Καλό είναι να θυμηθούμε παλαιότερες στιγμές, για όσους ιδιαιτέρως αγνοούν ότι η δημοσιονομική ιστορία της Ελλάδας είναι στην πραγματικότητα ιστορία δανεισμών και χρεοκοπιών.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης πίστευε ότι οι απαραίτητοι πόροι για την εξυγίανση των οικονομικών έπρεπε να προέλθουν από τους φόρους, δεν απέφυγε όμως και τον εξωτερικό δανεισμό. Στην υπανάπτυκτη οικονομία της εποχής εκείνης η απόδοση των φόρων ήταν πολύ χειρότερη από την σημερινή.
Σύναψε επτά δάνεια με ληστρικούς όρους. Με το ελάχιστο εναπομείναν ποσόν από τα προεισπραχθέντα ποσά εκ μέρους των δανειστών, πραγματοποιήθηκαν έργα υποδομής, αλλά στις εκλογές του 1890 ο Τρικούπης «θα πληρώσει» την πολιτική των φόρων. Θα τον διαδεχθεί ο Δηλιγιάννης του οποίου η πολιτική χειροτέρευσε την κατάσταση και ο λαός θα επαναφέρει το 1892 τον Τρικούπη με ισχυρή πλειοψηφία. Τα δημόσια οικονομικά ήταν σε αδιέξοδο και τα ελληνικά χρεόγραφα σε κατρακύλα. Ο Τρικούπης κατέφυγε σε νέους φόρους, που αύξησαν τη λαϊκή αντίδραση...
Από την αντίπερα όχθη, έγραψε προ ετών «Το Βήμα», οι ξένοι κεφαλαιούχοι ήσαν «πρόθυμοι» να προσφέρουν νέα δάνεια με στόχο να ελέγξουν απόλυτα την οικονομία και τη χώρα. Ανταγωνίζονται οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί και στέλνουν, αντίστοιχα, στην Ελλάδα για έλεγχο των δημοσιονομικών τον λόρδο Εδουάρδο Λω, τον οικονομικό επιθεωρητή Ρου και τον τραπεζίτη Μόργκαν!
Παρ’ όλο που η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρατηρούνται οι ίδιες τακτικές από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο άλλωστε διοικούν διάδοχοι των παλαιοτέρων της εποχής του Τρικούπη. Γνώριζαν από το 1990 τουλάχιστον οι δανειστές μας, ότι το χρέος δεν είναι εξυπηρετήσιμο, αλλά μας δάνειζαν συνεχώς για να πέσουμε πιο βαθιά στην παγίδα που ετοίμασαν στους λαούς (και όχι μόνον σ’ εμάς - κάποιος να το πει σε Ιταλούς, Πορτογάλους Ισπανούς και λοιπούς).
Ο Τρικούπης θα ζητήσει από τους Άγγλους δάνειο 3.500.000 στερλινών για να στηρίξει τα ελληνικά χρεόγραφα. Η συμφωνία προβλέπει την κύρωσή της με βασιλικό διάταγμα. Μετά την αντίδραση της αντιπολίτευσης ο Τρικούπης ζητεί επικύρωσή της από τη Βουλή. Οι Άγγλοι αρνούνται όπως και ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄, και ο Τρικούπης παραιτείται, για να επανέλθει για τελευταία φορά στην πρωθυπουργία, στις 30 Οκτωβρίου του 1893. Εμφανιζόμενος στις 10 Δεκεμβρίου στη Βουλή δεν θα διστάσει να καταθέσει την αλήθεια με την ιστορική φράση: «Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν».
Δεν υπήρχε άλλη λύση, επειδή οι όροι που έθεταν οι δανειστές ήταν πολύ σκληροί, εξαιτίας των συσσωρευμένων ελληνικών χρεών και της αρνητικής πορείας των ομολόγων των προηγούμενων δανείων. Οι τόκοι αυτών των δανείων έφταναν στο 30% της συνολικής τους αξίας.
Η κυβέρνηση Τρικούπη παραιτήθηκε μετά την ανακοίνωση της πτώχευσης. Το 1895 απέτυχε όχι μόνο να εκλεγεί πρωθυπουργός αλλά ακόμη και να εξασφαλίσει μια έδρα στην εκλογική του περιφέρεια.: «Ανθ’ ημών λοιπόν βουλευτής ο κύριος Γουλιμής-Καληνύχτα σας», είχε δηλώσει και αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή. Αποσύρθηκε στις Κάννες όπου και πέθανε στις 30 Μαρτίου του 1896.
Ο μύθος των ανωτέρω δηλοί την ισχύ των δανειστών έναντι ενός καταχρεωμένου κράτους. Σε παλαιότερα δημοσιεύματά μου παρέθεσα αποσπάσματα από το βιβλίο του καθηγητή Ανδρεάδη, ο οποίος το 1925 απεκάλυπτε ότι οι Γερμανοί μάς ενέπλεξαν σε πόλεμο με τους Τούρκους -με βεβαία την ήττα- προκειμένου να επεκταθεί επί όλων τον τομέων η κυριαρχία τους επί της Ελλάδας.
Έκαναν μεγάλο λάθος όσοι πίστευσαν -ή κάποιοι άλλοι τους παραπλάνησαν- ότι μπορεί οι δανειστές να υποκύψουν σε εκβιασμούς. Πριν στήσουν την παγίδα, ασφαλώς και επεξεργάσθηκαν όλες τις εκδοχές. Οι ίδιοι σχεδόν χρηματοπιστωτικοί οίκοι -έστω και με διαφορετικές ονομασίες- μας δανείζουν από την στιγμή της έναρξης της Εθνεγερσίας. Αφού επομένως γνωρίζουμε τις μεθόδους τους, έπρεπε να προσαρμόσουμε αναλόγως και την άμυνά μας. Προτιμήσαμε όμως τα συνθήματα του μπαλκονιού.
http://www.voria.gr/index.php/article/mathima-ellinikis-istorias-i-chreokopia-tin-epochi-tou-trikoupi