Άνθρωποι ανθρωποφάγοι
Είναι κάποιες στιγμές που ειλικρινά απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω, ίσως φταίει αυτή η συνεχόμενη μονοτονία τριγύρω, θέλεις να βρεις να κάνεις κάτι που να σε εξιτάρει, να κινήσει λιγάκι την αδρεναλίνη στο αίμα σου, να ψαχτείς διαφορετικά. Να αποκτήσει ο εγκέφαλός σου βαθύτερα ερεθίσματα με σκοπό να προσπαθήσεις να καταλάβεις πως τελικά λειτουργεί αυτός ο μυστήριος ανθρώπινος εγκέφαλος. Για παράδειγμα, εδώ και κάτι χρόνια, εκεί γύρω κοντά στα μεσάνυχτα, κάθομαι και διαβάζω για εγκλήματα φοβερά και τρομερά που συγκλόνισαν τούτο τον τόπο αλλά και τόπους άλλους, μακρινούς. Μπαίνω σε ιστοσελίδες που σίγουρα θέλουν δυνατό στομάχι για να επεξεργαστείς τα δεδομένα τους. Μιλάνε για πράξεις φρικτές, για ψυχοπαθείς και κατά συρροή δολοφόνους, έχουν μέχρι και φωτογραφίες από ιατροδικαστικές εξετάσεις των πτωμάτων, δείχνουν τα άμοιρα τα θύματα και σε ποια στάση βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος, έτσι, ξαπλωμένα μπρούμυτα τις περισσότερες φορές, αιματοβαμμένα από την κορυφή ως τα νύχια και με τα μάτια πάντα ορθάνοιχτα, λες κι ακόμα σε κοιτάνε. Προχτές εντυπωσιάστηκα με την ιστορία ενός τύπου που όχι μόνο τεμάχιζε τα πτώματα αλλά έπαιρνε μέρη των σωμάτων και τα έκανε διακοσμητικά αντικείμενα, ναι, έπαθα την πλάκα μου μ’ εκείνη τη ζώνη που είχε φτιάξει ο τύπος από κομμένες ρώγες γυναικών που τις είχε ενώσει, στ’ αλήθεια, αν στο έδειχνε κάποιος όλο αυτό, χωρίς να ξέρεις τι πράγματι είναι αυτό που σου δείχνει, θα υπέθετες ότι είναι απλά ένα αληθοφανές στολίδι. Όπως οι ίδιοι οι εγκληματίες, δηλαδή, που φαίνονται παιδιά καλά, της διπλανής σου πόρτας. Μέχρι ν’ ανοίξεις την πόρτα από το σκοτεινό μυαλό τους και να αντικρίσεις εικόνες αποτρόπαιες, αποκρουστικές. Και μπόχα.
Η γυναίκα μου όταν τα βλέπει όλα αυτά λέει ότι είμαι ψυχάκι κι ότι κατά βάθος κρύβω περίεργα ένστικτα μέσα μου. Κι όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι, έχω κι εγώ τα όριά μου, δεν είμαι πάντα έτσι άνετος και ψύχραιμος, ειδικά όταν πετυχαίνω εγκλήματα τέτοια που έχουν να κάνουν με παιδιά. Τότε ειλικρινά θολώνω πολύ άσχημα, όλα μπορώ να τα περιεργαστώ, όχι όμως παιδικά σώματα σε τέτοιες καταστάσεις. Τότε είναι που νιώθω μέσα μου μια έντονη ανάγκη να πάρω το νόμο στα χέρια μου, νομίζω πως καμιά ποινή δεν είναι ικανή να αποδώσει δικαιοσύνη, να τιμωρήσει όπως πρέπει εκείνον που μπόρεσε και πείραξε την αθώα παιδική σάρκα. Διάβαζα τις προάλλες για μια μάνα που είχε πνίξει την κόρη της με τα κορδόνια από τα παπούτσια της αλλά και για μια άλλη που έβαλε και τα τρία της παιδιά μέσα στο αυτοκίνητο, το έσπρωξε προς τη λίμνη και τα άφησε να πνιγούν όλα τους έτσι, αβοήθητα κι ανήμπορα, απίστευτα πράγματα, και τα κάνανε λέει αυτά όλα μόνο και μόνο για να συνεχίσουν τις ζωές τους ανενόχλητες με τον γκόμενο, οι περισσότερες από δαύτες βγαίνουνε μετά και στα κανάλια, προσποιούμενες ότι τάχα ψάχνουνε τα βλαστάρια τους και ότι έχουνε εξαφανιστεί και κλαίνε και οδύρονται αναζητώντας βοήθεια. Αλλά κι εδώ, σε τούτη τη χώρα, ακόμα θυμάμαι την περίπτωση εκείνου του τύπου που έβγαινε για μέρες και εκλιπαρούσε για το παιδί του που βρέθηκε βιασμένο και σκοτωμένο και τον βλέπαμε στις ειδήσεις να σέρνεται στην κηδεία και να ουρλιάζει για το σπλάχνο του, αλλά δεν περάσανε παρά λίγες ώρες μέχρι να τα ξεράσει από μόνος του όλα, να πει με λεπτομέρειες ότι ήταν ο ίδιος που έκανε όσα έκανε, μέχρι που στο τέλος δεν άντεξε και κρεμάστηκε στο ίδιο του το κελί, αφού κατάλαβε κι αυτός ότι δεν ήταν για τίποτε άλλο παρά για κρέμασμα.
Κακά τα ψέματα, όλοι αυτοί οι παιδοκτόνοι κάπου εκεί καταλήγουν αργά ή γρήγορα. Ακόμα και μέσα στη φυλακή υπάρχουν ηθικοί κανόνες που δεν επιτρέπεται να παραβιάσει κανείς, μέχρι και τα εγκλήματα έχουν τα όριά τους, δεν μπορείς, ρε φίλε, να λέγεσαι γονιός και να σκοτώνεις το ίδιο σου το παιδί, δεν αξίζεις να ζεις, γι’ αυτό το λέω και το γράφω σε όποια ιστοσελίδα βρεθώ ότι πρέπει για κάτι τέτοιες περιπτώσεις να επανέλθει η θανατική ποινή, για να μην πω δηλαδή ότι ούτε αυτή είναι αρκετή, το πιο σωστό θα ήταν να παθαίνει ο δράστης ακριβώς όσα έκανε και με τον τρόπο που τα έκανε, όπως βίασε, έτσι να βιάζεται, όπως τεμάχισε, έτσι να τεμαχίζεται, όπως σκότωσε, έτσι να σκοτώνεται. Και δημοσίως αν χρειαστεί. Δεν είναι δυνατόν να έχεις τέτοια τέρατα μέσα σε ένα κελί, να τρώνε και να κοιμούνται, να τους πληρώνεις δηλαδή κι από την τσέπη σου για να επανέλθουν και καλά πίσω στην κοινωνία μετά από καμιά εικοσαριά χρόνια, να κάνουν τι, πάλι τα ίδια θα κάνουν, τα τέρατα δεν αλλάζουν ποτέ, τέρατα παραμένουν. Κι από τη στιγμή ειδικά που τα ομολογούν όλα και μπαίνουν σε φρικιαστικές λεπτομέρειες, δεν χρειάζεται καν να γίνει ιδιαίτερη έρευνα, πάει, τελείωσε, ούτε αίματα, ούτε πτώματα, για να είναι σε θέση να περιγράψουν με ακρίβεια τέτοια εγκλήματα, χωρίς να τρέμουν, είναι βέβαιο ότι τα κάνανε ακριβώς έτσι όπως τα περιγράφουν. Και πρέπει να υπάρχει παραδειγματισμός, πως θα το κάνουμε δηλαδή, να βλέπει ο άλλος, ο επόμενος υποψήφιος κανίβαλος ότι δεν θα φυλακιστεί απλά αλλά ότι θα πάθει τα ίδια και χειρότερα, κι αν δεν τα πάθει από το νομοθέτη, θα τα βρει μπροστά του από τους συγκρατούμενούς του, που θα τον τακτοποιήσουν αναλόγως με το που τον δουν μπροστά τους. Φάτε τον παιδιά, ξέρετε εσείς.
Εξάλλου, δεν τα λέω εγώ μόνο, ούτε μήνας δεν είναι που ολόκληρος Υπουργός δήλωσε ότι κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο να συμβεί σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις, ποια δικαστήρια και διαδικασίες, ποια ανάκριση και σαχλαμάρες, δεν έχουν νόημα όλα αυτά, σημασία έχει να αισθανθείς ότι υπάρχει τιμωρία κατάλληλη και πάνω από όλα δικαίωση. Ναι, μιλάω για εκείνη την περίπτωση με το καθίκι τον Βούλγαρο που έπαιζε τον ανήξερο και πήγαινε μέχρι και σε τηλεοπτικές εκπομπές, ψάχνοντας τάχα για το άμοιρο κοριτσάκι του, και που λίγο μετά ομολόγησε ότι τελικά δεν το είχαν απαγάγει αλλά ότι το σκότωσε με τα ίδια του τα βρωμιάρικα τα χέρια και ότι στη συνέχεια το έκοψε σε κομμάτια, το έβρασε και το πέταξε στα σκουπίδια. Τι να πεις τώρα για αυτό το τέρας, δηλαδή, να του δώσεις ποια ευκαιρία για να ζήσει, ποιο δικαστήριο να περιμένεις και ποια απόφαση, πρέπει να τον γδάρουνε τον κερατά, να τον ξεπετσιάσουνε και να τον βράσουν στην ίδια κατσαρόλα που έκανε όσα έκανε το άθλιο μυαλό του, ας είχα εγώ την ευκαιρία να τον τιμωρήσω και θα τα λέγαμε μετά, εξάλλου έχω ψαχτεί αρκετά κι έχω μάθει τρόπους πολλούς για να κάνεις μέχρι και το πιο ακραίο έγκλημα. Κι είναι και μερικοί δήθεν ψύχραιμοι που κάθονται και γράφουν ότι να περιμένουμε πρώτα, μήπως και δεν έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα, όπως τα λέει αυτός ο μπάσταρδος λαθρομετανάστης, ότι δεν βρέθηκε ποτέ το παιδί κι ότι δεν γίνεται να έχουμε ανθρωποκτονία χωρίς πτώμα κι ότι μπορεί να κρύβονται άλλα μυστικά πίσω από όλη αυτήν την ιστορία, δεν τους φτάνει δηλαδή ότι ανιχνεύτηκε το αίμα του παιδιού στους τοίχους και τις σωληνώσεις, δεν τους αρκεί ότι το καθίκι αυτό τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι, θέλουν κι επιστημονική αντιμετώπιση στο όλο ζήτημα, όλοι αυτοί οι επιστήμονες τής μαλακίας.
Γιατί, δεν μπορώ να βρω κανένα ελαφρυντικό, κάτι ρε παιδί μου που θα μπορούσε να δώσει μια ελάχιστη εξήγηση για το τί ώθησε αυτό το ανθρωπόμορφο σκουπίδι να κάνει κάτι τόσο τραγικό, που δεν το συναντάς ούτε στις πιο ακραίες ιστοσελίδες άρρωστων εγκληματιών. Γιατί, εντάξει, κακά τα ψέματα, υπάρχουν και τέτοιοι καμιά φορά, άνθρωποι δηλαδή που έχουν προβλήματα υγείας σοβαρά, που αντιμετωπίζουν ζόρια ψυχολογικά και οδηγούνται σε καταστάσεις που δεν μπορούν να τις ελέγξουν με αποτέλεσμα να χάνουνε το όριο, να θολώνουνε και να μην μπορούν να σταματήσουν προτού να συμβεί το μεγάλο κακό. Να, όπως στην άλλη περίπτωση, με εκείνον τον άτυχο τον τύπο που δούλευε στα ΜΑΤ κι εξαιτίας τής περίεργης δουλειάς του είχε, λένε, σοβαρές διαταραχές, αντιμετώπιζε ψυχικές νόσους, που αυτές δεν κάνουν διακρίσεις, ο καθένας μπορεί να βρεθεί στο διάβα τους, εκεί το πράγμα είναι διαφορετικό, θέλει άλλη μεταχείριση. Κι αυτός βέβαια έκανε έγκλημα φοβερό, γύρισε λέει από τη δουλειά, και, ποιος ξέρει, ερχόμενος αντιμέτωπος με τόσα καθίκια διαδηλωτές που τα κάνουν όλα μπάχαλο, ένιωσε πιεσμένος κι εκνευρίστηκε με το κοριτσάκι του που βρήκε τη λάθος ώρα και στιγμή για να γκρινιάξει. Κι ο άνθρωπος, ποιος ξέρει, δεν κατάφερε να συγκρατήσει την ψυχική του την αρρώστια. Κι άρπαξε το παιδί του από το λαιμό. Και το έσφιξε με δύναμη, ποιος ξέρει, ίσως εκείνη την ώρα δεν έβλεπε μπροστά του το παιδί του αλλά κάποιον αναρχικό. Και δεν κατάλαβε, λένε, ότι το έσφιξε παραπάνω από όσο έπρεπε. Και το παιδί δεν άντεξε. Και πέθανε. Κι η γνωμάτευση βγήκε άμεσα. Κλινικά διαταραγμένος. Γι’ αυτό κι ήταν διαφορετικές πολύ του κόσμου οι αντιδράσεις. Εδώ εξάλλου δεν υπήρξε καν τεμαχισμός. Υπήρξε, είπαν, απλά στραγγαλισμός.
Light κανιβαλισμός.
πηγή:kakoskeimena.net