αλλά σταθερά παγιώνουν την άποψη ότι το σημερινό οικονομικό τους πρόβλημα δεν οφείλεται σε καμία περίπτωση στη δική τους αδυναμία να εξασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα, αλλά οφείλεται καθαρά στην προδοσία των ηγετών τους. Απέτυχαν και βυθίστηκαν στα χρέη όχι επειδή ήταν ανίκανοι ή τεμπέληδες, αλλά επειδή προδόθηκαν.

Προδοσία σε όλα τα επίπεδα. Τους πρόδωσαν οι ηγέτες τους, οι οποίοι άφησαν τη μονίμως ατιμώρητη Γερμανία να κυριαρχήσει εκ νέου στην Ευρώπη και να φτάσει στο σημείο να τους «απειλεί» με τα χρέη τους, ενώ η ίδια ακόμα δεν τους έχει αποζημιώσει.

Τους πρόδωσαν οι ηγέτες τους, οι οποίοι επέτρεψαν την εκ βάθρων αποβιομηχάνιση τής Ευρώπης και τον εκβιομηχανισμό —με χριστιανική τεχνογνωσία— της «κομμουνιστικής» Κίνας. Τους πρόδωσαν οι ηγέτες τους, οι οποίοι πήραν τα χρήματα των ταμείων τους, για να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες, οι οποίες τους κατέστρεψαν.

Καθημερινά αποκαλύπτονται σχέσεις εθνικών ηγετών με παράκεντρα της παγκόσμιας εξουσίας. Σχέσεις, οι οποίες σε άλλες εποχές θα τους οδηγούσαν στον τοίχο της εκτέλεσης. Παραδόθηκαν, για παράδειγμα, οι Έλληνες στο «σφαγείο» του ΔΝΤ από έναν Γιωργάκη, ο οποίος είναι εβραϊκής καταγωγής και «πουλέν» του Εβραίου τοκογλύφου Σόρος.

Καταλύθηκε η ιταλική δημοκρατία και ανατράπηκε η λαϊκή «εντολή» από έναν υπάλληλο της Goldman Sachs. Σακατεύτηκε η πορτογαλική οικονομία από έναν προδότη, που τον έκαναν Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για να τον προστατεύσουν. Προδόθηκαν οι Ευρωπαίοι από μια «διορισμένη» από τους τοκογλύφους ηγεσία των Βρυξελών, η οποία λειτουργεί μόνο για τα συμφέροντα της FED του Εβραίου Μπενράνκε.

Όμως, το χειρότερο είναι πως όλοι αυτοί προδόθηκαν ως χριστιανοί. Αυτό είναι που δεν θα συγχωρέσουν σε κανέναν και θα οδηγήσει την οργή τους κατ’ ευθείαν επάνω στους Εβραίους. Η προδοσία των θρησκευτικών ηγετών των χριστιανών είναι αυτήν η οποία δεν θα συγχωρεθεί, γιατί απλούστατα δεν είναι προδοσία μόνον απέναντι στους πιστούς, αλλά και προδοσία απέναντι στον Θεό που αυτοί πιστεύουν. Η απόδειξη αυτής της προδοσίας είναι σχεδόν καθημερινή. Ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος χριστιανικός κόσμος πεινάει και ο Πάπας της Ρώμης ασχολείται με τους εξωγήινους και με το tweeter. Την ίδια ώρα ο Πατριάρχης της Νέας Ρώμης ασχολείται με τα «πράσινα» άλογα της «πράσινης» ανάπτυξης.

Μιλάμε για άνευ προηγουμένου εγκατάλειψη του ποιμνίου από τους ποιμένες του. Μιλάμε για πρωτοφανή προδοσία. Δεν σέβονται πλέον ούτε τα προσχήματα. Αυτοαποκαλύπτονται χωρίς φόβο. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2012 ο ίδιος ο Πάπας Βενέδικτος XVI, φέρεται να έκανε έκκληση για τη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης και μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Ο ίδιος ο Πάπας στην ομιλία του, η οποία έγινε στο Ποντιφικικό Συμβούλιο για τη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη, ζήτησε την «κατασκευή» μιας παγκόσμιας κοινότητας, με μια αντίστοιχη «αρχή», για να υπηρετήσει το «κοινό καλό της ανθρώπινης οικογένειας».

Τι ήθελε να μας πει ο «ποντικός», που παριστάνει τον «ποντίφικα»; Ότι θα παραδώσει το ποίμνιό του σε μια «κοινότητα» και μια «αρχή» για να το «καλό» της; Αυτός τότε τι ρόλο θα παίζει; Ο Θεός του τι ρόλο θα παίζει επίσης; Θα είναι Θεός μόνον για τις δοξολογίες και τα θυμιατά; Θα Τον λατρεύουμε, αλλά τα προβλήματα του ποιμνίου Του θα τα λύνουν κοινοί ιδιώτες; Ο αρχιδούλος Του στη Ρώμη τι ρόλο θα παίζει;

Θα τον πληρώνουμε ως το πιο χρυσοποίκιλτο και πολυδάπανο «καρναβάλι» του Πλανήτη; Δεν θα συνεχίσει το «έργο» τού προκατόχου του Πέτρου; Δεν θα συνεχίζει να «ποιμάνει» τον Κόσμο μέχρι να επιστρέψει ο Κύριος, όπως «λένε» οι Γραφές; Θα παραδώσει τον ρόλο του σε «εργολάβους»; Θα τον «ιδιωτικοποιήσει»; Ποιος ακριβώς θα είναι σε αυτόν τον κόσμο ο ρόλος τής χριστιανικής Εκκλησίας;

Τι είναι δηλαδή σήμερα ο Πάπας; Αρχιδούλος του Θεού ή διευθύνων σύμβουλος μιας ΑΕ., η οποία δραστηριοποιείται στην παροχή πνευματικού τύπου «υπηρεσιών»; Εκτελεί εντολές Κυρίου ή είναι ο ίδιος αυτεξούσιος κύριος; Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται την Εκκλησία;

Ως επιχείρηση; Θα τη βάλει σε «πρόγραμμα» sale and lease back, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή της; Παρέδωσε το «μαγαζί» του στους τραπεζίτες με την προϋπόθεση να τον «κρατήσουν» και τον ίδιο στη θέση του; Η Εκκλησία θα εκχωρήσει τον ποιμαντικό της ρόλο και θα περιοριστεί σε «εξορκισμούς» και «ξεματιάσματα»; Έχει ο Κύριος Του πρόβλημα ρευστότητας;

Όσο τραγικά κι αν φαίνονται αυτά τα οποία λέμε, δεν παύουν να είναι η αλήθεια. Για τους λόγους που εξηγήσαμε, είναι πλέον φανερό ότι η χριστιανική Εκκλησία ελέγχεται από τους τραπεζίτες. Είναι προφανές ότι έχει «μπλέξει» σε παράνομες τραπεζικές δραστηριότητες και είναι φανερό ότι οι τοκογλύφοι την έχουν «διαβρώσει» εκ των έσω.

Είναι σίγουρο ότι έχουν αποκτήσει «λόγο» ακόμα και στη στελέχωσή της. Στην ανώτατη στελέχωσή της. Θεωρούμε απολύτως βέβαιο ότι ο σημερινός Πάπας εκβιάζεται και ότι μέσω εκβιασμού παραδίδει το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας στα αφεντικά του.

Για ποιον λόγο μπορεί να εκβιάζεται; Για πολλά πράγματα. Από πού ν’ αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε. Γιατί είναι πρώην Ναζιστής. Γιατί είναι βέβαιο ότι την καριέρα του ―σε μια ιταλική Ρώμη, η οποία υπέφερε από τα εγκλήματα των Ναζί― τη χρωστά στα αφεντικά του. Όταν όμως εκβιάζεται η «κεφαλή», ευνόητο είναι ότι εκβιάζεται» και η «βάση».

Όταν μπορείς να εκβιάζεις τον Πάπα, μπορείς να εκβιάζεις και όλους όσους ελέγχει ο Πάπας. Είναι δεδομένο δηλαδή ότι ο εκβιαζόμενος ναζιστής Ράτζιγκερ είναι ταυτόχρονα και εκβιαστής. Αυτός, ως παλιός «ιεροεξεταστής» τής Ρώμης, δημιούργησε, εμπλούτισε και διατηρεί υπό την κατοχή του όλους τους «φακέλους» των ανώμαλων ιερέων της Καθολικής Εκκλησίας.

(Βρες διαφορές και ομοιότητες σε αυτές τις 2 τελευταίες φωτογραφίες)

Αυτό είναι βέβαια και το πιο τραγικό στοιχείο της υπόθεσης. Τα καθολικά κράτη τύπου Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας πεινάνε εξαιτίας του φασισμού και της ανωμαλίας. Πεινάνε, επειδή ένας σκληρός Ναζί εκβιάζει «μαλακούς» ανώμαλους. Τα ευσεβή αυτά κράτη του Καθολικού Δόγματος δεν αντιδράνε στην «επέλαση» των Εβραίων και των Προτεσταντών του Βορρά, γιατί οι θρησκευτικοί τους ηγέτες εκβιάζονται για τις κλοπές τους, τις παιδεραστίες τους και τις κτηνοβασίες τους.

Δεν αντιδράνε, γιατί ο Ναζί ηγέτης τους συνεχίζει τη δουλειά που είχε αναλάβει, όταν υπηρετούσε τον Χίτλερ. Γιατί ο Ναζί ηγέτης τους έχει «αποφασίσει» να τους παραδώσει σε μια νέα «αρχή» και να τους τοποθετήσει σε μια νέα παγκόσμια «κοινότητα» Να τους παραδώσει στα αφεντικά των Ναζί.

Τα ίδια συμβαίνουν και στο ορθόδοξο «κέρας» της χριστιανικής Εκκλησίας. Ο Πατριάρχης Νέας Ρώμης δεν αντιδρά στην καταστροφή, γιατί απλούστατα είναι ένα χαϊβάνι και μισό. Ένας άχρηστος άνθρωπος, ο οποίος κατέλαβε τη θέση του «αξιοκρατικά» ανάμεσα σε άλλους πέντε με έξι υποψήφιους.Ένας «νομιμοποιητής», ο οποίος καθημερινά μετατρέπει σε «ευεργέτες» τού Πατριαρχείου όλους τους προδότες της Ελλάδας.

Ένας προδότης, ο οποίος «ευλογεί» αυτούς που μας έβαλαν στο ΔΝΤ, εκτελώντας τις «παραγγελιές» των Γερμανών της Μέρκελ. Για να αποκρύπτει την ανυπαρξία του και την εγκληματική εγκατάλειψη του ποιμνίου του, παριστάνει τον οικολογικά «ευαίσθητο» Πατριάρχη. Παριστάνει τον «πράσινο» Πατριάρχη, όταν είναι γνωστό ότι όλα τα «πράσινα» ανήκουν στις ΜΚΟ των τοκογλύφων. Υπηρετεί τις εντολές του Κυρίου, που του είπε  «παράτα το ποίμνιο και σώσε τον Πλανήτη». Κάνε «πράσινες» μπίζνες με τον Μητσοτάκη και τον Γιωργάκη.

Μιλάμε για συνομωσία κατά της χριστιανικής Εκκλησίας άνευ προηγουμένου. Συνομωσία, όμως, η οποία πλέον φαίνεται από πού προέρχεται. Συνομωσία, η οποία δεν μπορεί να αποσιωπηθεί στην εποχή της γρήγορης επικοινωνίας και του ίντερνετ. Αυτά όλα είναι επικίνδυνα, γιατί αποκαλύπτουν τα μυστικά του σχεδιασμού. Του σχεδιασμού, ο οποίος στηριζόταν όχι στη δύναμη αλλά στην πονηριά. Του σχεδιασμού, ο οποίος στηριζόταν στη διαφθορά, τον εκβιασμό, την ανωμαλία κλπ. Του σχεδιασμού της «αλογόμυγας», που ήταν βέβαιον ότι δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει, αν αντιδρούσαν τα «βουβάλια».

Όμως, μαζί με αυτήν την αδυναμία αποκαλύπτονται και οι αδυναμίες του ίδιου του σχεδιασμού. Καθημερινά —και εξαιτίας του λανθασμένου σχεδιασμού— οι Εβραίοι χάνουν τις προστατευτικές «ασπίδες» τους. Χάνουν τους κοινωνικούς συμμάχους τους. Χάνουν τους συνενόχους τους. Απογυμνώνονται από κοινωνικούς συμμάχους. Αν μέχρι τώρα οι ολιγάριθμοι Εβραίοι κρύβονταν πίσω από τα εθνικά συμφέροντα μεγάλων λαών, όπως είναι οι Βρετανοί, οι Γερμανοί ή οι Αμερικανοί, αυτό σήμερα είναι αδύνατον.

Η απληστία τους, σε συνδυασμό με τον λάθος σχεδιασμό τού συστήματος, θα τους φέρει αργά ή γρήγορα σε σύγκρουση με τους πάντες και άρα και με τους πρώην συμμάχους τους. Μη ελέγχοντας το χρηματοδοτικό «παιχνίδι», δημιούργησαν ολιγοπώλια επικίνδυνα. Το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας αγοράς το παρέδωσαν σε μερικές εκατοντάδες πολυεθνικών. Μιλάμε για ένα φαινόμενο, το οποίο κάνει τη γερμανική «επέλαση» στον τομέα της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας να φαντάζει σαν «αεράκι» μπροστά στον τυφώνα «Κατρίνα».

Σύμφωνα με μελέτες ειδικών, κάποιες επτακόσιες εταιρείες ελέγχουν πάνω από το 80% της οικονομίας του Πλανήτη. Μια κατάσταση, η οποία επιβαρύνεται όσο πλησιάζεις κανείς στην κορυφή της, όπου εκεί πια μένουν 150 εταιρείες να ελέγχουν μόνες τους το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Οι 150 δηλαδή CEO αυτών των εταιρειών αποφασίζουν για το αν θα φάει ή όχι ολόκληρη η ανθρωπότητα. 150 «άνθρωποι» αποφασίζουν για τη ζωή και τον θάνατο δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο. [5]

Αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι επικίνδυνα πράγματα, τα οποία είναι θέμα χρόνου να προκαλέσουν τις αντιδράσεις των λαών. Όλοι θυμόμαστε την αντίδραση των Βρετανών στην προσπάθεια εξαγοράς τής Cadbury από την Kraft. Όλοι θύμωσαν με την εταιρεία των «τυριών», η οποία πήγε να τους πάρει τη συμβολική εταιρεία της σοκολάτας. Όμως, κανένας δεν παρατήρησε ότι και η ίδια η Kraft είναι θύμα αρπαγής. Στον Εβραίο τοκογλύφο Μπάφετ ανήκει η πολυεθνική. Μια πολυεθνική εταιρεία παραγωγής προϊόντων μαζικής κατανάλωσης δεν ανήκει σε βιομήχανο, αλλά σε τοκογλύφο. Αυτή είναι η πραγματικότητα, που αφορά αυτές τις πολυεθνικές.Έχουν πέσει στα χέρια των Εβραίων τοκογλύφων, που με τις «φωτοτυπίες» της FED αγοράζουν τζάμπα τα πάντα.

Όλα αυτά οφείλονται στην απληστία. Στην άρρωστη επιθυμία κάποιων λίγων ανθρώπων να θέλουν να ελέγξουν τα πάντα σε αυτόν τον Πλανήτη. Στην εμμονή κάποιων εγκληματιών να μην θέλουν να μοιραστούν τίποτε και με κανέναν. Αυτοί οι άθλιοι εγκληματίες είναι οι γνωστοί μας Εβραίοι τραπεζίτες. Αυτοί, οι οποίοι χρηματοδοτούν όλους τους «πολέμους», οι οποίοι τα τελευταία εκατό χρόνια ταλαιπωρούν τους ανθρώπους.

Αυτοί, οι οποίοι χρηματοδότησαν τους παγκόσμιους πολέμους των όπλων και των άπειρων θανάτων και τώρα χρηματοδοτούν τους «πολέμους» της τροφής και της πείνας. Στο πέρασμά τους σαρώνουν τα πάντα. Χρηματοδοτώντας ασυστόλως τις εταιρείες τις οποίες θεωρούσαν «δικές» τους, έφτασαν και δημιούργησαν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και «σκότωσαν» τον ανταγωνισμό τους. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε και είναι επικίνδυνο.

Όμως, το ακόμα χειρότερο ήταν άλλο. Με αυτές τις εταιρείες στα χέρια των άπληστων υπαλλήλων τους, οι οποίοι «διψούσαν» για προαγωγές και μπόνους, κατέστρεψαν τις εθνικές οικονομίες των εταίρων τους. Των εταίρων, τους οποίους μέχρι τώρα «ευνοούσαν», για να τους χρησιμοποιούν ως «συνενόχους» τους. Μέσα στον χρόνο, δηλαδή, αποδείχθηκαν «ρίχτες» και οι «ρίχτες», όταν πρόκειται για συνενόχους, είναι προδότες. Στην πραγματικότητα οι πολυεθνικές «έριξαν» τους Αμερικανούς ή τους Γερμανούς πολίτες. Αναζητώντας τα μέγιστα κέρδη, δεν πλήρωναν φόρους και αυτό εξουθένωσε ακόμα και τις πιο μεγάλες οικονομίες.

Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γερμανία εξακολουθούν και παριστάνουν τα πλούσια κράτη, όχι επειδή έχουν πλούτο, αλλά επειδή παίρνουν φτηνά δάνεια.Όχι επειδή είναι πλούσιοι, αλλά επειδή είναι οι τελευταίοι στη σειρά των φτωχών, που χρεοκοπούν ο ένας μετά τον άλλο. Αυτοί, οι οποίοι παριστάνουν τους πλούσιους, επειδή απλά είναι οι «καλύτεροι» των φτωχών.

Στην πραγματικότητα αυτά τα κράτη είναι βυθισμένα στα χρέη καί τα δύο. Οι κατ’ όνομα πλέον αμερικανικές ή γερμανικές εταιρείες, οι οποίες εκμεταλλεύονται το διεθνές περιβάλλον, πρακτικά δεν τους «ανήκουν», εφόσον δεν συνεισφέρουν στα έξοδα της λειτουργίας τους. Κρύβουν τα κέρδη τους στους φορολογικούς παραδείσους και δεν φορολογούνται.

Στα κράτη, στα οποία θεωρητικά ανήκουν, όχι μόνον δεν προσφέρουν έσοδα —μέσω των φόρων τους— αλλά φτάνουν στο σημείο να τα επιβαρύνουν με τη λειτουργία τους ζητώντας συνέχεια κρατικές επιδοτήσεις. Κέρδη αυτές οι πολυεθνικές της αγοράς έχουν μόνον για τις τράπεζες που τις χρηματοδοτούν και άρα για τους τοκογλύφους ιδιοκτήτες τους. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό γι’ αυτούς που θίγονται.

Οι «υπερδυνάμεις», που κυβερνάνε σήμερα τον κόσμο, είναι στην κυριολεξία «μπατίρια». Το χρέος των «στεγνών» φοροεισπρακτικά ΗΠΑ ξεπέρασε τα 16 τρις και της Γερμανίας κανένας δεν ξέρει πού έχει «φτάσει» με τα «μαγειρέματα» τα οποία έχει υποστεί.

Τα ανάλογα σφάλματα οι Εβραίοι τοκογλύφοι έκαναν και στο κοινωνικό επίπεδο του σχεδιασμού τους. Όπως «έριξαν» τους συνενόχους τους στο επίπεδο των κρατών, έτσι «έριξαν» και τους συνενόχους τους στο επίπεδο των εθνικών κοινωνιών. Η μεγάλη «ληστεία» των τοκογλύφων επιτεύχθηκε, γιατί εξασφάλισαν μέσα στην κάθε εθνική κοινωνία τη συμμαχία της αστικής της τάξης.

Της τάξης εκείνης, η οποία εισέπραξε σε μισθούς και σε διαφθορά ό,τι «έριχναν» οι τοκογλύφοι, προκειμένου να μην βρίσκουν αντίσταση από την πλευρά των κρατών. Τώρα τους εγκαταλείπουν κι αυτούς, «τελειώνοντάς» τους στην πραγματικότητα. Οι αστικές τάξεις είναι κατά κύριο λόγο τα μεγάλα θύματα όλων των «μνημονιακών» πολιτικών, εφόσον μόνον αυτές έχουν να «δώσουν» σε ένα σύστημα, το οποίο έχει πάθει «αμόκ» και θέλει ν’ αρπάξει τα πάντα.

Όλα αυτά δείχνουν ότι η οικονομική «κρίση» στην τρελή της «πορεία» αφήνει πίσω της «πτώματα». Όσο αυτά τα «πτώματα» ήταν των άλλων, δεν υπήρχε πρόβλημα. Όσο αυτά τα «πτώματα» ήταν των εργατών ή των αγροτών ή των βιοτεχνών, δεν υπήρχε πρόβλημα. Τώρα τα «πτώματα» είναι των συνενόχων τους και αυτό είναι κακό για τους σχεδιαστές της κατάστασης. Η οικονομική κρίση εξελίσσεται σε έναν «κατηφορικό» μονόδρομο, ο οποίος διαρκώς θα επιβαρύνει την κατάσταση. Θα λειτουργεί σαν «κόσκινο», που σε κάθε «τίναγμά» του θα «αδειάζει» τους πιο αδύναμους. Όμως, ο κόσμος δεν αντέχει αυτό το οδυνηρό «κοσκίνισμα» Ένα «κοσκίνισμα», που, όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο θα «μεγαλώνει» το κοινωνικό «περιθώριο» Ένα «κοσκίνισμα», που, όσο πιο βίαιο γίνεται, τόσο μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων θα καταλήγει στα άχρηστα «μπάζα».

Όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτός ο σχεδιασμός επί μακρόν. Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν μέσα στην ίδια πανάκριβη δυτική κοινωνία άνθρωποι, οι οποίοι πρέπει μαζί με τις οικογένειές τους να επιβιώσουν με 400 ευρώ τον μήνα και την ίδια ώρα οι πλούσιοι να ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια, για να αγοράζουν χρωματιστές λινάτσες, που παριστάνουν τα έργα τέχνης. [4]

Δεν είναι δυνατόν στα χρόνια της αρπαγής να έχεις βάλει τους αστούς δημοσίους υπαλλήλους σε τραπεζικά δάνεια με δόσεις των 800 ευρώ τον μήνα και σήμερα να τους δίνεις μισθό 850 ευρώ, περιμένοντας να μην αντιδράσουν. Δεν είναι δυνατόν να προκαλείς «βουβή» γενοκτονία, εξαιτίας της αδυναμίας των νέων να κάνουν οικογένειες και να θέλεις να απολαμβάνεις την ασφάλεια του «πετυχημένου» σε μια πολιτισμένη κοινωνία.

Δεν υπάρχει πολιτισμός, όταν υπάρχει πείνα και θάνατος.

Οι κοινωνίες των χριστιανικών κρατών πλήττονται από υπογεννητικότητα, η οποία οφείλεται και στην οικονομική κρίση. «Αργοπεθαίνουν», γιατί απλούστατα δεν είναι παραγωγικές. Κάθε νέο «μέτρο», το οποίο παίρνεται σε κάθε οικονομία που τελεί υπό γερμανική κηδεμονία, προκαλεί «εκατόμβες» θυμάτων. Βυθίζει ολόκληρους λαούς στην καταστροφή. Καταδικάζει ολόκληρες κοινωνικές τάξεις στην ανέχεια. Διαλύει οικογένειες. Πετάει ανθρώπους στον δρόμο. Σπρώχνει νέους στα ναρκωτικά. Προκαλεί «έκρηξη» εγκληματικότητας. Ωθεί ανθρώπους στην αυτοκτονία.

Όταν η λειτουργία της οικονομίας έχει τόσο τραγικά αποτελέσματα, δεν μιλάμε για οικονομία, αλλά για πόλεμο. Δεν μιλάμε για πραγματικό ανταγωνισμό, αλλά για προμελετημένη δολοφονία. Όταν όλα αυτά είναι αποτελέσματα αποφάσεων ανθρώπων, ευνόητο είναι ότι μιλάμε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αλίμονο σε αυτούς τους εγκληματίες, οι οποίοι μέσω αυτής της ιμπεριαλιστικής οικονομίας επωφελούνται εις βάρος των λαών σε βαθμό πολέμου. Αλίμονο σε αυτούς, οι οποίοι θα βρεθούν «μόνοι» τους στο τέλος του «κοσκινίσματος».

Μάντεις δεν είμαστε, αλλά, αν συνεχιστεί αυτό το «κοσκίνισμα», γνωρίζουμε από τώρα τι θα απομείνει στο «κόσκινο».

Αν δηλαδή θεωρητικά συνεχιζόταν το «κοσκίνισμα» ―σε τόση μεγάλη ένταση και στον ανάλογο χρόνο― και φτώχαινε όλη η ανθρωπότητα, αποδίδοντας το σύνολο του πλούτου της σε 12 άτομα, τότε είμαστε βέβαιοι ότι γνωρίζουμε από τώρα ποιοι θα ήταν αυτοί. Οι δώδεκα «ικανοί» και «ανώτεροι», οι οποίοι θα αποκτούσαν τα πάντα, όταν όλοι οι υπόλοιποι θα έχαναν τα πάντα, εικονίζονται στην παρακάτω φωτογραφία. Οι Εβραίοι τοκογλύφοι. Αυτοί, που εδώ και έναν αιώνα έχουν εξαπολύσει τον πιο ανθρωποκτόνο πόλεμο, που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Για να καταλάβουμε, δηλαδή, τι έκαναν όλοι αυτοί οι διαβόητοι εγκληματίες. Δεν αρκέστηκαν που, μέσω της διαφθοράς των ηγετών, άρπαξαν τα πάντα από τους ανθρώπους. Δεν αρκέστηκαν που σκότωσαν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, για να γίνουν απλά πλουσιότεροι. Δεν αλλάζουν τακτική ακόμα και τώρα, που έχουν καταφέρει το σύνολο των στόχων τους και απλά —για να συνεχίσουν το «παιχνίδι» τους— βυθίζουν την ανθρωπότητα στη δυστυχία. Αδιαφορώντας παντελώς για την έννοια της Θείας Τιμωρίας -της ΝΕΜΕΣΗΣ-  έκαναν ό,τι μπορούσαν εις βάρος του ανθρώπου. Παράβλεψαν δηλαδή όλες τις συνέπειες, που θα είχαν οι πράξεις τους απέναντι στον άνθρωπο.

Την κατάρα, που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι, μήπως γνωρίζουν ποιος τους τη «χάρισε» για να τη χρησιμοποιούν; Αυτοί είναι οι αδίστακτοι θεομπαίχτες, που τώρα «κοσκινίζουν» την ανθρωπότητα, προκειμένου να τη λεηλατήσουν, βάζοντάς την στην οικονομική κρίση. Όμως, αγνοούν ότι στο τέλος το «κόσκινο» θα μείνει σε άλλα χέρια. Άλλος θα μαζέψει αυτά, τα οποία θα μείνουν στο «κόσκινο». Άλλος θα αποφασίσει μόνος του, αν θα ευτυχίσουν αυτοί οι οποίοι βρίσκονται «κάτω» ή αυτοί οι οποίοι βρίσκονται «πάνω» από το «κόσκινο».

Και αυτός ο ΑΛΛΟΣ είναι η Θεά ΝΕΜΕΣΗ που έρχεται μετά την ΥΒΡΗ.

Ήταν λάθος τους να «πυροβολήσουν» την Ελλάδα. Την Ελλάδα δεν την «πυροβολείς» ποτέ. Στην κυριολεξία δεν την πλησιάζεις καν, για το καλό σου. Σε όποια μεριά βρίσκεται η Ελλάδα, εκεί είναι και η καλή μεριά του «κόσκινου».

Αν μη τι άλλο, μας ψυχαγωγούν.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ στο eamb-ydrohoos

***
Με ελαφρά διασκευή στο τέλος του άρθου που μιλάει για τον χριστιανικό θεό και ανάλογα ανύπαρκτα κατασευάσματα των ίδιων υποτελών μαφιόζων – τοκογλύφων. Ο «Θεός» όλων των θρησκειών – μα όλων- είναι μια ακόμη εφεύρεση των ίδιων κέντρων ελέγχου του ανθρώπινου ζώου. Οι άνθρωποι που υπηρετούν τους Επικυρίαρχους είναι οι μαφιόζοι – τοκογλύφοι – προδότες πολιτικοί- θρησκευτικοί ιερείς κλπ. [9]

Οι ίδιοι οι Επικυρίαρχοι δεν είναι άνθρωποι και οι δικοί τους Θεοί, τους επιτρέπουν να κάνουν αυτά που κάνουν. Αλλωστε τους έχουν δώσει και γραπτές εντολές για το ανθρώπινο κοπάδι. [6] [7] [8]

Το ανθρώπινο ζώο θα συνεχίσει να πληρώνει όσο ανήκει στο κοπάδι το θρησκευτικό, όσο είναι πρόβατο- δούλος- αμνός, όσο τρέχει στα δικά τους μαντριά, εκκλησίες, γήπεδα, συναυλίες  τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει γι’ αυτό το δύστυχο ζωντανό, θα εξακολουθήσει να είναι πιόνι σε κατώτερα ζώα.

Το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για να βγεί από το μαντρί, είναι να γίνει ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ

Τι κάνει ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ; Μα απλά ότι δεν κάνει, το ανθρώπινο ζώο.

πηγή:terrapapers.com

Παραπομπές για μελέτη

[1] Η Ευρώπη έχει αλωθεί

[2] Ο θυμός μιας αυτοκρατορίας
[3] Το «φάντασμα» πάνω από τον πλανήτη
[4] Εικόνα ή Παράθυρο (Andreas Gursky)
[5] Τα σκοτεινά μυστικά των παγκόσμιων κολοσσών
[6] Οι Ταφόπλακες Της Ανθρωπότητας !
[7] Suncruiser η “συγκομιδή” Albert Pike
[8] «Πρακτικός Ιδεαλισμός» του κόμη Coudenhove Kalergi
[9] Οι Δύο Φατρίες Που Κυβερνούν Τον Πλανήτη !

Γενιά του Πολυτεχνείου. Η πιο άχρηστη γενιά Ελλήνων

Ο Άγνωστος Πόλεμος
Το “είδωλο” του θεού Θορ