Άφησε ότι
κάνεις και κάτσε λίγο να τα πούμε. Πες μου λίγο, αν θέλεις φυσικά, πότε ήταν η
τελευταία φορά που ένιωσες ευτυχισμένος; Γεμάτος; Ή καλύτερα μη μου λες, κάτσε
και σκέψου μόνος σου, γιατί πώς να σε ακούσω άλλωστε μέσα από αυτό το κουτί.
Θυμάσαι την
τελευταία φορά που γέλασες με την καρδιά σου; Όπως τότε που ήσουν μικρός, που
δε σε ένοιαζε τι θα πει ο κόσμος και γελούσες και φώτιζε όλο το πρόσωπο σου.
Πότε έκανες
τελευταία φορά κάτι που πραγματικά ήθελες, χωρίς να το σκεφτείς, κάτι
αυθόρμητο;
Πότε άκουσες
την καρδιά σου και όχι τη λογική σου και ξεπέρασες έστω για μια φορά τον εαυτό
σου, κάνοντας πράξη κάποιο όνειρο σου ή κάποια φανταστική ιδέα που σου ήρθε στο
μυαλό;
Πότε ήταν η
τελευταία φορά που ήσουν ο εαυτός σου; O πραγματικός όμως, όχι αυτός που έχεις
δημιουργήσει για να ταιριάζει στο σύνολο.
Δε θυμάσαι
έτσι; Δε πειράζει, λογικό αν σκεφτείς πως αυτό συμβαίνει στους περισσότερους
ανθρώπους πλέον.
Πρόσεξες τι
είπα; Λογικό. Φτάσαμε να λέμε το παράλογο λογικό, γιατί η απώλεια όπως λέει και
το τραγούδι έγινε συνήθεια μας. Η απώλεια της χαράς, του έρωτα, της ίδιας της
ζωής.
Γιατί στις
μέρες μας, φαντάζει παράλογο να χαμογελάμε, να κάνουμε όνειρα και να κάνουμε
πράγματα που αρέσουν σε μας.
Ευτυχώς όμως
που υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια και τη
θλίψη που υπάρχει γύρω μας, είναι εκεί για να μας θυμίζουν πως η ζωή δεν είναι
μόνο ασπρόμαυρες εικόνες.
Είναι
εκείνοι οι άνθρωποι που θα δεις γύρω σου να χαμογελούν ακόμη και αν έχουν
χιλιάδες λόγους για να μην το κάνουν.
Είναι
εκείνοι που έχουν πονέσει πολύ στη ζωή τους και αυτός ο πόνος είναι καρφωμένος
στο βλέμμα τους.
Είναι
εκείνοι που το άγγιγμα τους είναι διαφορετικό, γιατί έμαθαν πως οι άνθρωποι
είναι εύθραυστοι και πρέπει να προσέχουν.
Έκαναν την
αυτοκριτική τους, αγάπησαν πραγματικά τον εαυτό τους, με όλα τα ελαττώματά τους
και αποδέχθηκαν την αλήθειά τους. Τη δική τους αλήθεια, όχι του κόσμου.
Είναι
εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρουν να μοιράζονται, να αγαπούν με όλο τους το είναι
και δε διστάζουν να το δείξουν εκεί που πρέπει και τη στιγμή που πρέπει.
Γιατί έμαθαν
πως ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των ζωντανών ανθρώπων και πως δεν
πρέπει να τον χαραμίζουν.
Έμαθαν να
φεύγουν ήσυχα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς θεαματικές εξόδους.
Έμαθαν να
χρησιμοποιούν τις λέξεις για να κάνουν τον άλλον να νιώσει όμορφα και όχι για
να τον ξεφτιλίσουν ή να τον πληγώσουν.
Κι εσύ που
αναρωτιέσαι, αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, είμαι σίγουρη πως αν κοιτάξεις γύρω
σου με προσοχή θα βρεις παραπάνω από έναν.
Και τότε θα
καταλάβεις πως τόσο καιρό έναν τέτοιο άνθρωπο τον είχες δίπλα σου, αλλά ποτέ
δεν του έδωσες την πρέπουσα σημασία.
Γιατί ήσουν
πολύ απασχολημένος με το κυνήγι της δικής σου χαμένης ευτυχίας που απελπισμένα
έψαχνες να βρεις.
Μα που να τη
βρεις μου λες; Έτσι απλά νομίζεις πως θα ξυπνήσεις μια μέρα και ότι άσχημο
έχεις ζήσει μαγικά θα εξαφανιστεί;
Για να
προχωρήσεις, για να γίνεις ένας από «εκείνους» θα πρέπει να μάθεις να συγχωρείς
πρώτα. Να μάθεις πως στη ζωή δε σου χαρίζεται τίποτα. Πρέπει να προσπαθήσεις,
να ματώσεις, να πέσεις και να σηκωθείς.
Να αγαπήσεις
τον εαυτό σου και μετά θα είσαι σε θέση να αγαπήσεις και τους άλλους.
Να μάθεις να
μοιράζεσαι, να αγαπάς και να το δείχνεις με πράξεις, και όχι με λόγια.
Και να θυμάσαι πως για τη δική σου ευτυχία ή δυστυχία υπεύθυνος είσαι μόνο εσύ, γιατί κανείς άλλος, εκτός από σένα, δε σε ξέρει τόσο καλά.
apenantioxthi.com